Ό,τι προσμένεις

Ό,τι καιρό προσμένεις κι άργησε

ο νέος χρόνος να σου φέρει,

μέλι να σε κερνά η άνοιξη,

κρασί γλυκό το καλοκαίρι.

Ν’ ανθίζει γιασεμί στο δρόμο σου,

αγιόκλημα στη γειτονιά σου,

τις νύχτες έν’ αστέρι μακρινό

να ξαγρυπνάει στα σκαλιά σου.

Για σένα να μη χάνει η αυγή

το ρόδινο χαμόγελό της

κι εγώ μονάχα για τα μάτια σου

τ’ αμάραντο φιλί της νιότης.

Καράβια χάρτινα

Στα χείλη σου κρεμάστηκα

και σαν παιδί ξεχάστηκα

καράβια χάρτινα να ρίχνω στο νερό.

Στα μάτια μου ορκίστηκες

μα τις κορφές λιμπίστηκες,

τ’ αστέρια έμεινα μονάχη να μετρώ.

Βασιλικό μου έταξες

μα σ’ άλλη γη πια πέταξες

κι όνειρο έγινες μιας νύχτας μακρινό.

Στα αδειανά συρτάρια σου

αναζητώ τα χνάρια σου,

της κάθε ώρας μου ν’ αντέξω το κενό.

Δε μετανιώνω

Δε λογαριάζω τι μένει τώρα,

η τελευταία κι αν είναι ώρα,

σε ουτοπίες και αν πλαγιάζω.

Για τις βραδιές που αντιστάθηκα,

για τα φεγγάρια που δε χάθηκα

μονάχα λογαριάζω.

Δε σιγοκλαίω κρυφά τις νύχτες,

σαν  κλείνω πόρτες και βάζω σύρτες

στη μοναξιά μου σαν αργοπλέω.

Για τα σκοτάδια που απλώθηκα,

για την καρδιά σου που δε δόθηκα

μονάχα σιγοκλαίω.

Δε λογαριάζω τι μένει τώρα,

και δε με νοιάζει αν φτάνει μπόρα,

και την καρδιά μου αν κομματιάζω.

Για το ταξίδι που αρνήθηκα,

για τα πελάγη που δε χύθηκα

μονάχα λογαριάζω.

Δε μετανιώνω κι αν είμαι μόνη,

ξωκλήσι άδειο που ερημώνει,

και στάλα-στάλα μετρώ τον πόνο.

Για τους βυθούς που ονειρεύτηκα,

για το φιλί σου που δε γεύτηκα

μονάχα μετανιώνω.

Στο φως του δειλινού

Μπήκες μέσα στο φως του δειλινού

σαν την αρμύρα του ωκεανού,

σαν των χαμένων θησαυρών του

το μυστήριο...

Ήρθες στην άκρη του καλοκαιριού

σαν την ανασαιμιά του αγεριού,

σαν των κρυμμένων μυστικών του

το μαρτύριο...

Μέσα στη νύχτα την κατάπληκτη
αποκλεισμένη η καρδιά,

με άγιο μύρο έπλυνα

ό,τι αρνήθηκα…

Και στην αρμύρα την απρόσμενη,

στην ξαφνική ανασαιμιά,

χίλια κομμάτια να γινώ

μόνο ευχήθηκα...

Στις θάλασσες της αγάπης σου

Μαζί σου πάρε με

στου ονείρου το ταξίδι.

Μία συνήθεια φτηνή

βάρυνε την ανάσα μου,

έμβλημα μιας ανίερης ευπρέπειας

το ρόδινο της εφηβείας μου δεν το μπορώ.

Κράτα με

στων ματιών σου τα οράματα.

Σε δίκτυα αγοραπωλησίας

οι αντοχές μου χάνονται,

και στις στροφές μιας γκρίζας προοπτικής

συνέχεια γλιστρώ...

Μη μ’ αφήσεις, μη χαθείς.

Στους βάλτους της σιωπής,

στα σκοτεινά η ύλη θα φλέγεται,

στο νοτισμένο χώμα η ελπίδα θα φυλλορροεί...

Τι κι αν  με τ’ όνομά σου

δε σε φώναξα;

Στεριά...Πατρίδα…Εραστή…

Έτσι κι αλλιώς Έρωτας...Αμάραντος…

Μαζί σου πάρε με

στις θάλασσες της αγάπης σου,

στο χρώμα της τις ομορφιές

μονάχα να μετρώ...

Για μια σου λέξη

Όσα μου έφερε ο χρόνος δανεικά,

οι μέρες γίνανε μονόχρωμες ευθείες,

μέσα στις νύχτες μου φωλιάσανε κρυφά

κάτι παράξενες πολύχρωμες νοθείες.

Και όλο κλέβουνε του Έρωτα το ρω,

κι αντί γι’ αυτόν μία Πυθία καρτεράει

μα ένα χρησμό κάθε που γύρεψα να βρω

της πικροδάφνης της δυο φύλλα με κερνάει.

Για μια σου λέξη τώρα καίω τους χρησμούς,

και να μπορούσα τις σιωπές σου να μαντέψω,

εμπόδια να μη μετράω και φραγμούς

για μια στιγμή στα μάτια σου να ταξιδέψω.

Μπόρεσα...

Σε μιας νύχτας αμαρτωλής

τα σκοτάδια τα πυκνά

βυθίστηκα,

και σκόρπισα και πόνεσα

μα να σταθώ στα μάτια σου

δε χώρεσα…

Μέσ’ στης αυγής τα ρόδινα

τ’ ακροβλέφαρα βρήκα

και κλείστηκα,

στο φως της που δεν όρισα

το δάκρυ μου να ακουμπήσω

μπόρεσα…

Δε θέλω

Δε θέλω τα ματάκια σου

για μένα να δακρύζουν

μόνο σαν κρίνα του γιαλού

κάθε πρωί ανθίζουν.

Και ούτε τα χειλάκια σου

για με να μη γελάνε

μα κάθε βράδυ και πρωί

να γλυκοτραγουδάνε.

Δε θέλω η καρδούλα σου

για με ν’ αναστενάζει

μόν’ σα κυρά ολημερίς

τα γιορτινά να βάζει.

Κι εσείς, κυράδες μου ακριβές,

σήμερα που γιορτάζετε, καθημερνά

στα γιορτινά ντυμένες.

