Μέσα σε χρόνους που
το φως μας κρύβουν
βαδίζουμε κι αναρωτιόμαστε,
κι ούτε μια γη για να κρατιόμαστε,
πικρό της μάνας μας το γάλα,
πικρά και μιας κυράς τα λόγια τα μεγάλα.
Όσοι μας ’λέγαν «φίλε μου...»
τα χέρια νίβουν,
όλοι την πλάτη μας γυρνούν
μα πώς να μην ονειρευόμαστε,
τι κι αν πονάνε οι καρδιές,
τα μάτια μου, μικρές ροδιές,
θ’ ανθίζουν στο σκοτάδι,
κόντρα στο άδικο να πορευόμαστε.
Κι άμα ξεχνά ο φίλος την ντροπή του,
ένα παιδί για δες πώς μας κοιτάει
και μιαν απάντηση ζητάει,
πικρό της μάνας του το γάλα,
πικρό και της στεριάς του το ξερό ψωμί,
λόγια δε λέει μα αρκεί η σιωπή του.
Τώρα την πλάτη μας γυρνούν
μα πώς μπορούμε να ξεχάσουμε,
τι κι αν θολώνουν οι ματιές,
τα μάτια σου, κρυφές φωτιές,
θα λάμπουν μέσ’ τη νύχτα,
το δρόμο το δικό μας να μη χάσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου