Αντιστροφή

Έως εδώ...στην Ιστορία... Ηρωικά...

Οι αντοχές της γης τελέψαν 

Τα παλικάρια να μετρά

Σπέρματα των αιώνων

Ο ήλιος να μεσουρανεί

Κι εκείνα να 'χουν φύγει

Μανάδες τα στήθη τους να σκίζουνε

Και όλοι να σωπαίνουν

Απόκαμαν τα μάρμαρα

Και τα κλαδιά της δάφνης

Εκείνους που κι οι πέτρες τρέμανε

Αυτά να μνημονεύουν...

Δόξα...θυσία...δάκρυα...

Και πριν...φωτιά...μαχαίρι...αίμα...

Αίμα που  δεν περίσσευε...

"Ηρωικώς Πεσόντων"

Ήρθανε για να πέσουνε

Για πεντοζάλη να χορεύουν

Να καμαρώνουνε οι πατεράδες τους

Κι οι κοπελιές να λιώνουν

Τάχα να γεννηθήκανε

Για της αγάπης το κρασί

Για να τους γράψει η Ιστορία...Ηρωικά...

Σκοτείνιασε ο ουρανός

Ουρλιάζει ο αγέρας

 Έως εδώ...οι αντοχές τελέψανε...

Ζωή δεν περισσεύει...

Παραπονιάρικο παιδί...

Παραπονιάρικο παιδί...

Σαν σε κοιτά στα μάτια

Χίλια μαχαίρια σε τρυπούν

Σε κάνουνε κομμάτια

Τί να του πεις που γύρω του

Οι αγέρηδες πληθαίνουν

Τόσα σπουργίτια μοναχά

Στο κύμα αργοπεθαίνουν

Πού να 'χει ακούραστα φτερά

Να γίνεις χελιδόνα

Ήλιος αντάρτης να φανεί

Στη μέση του χειμώνα

Τί να του πεις για τη νυχτιά

Που σβήσαν της τα αστέρια

Τί να του πεις σαν σε κοιτά

Με υψωμένα χέρια

Πού να βρεις μια μικρή αυλή

Με κάτασπρα πεζούλια

Να παίζει ο Αυγερινός

Να ξαποσταίνει η Πούλια

Παραπονιάρικο παιδί...

Να 'ναι ο αδερφός σου...

Βροχούλα γίνε να λουστεί

Μπορεί να 'ναι κι ο γιος σου... 

Πάμε, καρδιά μου

Σ' αυτόν τον τόπο δε χωράς

πληθύνανε οι πόνοι,

ο αδερφός σε μάχεται

κι ο φίλος σε λαβώνει.

Έλα να φύγουμε μακριά

να πάμε σ' άλλα μέρη

και ας μην έχει άνθρωπο

να σου βαστά το χέρι.

Τάχα και τί απόμεινε

χαρά για να σου φέρει,

ως κι απ' αυτούς που αγάπησες

κανένας δε σε ξέρει.

Πάμε, καρδιά μου, κι όπου βγει

κι όπου μας πάει το κύμα,

μαζί να ξετυλίξουμε

απ΄την αρχή το νήμα.

Το όνομά σου

Της μοίρας φίλεμα, δώρο της ακριβό,

καθώς με άγγιξε η αναπνοή σου,

κάθε που ψάχνω ένα δρόμο να σε βρω

ακολουθώ τα χνάρια της ζωής σου.

Θαλασσαϊτός το βλέμμα σου το φωτεινό,

ζεστή φωλιά το κάθε άγγιγμά σου,

σαν σε ζητάω σαν πουλί αλαργινό

πίσω γυρνώ, κοιτώ το πέταγμά σου.

Και είσαι εσύ ο οδηγός μου

σ' όλα τα δύσκολα του κόσμου,

δίχως σπαθιά να πολεμάω,

θεριά κι αγρίμια να νικάω.

Και ψιθυρίζω το όνομά σου

και είναι σαν να είμαι κοντά σου,

μάγια και ξόρκια προσπερνάω,

με κόκκινη κλωστή κεντάω.

Τα χνάρια σου ο δρόμος μου...

ώσπου να σβήσει ο ήλιος...

Κι όσο αντέξω

Στου Προκρούστη το κρεβάτι,

κόσμε, το 'βαλες γινάτι

να περάσω μια ζωή.