Ως εδώ

Παγιδευμένη στις ρωγμές

ενός θαμπού καθρέφτη,

κάτι φθαρμένες λογικές

μου τρων’ τα  σωθικά.

Όλος ο κόσμος μια κραυγή

στης μέρας την ορφάνια

κι οι προσδοκίες στη σιωπή

κουρνιάζουν στωικά.

Γίνανε δύσκολα τ’ απλά,

δύσβατα μονοπάτια,

όλη μου τώρα η ζωή

μέσ’ σε υγρά κελιά.

Σ’ ένα ανόσιο βωμό

ιδανικά και πόθοι,

και η ψυχή μου αιμορραγεί,

μου κόβεται η μιλιά.

Άραγε κάπου θα βρεθεί

τόπος για να πατήσω,

με το κεφάλι χαμηλά

να ζήσω πώς μπορώ.

Μέρα τη μέρα χάνεται

ο ήλιος ο αντάρτης

όμως θα βγάλω δυο φτερά

πριν φύγει να τον βρω.

Μαριγούλα...η απτόητη

Έβαλα για δημαρχίνα

να ξεφύγω απ’ την πείνα

μα τον Μιχαλιό ψηφίσαν

και, αλί μου, με μαυρίσαν!..

Δε με ψήφισε κανένας,

ούτ’ ο ξάδερφος της Ρένας,

που κακό σπυρί να βγάλει

στην…κοιλιά του τη μεγάλη!..

Τι κι αν φώναξα, κι αν είπα,

ως και να τους πάρω…πίπα

της ειρήνης να καπνίζουν,

όλοι να τους μακαρίζουν!..

Βρε, τί τάματα, τι λόγια,

άσε της χειρός ρολόγια,

μέχρ’ οικόπεδα στη Βάρη,

χώρια βίλες στο φεγγάρι!..

Όμως  κάτω δεν το βάζω,

στο…γλυκό μα και στο…βάζο

κάποτε θα βάλω χέρι,

και θα υπογράφω… Μαίρη!!!

Άραγε σαν τί δεν έχω,

μη θαρρούν πως δεν κατέχω

να κρατάω τα ηνία,

κι ας μην έχω τα πτυχία!..

Και στους λόγους είμαι πρώτη

και στα «θα» και στα «διότι»

σούπερ είμαι και αρίστη,

έχω τον Κωστάκη μύστη!..

Το ’χω βάλει πια γινάτι,

κι ας μου βγει το ένα μάτι,

όλους να τους καταπλήξω,

σαν κολιούς να τους τυλίξω!..

Έχω ’γω… κρυφά προσόντα,

τύφλα να ’χει η Τζοκόντα,

είμαι σ’ όλα παινεμένη,

τρέμε, Ντόρα μου, στριμμένη!..

Αχ, να γίνω δημαρχέσσα,

να με γράψουν  και τα μέσα,

και να πάρω και Λάντ Ρόβερ!..

Λάβατε το σήμα;.. Όβερ!!!

Απάρνηση

Μέσα στο πλήθος χάνομαι

και σε ζητάω,

συ όμως μήτρα

που ξέχασε τις γέννες της.

Σε γη χωρίς νερό νυχτώνομαι,

συ όμως σύννεφο

που αρνήθηκε βροχή να γίνει.

Στης προσμονής τα πέπλα ξενυχτώ

κι εσύ πατρίδα

που τα παιδιά της τα λησμόνησε.

Πάνω σε ξέρες ξημερώνομαι,

και λαχταράω,

μα συ καράβι

που όλο μακραίνει…

Περσεφόνη, μη λυπάσαι

Γερνάω, Περσεφόνη,

μα μη φοβάσαι,

σαν βγω γυμνή στο χιόνι

να μη λυπάσαι.

Για ό,τι φεύγει και περνά

μη μου δακρύσεις,

σεργιάνια στην αστροφεγγιά

μη λησμονήσεις.

Μην κλαις, μια ακόμα Κυριακή

αν τελειώνει

και μια αγάπη βιαστική

αν με πληγώνει.

Τον αϊ-Δημήτρη μη ρωτάς

πού πάω μόνη,

μόνο ανθισμένη να κρατάς

μια ανεμώνη.

Αμάρτημα

Αμάρτημα μεγάλο –αλαζονεία-

όταν στη μοίρα, στους θεούς

δεν τάζεις,

θυσίες δεν προσφέρεις,

δεν υποταχθείς,

πάντα ένας βράχος στον Καύκασο

κι ένα αρπακτικό θα περιμένουν.

Μα κι αν στους ανθρώπους

ίδια θελήσεις να σταθείς,

δεν τάξεις-κυρίως υποταγή-

δε σκύψεις το κεφάλι-δουλικά-

αμάρτημα ασυγχώρητο, παράνοια,

αιώνια θα καραδοκούν

ένας Μεσαίωνας και μια πυρά...

Δεν είναι η ζωή φτηνό φορτίο

Σε ένα μονόδρομο που όλο δυσκολεύει,

γύρω σου σφίγγει ο κλοιός ασφυχτικά.

Δεν είναι η ζωή της μιας δραχμής παιχνίδι

να τη χαρίσεις σε θεριά και αρπαχτικά.

Το μέλλον σου από το παρόν πιο φοβισμένο

απ’ των καιρών το μένος τρέχει να σωθεί.

Της άνοιξης γαλάζιο φως να το αγκαλιάσει,

από κλωνάρι πασχαλιάς να κρατηθεί.

Δεν είναι η ζωή φτηνό φορτίο

σε δρομολόγια των πλοίων της γραμμής.

Σε αμπάρια σκοτεινά για να την κλείσεις

στις αγορές να την πουλάς μισοτιμής.

Αφουγκράσου, Αθηνά...

Καλότυχες κι οι δυο μας, Αθηνά,

μας εμπιστεύτηκε ο θεός ζωές

να μας φωνάζουν «μάνα».

Η μήτρα μας σφιχτά τις κράτησε,

στην αγκαλιά μας φώλιασαν,

μικρά σπουργίτια.

Το στήθος μας ευτύχησε

να το βυζάξουν, να μερώσουνε,

να ξεδιψάσουν.

Η άνοιξη πέρασε μέσ’ τις χαρές,

το θέρος με γέλιο ή και με δάκρυ,

σαν έρθει το φθινόπωρο,

μ’ άπειρες στάλες νοσταλγίας.

