Και αν ο κύριος λεφτάς

Κι αν τρύπησε το παντελόνι μας

διόλου δε μας πειράζει

κι’ αν είναι άδεια η τσέπη μας

καθόλου δε μας νοιάζει.

Και αν ο κύριος λεφτάς

αφ’ υψηλού κοιτάζει

χάρισμά του ο παράς

άστον να τον στοιβάζει.

Έχω εγώ εσένα

κι’ έχεις εσύ εμένα

και δε μας νοιάζουν, μάτια μου,

τα ρούχα τα σχισμένα.

Παραζάλη

Ήρθες σα σίφουνας εν αιθρία,

πώς θα αντέξω την τρικυμία,

τα πήρες όλα σαν τον αγέρα

κι έγινε ξάφνου η νύχτα μέρα.

Ήρθες σα μπόρα, σαν καταιγίδα,

για σέν’ αλλάζω τώρα σελίδα,

του έρωτά σου η  παραζάλη

φράγκο δε δίνω πού θα με βγάλει.

Αναστατώνομαι,

όταν στα μάτια με κοιτάς

λες και απογειώνομαι,

κι εκστασιάζομαι,

όταν στο στόμα με φιλάς

για τίποτα δε νοιάζομαι.


Αφιερωμένο με πολλή αγάπη

Στη μοίρα μου δεν τάζω

Μ’ ένα δισάκι μου παλιό

και τρύπιο παντελόνι

στις άγκυρές μου λέω «γεια»

και σ’ ό,τι με πληγώνει.

Είπα «άντε γεια» στις λύπες μου,

στης μοίρας τα σημάδια,

της φυλακής μου τα κλειδιά

τα ρίχνω σε πηγάδια.

Τη ρότα μου χαράζω

προτού ο ήλιος βγει,

στη μοίρα μου δεν τάζω

φλουριά κι υποταγή.

Όλα της γης τα κρίματα

στα χέρια κι αν κρατήσω

στα πιο ψηλά τα κύματα

χορό εγώ θα στήσω.

Κι άμα απ’ του παράδεισου

τις πόρτες μείνω απ’ έξω

του Πασχαλίδη ένα σκοπό

θα λέω, κι όσο αντέξω…

"Διθύραμβος" προς τους δυνάστες της γης

Κι αν πουλάτε κορμιά

στα σκλαβοπάζαρα του κόσμου

κι αν γδέρνετε τα όνειρά τους

ΔΕΝ θα καταφέρετε

να αλώσετε την ψυχή τους.

Ποίημα

Μεγάλε μου Ποιητή,

με σοφίαν εποίησες

το χρυσόλευκο φως και τα μαβιά σύννεφα,

τη μυστική κοιλάδα με τ’ απόκρυφα μυστικά,

το ατίθασο ελάφι και τον αδάμαστο άνεμο,

τον άγριο χείμαρρο με τ’ αχαλίνωτα πάθη,

το δροσερό αεράκι και τον φλογισμένο κάμπο,

την τρυφερή γαρδένια και τον άδολο έρωτα.

Έπλασες το μικρό άνθρωπο

κι’ αυτός θαύμασε το Ποίημά σου.

Ας ρώταγες

Τι σου ‘μελλε δεν ήξερες

με όλες τις πολύξερες

που γύρναγες τα βράδια,

δε σου ‘πανε πως θα χαθείς

πως άσπρη μέρα δε θα δεις

τρέχοντας στα σκοτάδια;

Τώρα τι κάθεσαι και κλαις

το μαύρο ριζικό σου

να λες ήταν της μοίρας σου,

ήτανε το γραφτό σου.

Ας ρώταγες, ας μάθαινες

προτού πολλά να πάθαινες

μικρό εξυπνοπούλι,

πριν απ’ τη μύτη σου πιαστείς

έπρεπε να καλοσκεφτείς

για της νυχτιάς το τούλι.

Ποιός

Ποιός λυπάται για τ’ αστέρια

που χαθήκαν στο σκοτάδι,

ποιος θυμάται περιστέρια

που πεθάναν ένα βράδυ.

Ποιός ρωτά για το φεγγάρι

σαν το κρύβει η καταχνιά,

ποιος πονά το παλικάρι

που το πλάνεψε η νυχτιά.

Ποιός μιλά για παραμύθια,

μ’ ένα να σε νανουρίσει,

με μια φλόγα μέσ’ τα στήθια

στ’ όνειρό του να σε κλείσει.

Σελήνη

Μ’ ένα βλέμμα

διώχνεις από το τζάμι σου τη σκόνη,

μ’ ένα χάδι

ξεχνάς ό,τι σε πληγώνει,

μ’ ένα λουλούδι

στεγνώνει από τα μάτια σου το δάκρυ,

μ’ έναν ήλιο

φωτίζεται η πιο κρυφή σου άκρη.