Μ' αγαπάει… δε μ' αγαπάει…
Μαργαρίτα μου λευκή
Σκάλωσαν τα όνειρά μου
Στου αγέρα την πνοή
Μ' αγαπάει… δε μ' αγαπάει…
Αεράκι μου ζεστό
Σκόρπισαν τα μυστικά μου
Στον καθάριο ουρανό
Μ' αγαπάει… δε μ' αγαπάει…
Ουρανέ μου γαλανέ
Σώσε με ή βούλιαξέ με
Μ' ένα όχι ή μ' ένα ναι...
Βανίλια, πιπερόριζα
Μαστίχα
και κανέλα
Χελιδονάκια
σμίξανε
Ξεπρόβαλε
η Μπέλα
Μεταξωτά
φορέματα
Αέρινα
καπέλα
Σε
θέατρα, σε σινεμά
Λικνίζεται
η Μπέλα
Στη
ρίζα της αγριελιάς
Κόκκινη
καραμέλα
Μερέψανε
τα ανήμερα
Χαμογελά
η Μπέλα
Καρδερινάκι
σκόνταψε
Σε
υπόγεια μπορντέλα
Ορφάνεψαν
οι πασχαλιές
Αργοσβήνει
η Μπέλα
Άνοιξαν τα παράθυρα
Στου νου το πήγαινε έλα
Καλοκαιράκι μύρισε
Σαν ήλιος λάμπει η Μπέλα
Μετά από εσένα η μοναξιά
Το αγρίμι που παραμονεύει
Τα
δάκρυα και να στερέψανε
Του χρόνου το ποτάμι δε στερεύει
Μετά
από εσένα η σιωπή
Της
νύχτας το βαρύ σεντόνι
Τα λόγια και να τελειώσανε
Καμιά ηχώ δεν τελειώνει
Μετά
από εσένα το κενό
Κι όμως
γελώ για να μην κλαίω
Πόσο
πολύ σ’ αγάπησα
Σε έναν ερημίτη βράχο λέω
Πάνε κι έρχονται οι μέρες,
να γελάς, να τραγουδάς,
ό,τι μένει, ό,τι κρατάει,
φως μου, εκείνο που αγαπάς.
Της αγάπης πρόσεχέ μου,
φύλαγέ μου τον ανθό,
όταν πέφτω, όταν γλιστράω
να ’χω κάπου να σταθώ.
Πάνε κι έρχονται τα χρόνια,
μην ξεχνάς, μη σταματάς,
στα ψηλά τα κορφοβούνια
να κοιμάσαι, να ξυπνάς.
Μη μου ξοδευτείς, μην μπλέξεις,,
μέσα σε «γιατί» και «πώς»,
ένα μη μου λησμονήσεις
να είσαι πάντα άνθρωπος...
Κρυφές Αγάπες πότισα,
αν θα με νοιώσεις μια σταλιά δε ρώτησα,
ν' ανθίζει, να μοσχοβολάει το ξεραμένο χώμα.
Σ' άγνωστους τόπους γδύθηκα,
στου ορίζοντα τα όρια πλανήθηκα
κι έγινα όλη μια φωτιά στου ουρανού το χρώμα.
Από προφάσεις πιάστηκες,
στης λογικής τα στείρα αποξεχάστηκες,
του κόσμου τα εφήμερα σου γίνανε συνήθεια.
Σε χίλιους φόβους κλείστηκες,
στης μοναξιάς τα πέτρινα αποκλείστες,
δίχως να νοιώσεις της καρδιάς την πιο μεγάλη αλήθεια.
Πόσο πονούν οι νύχτες της ερήμου,
πληγώνει η πικρή της αγκαλιά...
Πόσο γελούν οι όρκοι του Γενάρη,
ματώνουνε τα κρύα του φιλιά….
Ησύχασε, παιδάκι μου
Άλλο δεν έχεις να προσέχεις
Από του κόσμου τους κακούς
Τώρα αλαφριά που τρέχεις
Κοίτα, αγγέλοι καρτερούν
Στα άσπρα να σε ντύσουν
Τα μεταξένια σου μαλλιά
Με κρίνα να στολίσουν
Ησύχασε, παιδάκι μου
Άλλο δεν έχεις να φοβάσαι
Από τους δήμιους της γης
Τώρα τον πόνο άσε
Κοίτα, για σένα ανοίξανε
Του ουρανού οι πύλες
Τώρα πια δε σε φτάνουνε
Του ολέθρου οι τορπίλες
Μονάχα η έρμη η μάνα σου
Που κλαίει και χτυπιέται
Αυτούς που σαν κλωστίτσα
Τη ζωή σου κόψανε
Όσο θα ζει θα καταριέται
Τόσα λουλούδια, τόσα αγκάθια γύρω σου
κι εσύ, μικρό μου χελιδόνι,
στης γης τα μοιρολόγια στάλαξες
των αστεριών τη σκόνη.
Τόσο σκοτάδι, τόσο φως στα πέλαγα
κι εσύ, του ονείρου ακροβάτης,
τη στάχτη του καιρού στα χέρια ακούμπησες
μη σβήσει η φωτιά της.
Αχ, χελιδόνι μου μικρό,
κι αν δάκρυσες το δείλι,
ο ήλιος θα ξαναφανεί
με ρόδα ν’ ανατείλει.