Καλότυχες κι οι δυο μας, Αθηνά,

μας εμπιστεύτηκε ο θεός ζωές

να μας φωνάζουν «μάνα».

Ωστόσο αφουγκράσου, Αθηνά.

Κάπου νότια, ανατολικά,

στων δρόμων τα φανάρια,

εδώ κοντά, σε όλη τη γη

μικρά σπουργίτια μοναχά

κίτρινα, και μαύρα, και λευκά

διψάνε

«μάνα» για να φωνάξουν!..

Αφουγκράσου, Αθηνά...

κι εκείνα που η μήτρα μας

σφιχτά δεν κράτησε δικά μας είναι!..

Για την Αθηνά.

Ίσως ποτέ

Ίσως ποτέ να μη σου πω το «σ’ αγαπώ»,

μέσα στα χρώματα της μέρας να το θάβω

μα κάθε νύχτα φως μου είναι μυστικό

για χάρη σου τ’ αστέρια όλα να ανάβω.

Μπορεί κρυμμένο να’ ναι πάντα στη σιωπή,

πόσο αλήθεια να μετράνε πια τα λόγια,

στα όνειρά σου μόνο κι αν μπορώ να ζω

του κόσμου όλου σταματάνε τα ρολόγια.

Ίσως ποτέ να μη σου πω το «σ’ αγαπώ»

αυτό που τώρα νοιώθω είναι παραπάνω,

κάθε στιγμή που έρχεται παρακαλώ

μέσ’ του φιλιού σου τη φωτιά ν’ αργοπεθάνω.

Έτσι απλά

Κι αν σε ξένα δωμάτια

ξημερώνεσαι

θα φωλιάζουν

τα μάτια σου στα μάτια μου

κι όταν σ’ άγνωστη αγκαλιά

αποκοιμιέσαι

τα δάχτυλά σου στα δάχτυλά μου

θα μπλέκονται

κι άμα άλλες αγάπες

το νου σου πολιορκούν

θα κατακλύζει

η σκέψη σου τη σκέψη μου

κι αν είσαι αέρας βιαστικός

κι εγώ ένα δέντρο αταξίδευτο

θα είναι αρκετό που πλάι μου

για λίγο κοντοστάθηκες

κι έτσι απλά χωρίς απορίες,

δίχως ερωτηματικά,

μ’ έκανες να σκιρτήσω.

Ανάμνηση

Τα βασανισμένα χρόνια της

σ’ ένα σπιτάκι απάγκιαζε,

στη μικρή της την αυλή,

κάτ’ από τη γέρικη αμυγδαλιά,

ξαπόσταινε τα βάσανά της τα γερασμένα,

το νερό του πηγαδιού, μια μανταρινιά

και  δυο-τρεις κοτούλες

 για τον επιούσιο μεριμνούσαν,

μια τριανταφυλλιά της θύμιζε

τη άνοιξη που πέρασε.

Και σ’ όλα θλίψη απλώθηκε

σαν τ’ αποχαιρέτησε. για πάντα

Μ’ εκσκαφέα η ευρυχωρία

τη θλίψη απάλλαξε

άνεση για να στεγάσει.

Και μόνο το μικρό οπωροφόρο

απόμεινε, τη γριούλα να θυμίζει.

Σήμερα όμως το δεντράκι έλειπε.

Άραγε επειδή περίσσευε

ή γιατί χωρίς την καλή του την κυρά

να ζήσει δεν μπορούσε…

Το δρόμο να μη χάσουμε

Μέσα σε χρόνους που

το φως μας κρύβουν

βαδίζουμε κι αναρωτιόμαστε,

κι ούτε μια γη για να κρατιόμαστε,

πικρό της μάνας μας το γάλα,

πικρά και μιας κυράς τα λόγια τα μεγάλα.

Όσοι μας ’λέγαν «φίλε μου...»

τα χέρια νίβουν,

όλοι την πλάτη μας γυρνούν

μα πώς να μην ονειρευόμαστε,

τι κι αν πονάνε οι καρδιές,

τα μάτια μου, μικρές ροδιές,

θ’ ανθίζουν στο σκοτάδι,

κόντρα στο άδικο να πορευόμαστε.

Κι άμα ξεχνά ο φίλος την ντροπή του,

ένα παιδί για δες πώς μας κοιτάει

και μιαν απάντηση ζητάει,

πικρό της μάνας του το γάλα,

πικρό και της στεριάς του το ξερό ψωμί,

λόγια δε λέει μα αρκεί η σιωπή του.

Τώρα την πλάτη μας γυρνούν

μα πώς μπορούμε να ξεχάσουμε,

τι κι αν θολώνουν οι ματιές,

τα μάτια σου, κρυφές φωτιές,

θα λάμπουν μέσ’ τη νύχτα,

το δρόμο το δικό μας να μη χάσουμε.

Για έναν τόπο ήμερο

Στης λήθης μονοπάτι

με μι’ απορία τριγυρνάς,

πριν καν τ’ απομεσήμερο,

και πώς να αστοχήσεις

στρατί που έψαχνες να βρεις

για έναν τόπο, τόπο ήμερο.

Στης έρημου την άμμο

κοιμάσαι τώρα και ξυπνάς,

και τ’ όνειρο εφήμερο,

σαν πώς να λησμονήσεις

έναν δρομάκο φωτεινό

για έναν τόπο, τόπο ήμερο.

Και να γινόταν με το δάκρυ μου

τραγούδι η σιωπή σου η ατέλειωτη,

και να σε ταξιδέψει,

ο πιο μεγάλος φόβος σου

μια στάλα φως εσπερινό,

σαν φίλος να σου γνέψει.


Στο τριαντάφυλλο που μέσ' στις στάλες της
πρωινής δροσιάς μου χάρισε το άρωμά του...

Βάστα καρδιά

Βάστα καρδιά, κράτα γερά,

εσύ μονάχα ξέρεις

στην καταιγίδα να πετάς

καλοκαιριά να φέρεις.

Για ένα φιλί, για μια αγκαλιά

να μη ρωτάς κανένα,

κι ας χάνεσαι μέσ’ στη νυχτιά

με τα φτερά σπασμένα.

Μονάχη σου να ξενυχτάς

σε έρημα μπαλκόνια,

να βρίσκεις τρόπο να γυρνούν

ξανά τα χελιδόνια.