Χειροπόδαρα με δένεις,

με τεντώνεις, με μικραίνεις

και γυρεύεις αμοιβή.

Με πληγώνεις, με ματώνεις,

τα φεγγάρια μου θαμπώνεις,

στο σκοτάδι με πετάς.

Σαν πραμάτεια με λογιάζεις,

τίποτα δε λογαριάζεις,

σαν δεσμώτη με κρατάς.

Η πνοή σου δηλητήριο,

και ο νους σου σε ντελίριο,

πάνω απ' όλα ο σκοπός.

Τα ηνία να κατέχεις

κι όλο να με κατατρέχεις,

εφιάλτης μου φριχτός.

Μα στιγμή δε θα σωπάσω,

όσες νύχτες κι αν περάσω

ακροβάτης στο κενό.

Το όνειρό μου κάνω άτι

τα στοιχήματά σου στάχτη

και αστέρια με κερνώ.

Μεθυσμένη,κι όσο αντέξω,

μα με σένα, κόσμε, απ' έξω,

στης ψυχής μου τους ρυθμούς.

Στου ουρανού μου τις αλάνες,

δίχως τραύματα και πλάνες,

δίχως φόβους φονικούς.

Τί κάνεις;

"Τί κάνεις;" με ρώτησες...

Είπα "Καλά"... Έτσι λέω πάντα...

Κι όμως...

Με τόσους "γνωστούς-Λερναίες Ύδρες...

Με τόσους "φίλους-Προκρούστες...

Με τόσο νερόβραστη κατανόηση γύρω μου...

Επειδή έναν τέτοιο κόσμο δεν ονειρεύτηκα...

Όχι... Δεν είμαι καλά...

Περιβολάκι

Αληθινή κι απέριττη,
μικρή γαρυφαλλιά μου,
σκορπάς χαρά στα μάτια μου,
μύρα στην αγκαλιά μου...
Και η Λευκή σε χαίρεται
κι όλο σε καμαρώνει,
τριγύρω σου ο Έρωτας
απ' την αυγή φουντώνει...

Περιβολάκι η ψυχή
και πιοός να το ποτίσει
ν' ανθίσουνε τα γιασεμιά
και μύρα να γεμίσει.
Να σκορπιστεί στους ίσκιους του
δροσιά να μεταλάβει,
κι ό,τι αξίζει στη ζωή
ίσως να καταλάβει...
Περιβολάκι η ψυχή
και πιοός να το σκαλίσει
κλωνιά να απλώσει η λεμονιά,
να κρεμαστεί μελίσσι.
Να ξεχαστεί στους κόρφους του
ο νους να γαληνεύει
κι ό,τι γλυκαίνει τη ζωή
μονάχα να γυρεύει...

Θέλω να λέω

Θέλω να λέω ''έζησα''
σαν χαιρετώ σε, φως μου,
βαρκούλα που ταξίδεψα
στα πέλαγα του κόσμου.

Θέλω να λέω ''σκόρπισα''
στων δρόμων την αρμύρα,
ήμουν εγώ που όρισα
την ακριβή μου μοίρα.

Να λέω ''στάχτη έγινα''
τις νύχτες για ένα χάδι
μα τόσα πήρα κι έδωσα
ώσπου να 'ρθει το βράδυ.

Θέλω να λέω... ''έζησα''...

Μονάχα Φως..

 Να είναι σκαλοπάτι ο Θεός

Απάνω να πατήσεις

Μόνο Αλήθεια...Μονάχα Φως...

Το μόνο σου σκαλί, εσύ

Για μια στιγμή... Έστω...

Μαζί του να μιλήσεις

Με το φως σου

 Βυθισμένη στη θλίψη,

είναι εσύ που 'χεις λείψει,

μυστικέ μου γιαλέ.

Μα τα χνάρια σου μένουν

στις καρδιές που προσμένουν

του ουρανού σου το μπλε.

Είναι ό,τι ποθούσες

κι ολοένα ζητούσες

μια καινούρια αρχή.

Με καμένους τους φράχτες,

τους κακούς, λιποτάχτες

με την πρώτη βροχή.

Τώρα αγέρας φυσάει.

κι η ψυχή δε χωράει

σε μια χλαίνη τριμμένη.

Αρχινάει η μπόρα

μα η γη από τώρα

με το φως σου λουσμένη.