Βάστα καρδιά, κράτα γερά,

μόνο εσύ γνωρίζεις

πώς το άδικο να πολεμάς,

τον χρόνο να ορίζεις.

Στις ξεχασμένες γειτονιές

γαρούφαλλα να σπέρνεις

και στου δαρμένου τις πληγές

χαράματα να γέρνεις.

Να στέκεσαι, να ακουμπάς

στα ξεραμένα κλώνια,

να βρίσκεις δρόμο που οδηγεί

στου ήλιου τα αλώνια.

Φθινοπωρινές αδιακρισίες

Όμορφα που ’ναι σαν περπατάς στη δημοσιά,

και καθώς στις έννοιες

δεν αρέσει η άπλα

αλλάζουν δρόμο, επιτέλους.

Ο καθαρός αέρας

πλημμυρίζει τα κύτταρά σου,

κι οι σκοτούρες -απ’ τις λίγες φορές-

σου αδειάζουν τη γωνιά,

φαίνεται –όπως στα σίδερα-

τους κάνει ζημιά το οξυγόνο.

Ωστόσο στο σημερινό μου περίπατο

κάτι κιτρινιάρικα ξερόφυλλα

μου χαλάσανε το κέφι

-μάλλον φλύαρο πουλάκι τα βοήθησε.

Άρχισαν να ρωτάνε αδιάκριτα,

πώς άφησα

χρόνοι αδιάλλακτοί- τρωκτικοί

δεντράκια ταξιδιάρικα

να ροκανίσουν,

σε καιρούς ονειροφάγους

πώς εγκατέλειψα

πτηνά οπωροφόρα,

κι ο μικρός μου κήπος,

όλη μου η περιουσία, ερήμωσε.

Κι όλο θράσος ρωτούσανε…

…ακόμα και, την περασμένη άνοιξη,

πώς μπόρεσα

το άρωμα ενός Υάκινθου

να προσπεράσω…

Αγριομέντα

Σε μαγειρειό στενό στριμώχτηκες,

σε συνταγές χωρίς αλάτι,

σε μπίζνες και σε τραστ ξεχάστηκε

ο καβαλάρης με το άτι.

Και αν χωρίς να καταλάβεις βρέθηκες

δυο άνοστες να τηγανίζεις μελιτζάνες,

μέσ’ στη στιγμή κορίτσι ξαναγίνεσαι

μ’ ένα «λεπτό κρεμμύδι» τρέχεις στις αλάνες.

Σε δίχτυα πονηρά μπερδεύτηκες,

σε δόλιας μηχανής γρανάζια,

στο φόρεμά σου που καμάρωνες

σκιές τα όμορφα γαλάζια.

Όσα περίμενες και αν δεν ήρθανε

κι αν χάνεται και φεύγει η ζωή σου άδεια,

τις πίκρες δε μετράς, το σκας και γίνεσαι

αγριομέντα σ’ ολοπράσινα λιβάδια. 

Μαγεία αξεδιάλυτη

Κρυφές ευάλωτες αμηχανίες

μέσα σ’ απρόσμενες διαδρομές

σε ακαθόριστο θολό τοπίο

μα τόσο γνώριμες κάποιες σκιές.

Η μοίρα είναι αυτή που θα ορίσει

πληγές αν θα γλυκάνουνε του χθες,

ο χρόνος τώρα μόνο θα μαντέψει

το πάθος που φωλιάζει στις σιωπές.

Μα φτάνει λες, μαγεία αξεδιάλυτη

που δε ζητά το όνειρο να φυγαδεύεις,

παύεις να ψάχνεις τρόπο για διαφυγή

και μια διέξοδο κινδύνου να γυρεύεις.

Από την ποιητική/μουσική βραδιά στον «Ορφέα»

Ξύπνα, αδερφέ μου

Πρωθυπουργών και βουλευτάδων

μεγάλα λόγια πίστεψες,

για σένα και για τα παιδιά σου

μια άσπρη μέρα γύρεψες.

Της γης σου ο αφέντης

εσύ σου ’λέγαν θα ’σαι

μα μόνο από ’κείνους

ζητούν να εξαρτάσαι.

Και θέριεψε η εξουσία

με νόμους τους και αποφάσεις
και της ζωής σου την ουσία

φράγκο δε δίνουν αν θα χάσεις.

Πολιτευτές και τραπεζίτες

σε θέλουνε στα μέτρα τους,

σε κόβουνε και σε μακραίνουν,

μ’ ανάποδα πια μέτρα τους.

Και ξύπνα, αδερφέ, ξύπνα σπουργίτη,

ξύπνα τ’ Αιγαίου ερημίτη,

ξύπνα αγρότη, ξύπνα εργάτη,

σπάσ’ του Προκρούστη το κρεβάτι.

Να ’ρθει μια άνοιξη καινούρια,

να ζωντανέψει τ’ όνειρό σου,

να παίξουνε βιολιά, σαντούρια

στη γη, στον τόπο τον μικρό σου.

Της γης σου ο αφέντης

εσύ μονάχα να ’σαι

και τί σου ξημερώνει

ποτέ να μη φοβάσαι.

Ξύπνα, αδερφέ μου, ξύπνα…

Χορός θανάτου

Ανάταση γυρεύει η ψυχή

Και το κορμί στεριά να ξαποσταίνει

Μα ένα θεριό κακό, ακοίμητο

Παραφυλάει και αχόρταγα βυζαίνει

Του μόχθου τον ιδρώτα το γλυκό

Το αίμα της καρδιάς το ονειροπόλο

Η δίψα ασίγαστη, δίψα βαριά

Το φως στερεύει στου ουρανού το θόλο

Ανάσταση ζητά και η μάνα γη

Και δυο φτερά το όνειρο στη μέρα

Μα κάθε αυγή τους στήνει ξόβεργα
Ένα θεριό, πληγή τους και φοβέρα

Κρυφά τα περιμένει στο νερό

Και όλα, όλα μοναχά δικά του

Πείνα αλόγιστη, πείνα κακιά

Και γίνεται η ζωή χορός θανάτου.

Για μια στιγμή

Τι σου λέν’ για μένα μην ακούς,

στείλε τη μιζέρια στους χολερικούς,

στη σκιά σου άσε με να ακουμπώ,

μη φοβάσαι όσα έχω να σου πω.

Τι σου λέν’ για μένα μην ακούς,

άσε την ευπρέπεια στους αυλικούς,

κι αν δεν βλέπεις της ψυχής μου τις ουλές

μη φοβάσαι όσα κρύβεις να μου λες.

Κι άνοιξ’ της καρδιάς σου το εξώφυλλο,

κάνε με για μια στιγμή παλιόφιλο,

πιες απ’ της καρδιά μου το κρασί,

δυο μικροί να γίνουμε θεοί.

Τώρα

Τώρα τις ιαχές να πάψει ο πολεμιστής

Αγέρας άγριος, θανατερός, φυσάει

Νύχτα ατέλειωτη, ποιός σου ’πε τόσο να βιαστείς

Στην εκκλησιά η έρμη νύφη να μην πάει

Τώρα οι βρυχηθμοί να πάψουνε του κανονιού

Για δες ο μαύρος καβαλάρης πώς γελάει

Ποιός τάχα ζήλεψε τα νιάτα του ομορφονιού

Και μια μισότρελη δεν πίνει, δε μιλάει

Το λόγο τώρα έχει ο ποιητής

Και τί σαν την καρδιά του κάψει

Στη μοναξιά του να ξημερωθεί

Την ιστορία μας να αλλάξει.

Το λόγο τώρα έχουν τα πουλιά

Με τις καρδιάς μονάχα στίχους

Να τους ξεκλέβουν τα μικρά παιδιά

Να ζωγραφίζουνε τους τοίχους

Ισορροπώντας

Κι αν τις στιγμές μας μοιραστήκαμε,

αποκλεισμένη γη τα όνειρά μας,

ξεχάσαμε και ξεχαστήκαμε

ισορροπώντας στη μοναξιά μας.

Στον ίδιο δρόμο κι αν βρεθήκαμε,

απαρνηθήκαμε την καρδιά μας,

μέσ’ σε σιωπές παγιδευτήκαμε

παραπατώντας στην ερημιά μας.

Στου κενού το αβάσταχτο,

σε πορείες διάφορες,

τώρα πάμε,

μέσ’ σε άδειους μονόλογους,

μέσ’ σε φλόγες παράφορες

ξενυχτάμε.

Μ' ένα μου δάκρυ

Πάνω στην πέτρα πλάγιασα

και στο θυμάρι πλάι,

όλη του την αποθυμιά

για σένα να φυλάει.

Μ’ ένα μου δάκρυ πότισα

ρίμες και καταλήξεις,

κι έγινα αστέρι της αυγής,

δρόμους να μου ανοίξεις.

Όμως στο βλέμμα σου σιωπή,

έξω βροχή κι αγέρας,

κι έμεινα αστέρι της αυγής

στο πρώτο φως της μέρας.

Απόψε...όλα...

Απόψε όλα θα στα πω

κι αύριο, αύριο ας βγει πως φταίω,

στα δυο κι ας είναι να κοπώ

και μόνη μεσοπέλαγα να καίω...

Απόψε όλα θα στα πω,

όλα αυτά που ρήμαξαν τη γη μου

κι ας είναι πια χωρίς σκοπό

να κολυμπώ στη νύχτα της ερήμου…

Απόψε…όλα…μέσ’ στο φως των αστεριών,

μια αναγέννηση ή μια θυσία,

έκπτωτους έρωτες να πάψω να θρηνώ,

να διαγράψω την Αχερουσία…


Αφιερωμένο στον Δημήτρη και στη χθεσινή
βραδιά που μας χάρισε τραγουδώντας υπέροχα...

Μα η αγάπη

Άχρονο θάμα,

της νιότης τάμα

σαν η αγάπη

δε σταματάει να πετά.

Στεριές χαμένες,

φωτιές σβησμένες,

πίσω γυρνάνε,

πάλι ο έρωτας γελά.

Χορδές σπασμένες,

κλωστές κομμένες

τώρα αλλάζουν,

γέλιου το δάκρυ που κυλά.

Της γης οι λύπες,

καπνού τολύπες,

χάνονται, πάνε,

χάδι ο χρόνος που περνά.

Άχρονο θάμα,

της νιότης τάμα

και η αγάπη

δε σταματάει να πετά.

Σαν πεταλούδα

μέσ’ στα βελούδα

κάπου τριγύρω,

μέσ’ στην καρδιά σου, ξενυχτά.

Αυγάτο σκοπελίτικο

Φίλεμα διαλεχτό

της προκομμένης γης,

της εύφορης,

κορόμηλο κεχριμπαρένιο,

για καλωσόρισμα

από τα χέρια μιας καλής,

μιας εύμορφης,

του κουταλιού γλυκό

παραδεισένιο.

Τα χαμαλιά της Σκόπελου

Μ’ αμύγδαλα, μ’ ανθόνερο,

με άχνη ζυμωμένα,

γλυκίσματα για τις χαρές,

για την καλή την ώρα,

να φανερώνουν τ’ όνειρο

σε μάτια ζηλεμένα,

διπλά να χαίροντ’ οι καρδιές

του έρωτα τα δώρα.

Ποτάμι η αγάπη μου

Δεμένος στο πλωριό κατάρτι ξελογιάστηκες,

μετάλαβες μιας μάγισσας κρασί της λησμονιάς,

ποτάμι που δε βρίσκει δρόμο η αγάπη μου

ψάχνει διέξοδο στην ερημιά της μοναξιάς.

Της πικροδάφνης φύτρωσε μέσ’ στην καρδιά μου φύλλο,

μόνο εσένα έχω πια για να κρατιέμαι,

σκόνη μονάχα γύρω μου απ’ του καιρού το μύλο,

στρίβω τη λύπη μου κλωστή ν’ αποξεχνιέμαι.

Ανοίχτηκες σε πέλαγα, σε πλάνες θάλασσες,

και να ’ξερες η απουσία σου πόσο πονά,

ποτάμι που γυρεύει δρόμο η αγάπη μου

το μονοπάτι ψάχνει που θα σ’ έφερνε ξανά.

Στου φεγγαριού το φως σ’ αναζητώ έστω σα φίλο,

μόνο εσένα έχω πια για να ελπίζω,

κλέβει η νύχτα όλα όσα θέλω να σου στείλω,

φαίνω αστέρια το κακό για να ξορκίζω.

Της πικροδάφνης φύτρωσε μέσ’ στην καρδιά μου φύλλο,

μόνο εσένα έχω να παρηγοριέμαι,

κλέβει του κήπου μου ο χρόνος το χρυσό το μήλο,

κάνω το δάκρυ μου σπονδή να μη σ΄αρνιέμαι.

Ήρθε η τρανή η ώρα

Βγαίνει ο Κίτσος στο μπαλκόνι.

Κι ο λαός τον καμαρώνει

«Εγώ» δηλώνει «θα σας σώσω.

Βγάλτε το σκασμό ωστόσο!

 

Ήρθε η τρανή η ώρα.

Να αποδείξει όλη η χώρα.

Πως μπορεί, πως δε φοβάται.

Μόνο κόντρα μη μου πάτε!

 

Κι αν υπάρχει ανεργία.

Κι άμα κλείσουν τα ταμεία.

Να ’ναι καλά οι τραπεζίτες.

Θα σας κάνουνε… στυλίτες!

 

Εμπρός, στο ύψος σας σταθείτε,

Και να μου το θυμηθείτε.

Να απεργείτε είναι κρίμα.

 Ματαιότητα το χρήμα!

Εσείς έχετε τη δόξα.

Να απαιτείτε είναι λόξα...

Λαϊκή κυριαρχία...

Και τί άλλο... Ελευθερία!..

 

Τί ψωμί... και τί παιδεία...

Αυτό λέγεται μανία.

Να σηκώνετε κεφάλι.

Αμαρτία είναι μεγάλη!

 

Είστε απόγονοι σπουδαίοι.

Τί κι αν γίνετε αρουραίοι.

Έχετε εμένα πρώτο.

Κίνο παίζετε και λότο!..»

Το ορίσανε θεοί

Τον φόβο μου έκαμα σκαλί

και πήρα άλλους δρόμους,

στράτες στρωμένες μ’ αγκαλιές,

με της αγάπης νόμους.

Τον πόνο μου έκαμα σκοινί

και βγήκα σ’ ακρογιάλια,

κόρφους λουσμένους με φιλιά

μ' αιώνια μαϊστράλια.

Βγήκα σε τόπους,

και το ορίσανε θεοί

μ’ ένα τραγούδι αθανασία,

απ’ την αρχή να ξεκινήσω,

μ’ ένα τραγούδι,

στ’ Απόλλωνα να αφεθώ

το κάλεσμα το προαιώνιο,

στο φως τα μάτια να μην κλείσω.

Γίνε μου

Για ένα μόνο απόβραδο

γίνε μου γη και ουρανός

κι αν ο χειμώνας βιάστηκε

σαν φίλος θα ’ρθει αληθινός.

Και αν πριν έρθει το πρωί

ξεχάσεις τ’ όνομά μου,

τα όνειρά σου θα μ’ αρκεί

που ’γίναν όνειρά μου.

Για έν’ απομεσήμερο

γίνε μου δέντρο και σκιά,

η άνοιξη κι αν χάθηκε

κρυφά θα στέλνει δυο φιλιά.

Κι άμα στου δρόμου τη στροφή

πετάξεις την καρδιά μου,

μία ματιά σου θα μ’ αρκεί

που έγινε ματιά μου.

Στο νερό έκανες μια τρύπα...

Βρε η ζωή πώς τα ’φερε

εσένα να γνωρίσω,

μια άσπρη μέρα να μη δω

και να μην ευτυχήσω.

Είχα παράδες, είχα βιός

και ήμουν νοικοκύρης,

όλα μου τα ροκάνισες

κι απόμεινα μπατίρης.

Ήθελες τα μεταξωτά,

σαλόνια Λουδοβίκου,

κι απόμεινα σε ξένη αυλή

να κάνω κικιρίκου.

Θα πάρω ο δόλιος τα βουνά

και τα τραχιά λαγκάδια

αφού δραχμή δεν άφησες

στην τσέπη μου την άδεια.

Να μη με βλέπει άνθρωπος,

για μένα να λυπάται,

αχ μάτια μου, τι είδατε

και δεν τ’ ομολογάτε…

Μια σου είπα, δυο σου είπα,

στο νερό έκανες μια τρύπα…

Τί κι αν δε σε περίμενα

Μέσα στο κύμα κέντησα

γαλάζιο ρούχο να φοράς

ο πι’ όμορφος να είσαι.

Πάνω στα βράχια σκάλισα

«για πάντα στην καρδούλα σου

τα όνειρά μου κλείσε»

Βάλ’ τους φτερά, δώσ’ τους χαρά

μόνο με μια σου λέξη,

στον ουρανό σου να πετούν

προτού η μέρα φέξει.

Με τα πουλιά μηνύματα

κι ένα κλωνάρι λεμονιάς

σου στέλνω κάθε βράδυ.

Τι κι αν δεν σε περίμενα,

εσένα η καρδούλα μου

γυρεύει στο σκοτάδι.

Δώσ’ της πνοή, δώσ’ της ζωή

με δυο ζεστά σου χάδια,

πλάι σε σένα να ξεχνά

του χρόνου τα σημάδια.

Τι κι αν δεν σε περίμενα,

τα όνειρά μου κι η καρδιά

για σένα ξενυχτάνε,

σα χελιδόνια τριγυρνούν,

κι ας πέρασε η άνοιξη,

και όλο σε ζητάνε.

Δώσ’ τους πνοή, δώσ’ τους ζωή

μ’ ένα γλυκό φιλί σου,

χάραμα ν’ ανασταίνονται

στον φράχτη της αυλής σου.

Να το μαθαίνει μια θεά

Του ήλιου πήρα το στρατί,

που φτάνει ίσια σε σένα,

με κούρασαν σβηστές φωτιές

και λόγια μαραμένα.

Μέσα στο φως σου να λουστώ,

στις λίμνες των ματιών σου,

ρούχο να βάλω ακριβό

τ’ άγγιγμα των χειλιών σου.

Να το μαθαίνει μια θεά,

θνητή που δε γεννήθηκε

διπλά να μετανιώνει

και στου Ολύμπου την κορφή

κρυφά να σιγολιώνει.

Με της καρδιάς σου το σκοπό

τις νύχτες να χορεύω,

μ’ ένα τραγούδι σου παλιό

τ’ άγρια να ’μερεύω.

Όσο κι αν μου το πεις

Στα όνειρά μου ψάχνω έναν ουρανό,

μια γη, μια θάλασσα γεμάτη επιείκεια

όμως εσύ θριάμβους ονειρεύεσαι

και της κυριαρχίας σου τα επινίκια.

Για να πλαγιάζω, ψάχνω μια  ζεστή στεριά

και δυο ματάκια για να παίρνω θάρρος,

με αριθμούς σε άδειο δώμα ξενυχτάς,

για της επιτυχίας σου το βάρος.

Κι όλο ζητάς να σε ακολουθήσω,

ποιος έρωτας, ποια θάλασσα και ποια πατρίδα,

το μόνο που μετράς η δύναμή σου,

το πιο ψηλό το σκαλοπάτι στη βαθμίδα.

Κι όλο μου λες ν’ αλλάξω δρόμο και πορεία,

χαμένος χρόνος λόγια και όνειρα και αγάπες,

μα τάχα πώς μπορώ καρδιά και νου να αλλάξω,

άδειο σκαρί, να ταξιδεύω σε αυταπάτες...

Βαρκούλα η αγάπη μου

Βαρκούλα η αγάπη μου,

χαράματα αλαργεύει,

καραβοκύρης γίνε της

γοργά να ταξιδεύει.

Βαρκούλα η αγάπη μου,

και σήκωσε παντιέρα,

μην την αφήσεις μοναχή

στ’ αγέρα τη φοβέρα.

Μην την αφήσεις μοναχή

στου φεγγαριού τη χάση,

γίνε αστρί, γίν’ μπούσουλας

το δρόμο να μη χάσει.

,,,Μαντινάδες

Πονάς εσύ, πονώ κι εγώ, γελάς εσύ, γελάω,

και μόνο στα ματάκια σου τ’ αστέρια συναντάω.

Από το δρόμο μου περνάς κι από τη γειτονιά μου

και με τα μάτια σου φωτιές ανάβεις στην καρδιά μου.

Τα χείλη σου με άγγιξαν μ’ ανέβασαν στ’ αστέρια,

τα χέρια σου μ’ αγκάλιασαν κι ανθίσανε παρτέρια.

Τα χείλη σου με φίλησαν, μύρωσαν την πνοή μου,

τα μάτια σου με κοίταξαν κι ομόρφυν’ η ζωή μου.

Κι αν έφυγες, αστέρι μου, κι αν ζεις τώρα στα ξένα,

μηνύματα με τα πουλιά σου στέλνω δακρυσμένα.

Κι αν έφυγες, αστέρι μου, κι αν ζεις τώρα στα ξένα,

τα δειλινά σε καρτερώ να ’ρθεις ξανά σε μένα.

Κι αν με πάρ’ η ξενιτιά κοντά σου θα γυρίζω,

θάλασσα να σου τραγουδώ, αγέρι να σφυρίζω.

Ο έρωτας με πλάνεψε, ταξίδεψα μαζί του,

μέσ' στα κρυφά παλάτια του κι ήπια απ’ το κρασί του.

Κι αν είσαι πόλη μαγική

Μακρύς ο δρόμος να σε βρω,

μεγάλο το ταξίδι,

μα δε με νοιάζει κι αν χαθώ

κι αν χάσω το παιχνίδι.

Κρυφός ο πόνος, τι να πω,

κι άμαθη η καρδιά μου,

μα δε με νοιάζει κι αν κοπώ

κι αν γίνεις μαχαιριά μου.

Κι αν είσαι πόλη μαγική

κι αν δε σε συναντήσω

μου φτάνει την εικόνα σου

μέσα στο νου να κλείσω.

Είναι ανηφόρι η ζωή

Ωραία τα τραγούδια σου,

όμορφα και τα λόγια

και να μου τάζεις, μάτια μου,

ανώγια και κατώγια. 

Μ’ αρέσουνε τα λόγια σου,

όμορφα τα λουλούδια

μα είναι ανηφόρι η ζωή,

δε φτάνουν τα  τραγούδια.

Δείχνε μου την αγάπη σου

κρατώντας μου το χέρι,

δίπλα μου στην ανηφοριά

όταν φυσά τ’ αγέρι.

Και αν ο κύριος λεφτάς

Κι αν τρύπησε το παντελόνι μας

διόλου δε μας πειράζει

κι’ αν είναι άδεια η τσέπη μας

καθόλου δε μας νοιάζει.

Και αν ο κύριος λεφτάς

αφ’ υψηλού κοιτάζει

χάρισμά του ο παράς

άστον να τον στοιβάζει.

Έχω εγώ εσένα

κι’ έχεις εσύ εμένα

και δε μας νοιάζουν, μάτια μου,

τα ρούχα τα σχισμένα.

Παραζάλη

Ήρθες σα σίφουνας εν αιθρία,

πώς θα αντέξω την τρικυμία,

τα πήρες όλα σαν τον αγέρα

κι έγινε ξάφνου η νύχτα μέρα.

Ήρθες σα μπόρα, σαν καταιγίδα,

για σέν’ αλλάζω τώρα σελίδα,

του έρωτά σου η  παραζάλη

φράγκο δε δίνω πού θα με βγάλει.

Αναστατώνομαι,

όταν στα μάτια με κοιτάς

λες και απογειώνομαι,

κι εκστασιάζομαι,

όταν στο στόμα με φιλάς

για τίποτα δε νοιάζομαι.


Αφιερωμένο με πολλή αγάπη

Στη μοίρα μου δεν τάζω

Μ’ ένα δισάκι μου παλιό

και τρύπιο παντελόνι

στις άγκυρές μου λέω «γεια»

και σ’ ό,τι με πληγώνει.

Είπα «άντε γεια» στις λύπες μου,

στης μοίρας τα σημάδια,

της φυλακής μου τα κλειδιά

τα ρίχνω σε πηγάδια.

Τη ρότα μου χαράζω

προτού ο ήλιος βγει,

στη μοίρα μου δεν τάζω

φλουριά κι υποταγή.

Όλα της γης τα κρίματα

στα χέρια κι αν κρατήσω

στα πιο ψηλά τα κύματα

χορό εγώ θα στήσω.

Κι άμα απ’ του παράδεισου

τις πόρτες μείνω απ’ έξω

του Πασχαλίδη ένα σκοπό

θα λέω, κι όσο αντέξω…

"Διθύραμβος" προς τους δυνάστες της γης

Κι αν πουλάτε κορμιά

στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου

κι αν γδέρνετε τα όνειρά τους

ΔΕΝ θα καταφέρετε

να αλώσετε την ψυχή τους.

Ποίημα

Μεγάλε μου Ποιητή,

με σοφίαν εποίησες

το χρυσόλευκο φως και τα μαβιά σύννεφα,

τη μυστική κοιλάδα με τ’ απόκρυφα μυστικά,

το ατίθασο ελάφι και τον αδάμαστο άνεμο,

τον άγριο χείμαρρο με τ’ αχαλίνωτα πάθη,

το δροσερό αεράκι και τον φλογισμένο κάμπο,

την τρυφερή γαρδένια και τον άδολο έρωτα.

Έπλασες το μικρό άνθρωπο

κι’ αυτός θαύμασε το Ποίημά σου.

Ας ρώταγες

Τι σου ‘μελλε δεν ήξερες

με όλες τις πολύξερες

που γύρναγες τα βράδια,

δε σου ‘πανε πως θα χαθείς

πως άσπρη μέρα δε θα δεις

τρέχοντας στα σκοτάδια;

Τώρα τι κάθεσαι και κλαις

το μαύρο ριζικό σου

να λες ήταν της μοίρας σου,

ήτανε το γραφτό σου.

Ας ρώταγες, ας μάθαινες

προτού πολλά να πάθαινες

μικρό εξυπνοπούλι,

πριν απ’ τη μύτη σου πιαστείς

έπρεπε να καλοσκεφτείς

για της νυχτιάς το τούλι.

Ποιός

Ποιός λυπάται για τ’ αστέρια

που χαθήκαν στο σκοτάδι,

ποιος θυμάται περιστέρια

που πεθάναν ένα βράδυ.

Ποιός ρωτά για το φεγγάρι

σαν το κρύβει η καταχνιά,

ποιος πονά το παλικάρι

που το πλάνεψε η νυχτιά.

Ποιός μιλά για παραμύθια,

μ’ ένα να σε νανουρίσει,

με μια φλόγα μέσ’ τα στήθια

στ’ όνειρό του να σε κλείσει.

Σελήνη

Μ’ ένα βλέμμα

διώχνεις από το τζάμι σου τη σκόνη,

μ’ ένα χάδι

ξεχνάς ό,τι σε πληγώνει,

μ’ ένα λουλούδι

στεγνώνει από τα μάτια σου το δάκρυ,

μ’ έναν ήλιο

φωτίζεται η πιο κρυφή σου άκρη.

Όταν βραδιάζει...

Όταν βραδιάζει δεν μπορώ

στιγμή να ησυχάσω,

τρόπο δε βρίσκω να σωθώ,

εσένα να ξεχάσω.

Μέσ’ στο σκοτάδι η σκέψη σου

σα σίφουνας, σαν καταιγίδα

παίρνει κι ό,τι μ’ απόμεινε

στου νου μου τη στερνή σελίδα.

Όταν νυχτώνει δε ζητώ,

δε θέλω να ξεφύγω,

αχ, στης καρδιάς σου το σκοπό

να ξαναζούσα λίγο…

Πανηγύρι

Θάλασσα το αφιόνι μου,
αρμύρα το κρασί μου,

στης Αριάδνης την κλωστή

κρεμώ στην αντοχή μου.

Οι έρωτές μου πέλαγος

οι πόθοι μου μελτέμι,

στου Στάφυλου την αγκαλιά

γυρίζει η ανέμη.

Σε πανηγύρι  και γιορτή

ο νους και το κορμί μου,

με της Σκοπέλου τα φιλιά

γιατρεύονται οι καημοί μου.

Βότσαλα οι αγάπες μου,

κύματα οι χαρές μου,

στου αϊ-Γιάννη στο Καστρί

μερώνουν οι φωτιές μου.

Πέτρα και φως η μοίρα μου,

γιαλός το ριζικό μου,

πάν’ απ’ της Δέλφης την κορφή

πετάει τ’ όνειρό μου.

...Μαντινάδες

Με μαντινάδα κρητική θα σου το τραγουδήσω

και νά ’ρθ’ ανάποδα η γη άλλον δε θ’ αγαπήσω.

                        

Μη με κερνάς γλυκό κρασί σαν θες να με μεθύσεις,

τάξε πως σαν ο ήλιος βγει σαν άστρο δε θα σβήσεις.

                        

Της Γλώσσας κόκκινο κρασί τα δυο γλυκά σου χείλη,

πίνω και πίνω και μεθώ κι η δίψα μου δε σβήνει.

                        

Σ’ αγάπησα και πόνεσα μα ούτε που με μέλλει,

γιατ’ έχουν τα χειλάκια σου των λουλουδιών το μέλι.

                        

Σαν πρώτος  βγαίνεις στο χορό, πρώτη στον πεντοζάλη,

για σε κοπέλες χάνονται, για σε τις πιάνει ζάλη

                        

Τα χείλη σου με φίλησαν και βάψαν τ’ όνειρό μου,

τα μάτια σου με κοίταξαν, γλυκάναν τον καιρό μου.

Κάνε μου φίλο τον καιρό

Τις μέρες που περάσανε,

μ’ ήλιο και καταιγίδα,

μπαμπέσα ήταν η ζωή,

μας έστησε παγίδα.

Βάψε τα δειλινά μαβιά,

σπάσε μου όλα τα κλουβιά,

την πίκρα να μη νοιώσω.

Τις ξαστεριές που ψάχναμε

τις έσβησε ο πόνος,

τ’ αστέρια που γυρεύαμε

τα έκλεψε ο χρόνος.

Δώσ’ μου μια βάρκα με πανιά

κι ένα κλωνάρι λεμονιά

τ’ αστέρια ν’ ανταμώσω.

Στις στράτες που διαβήκαμε,

με κάλμα και μ’ αγέρι,

το φίλο έκαν’ ο καιρός,

μας έστησε καρτέρι.

Κέρνα της λησμονιάς νερό,

κάνε μου φίλο τον καιρό,

κι ας είναι να τελειώσω.

Δειλία

Ιφιγένειες θυσιάζονται

στο βωμό του Εγώ

κι εσύ,

οργισμένε μου,

τολμηρέ εαυτέ,

στέκεις αμίλητος

σφίγγοντας

τη δειλή γροθιά σου.