Ό,τι προσμένεις

Ό,τι καιρό προσμένεις κι άργησε

ο νέος χρόνος να σου φέρει,

μέλι να σε κερνά η άνοιξη,

κρασί γλυκό το καλοκαίρι.

Ν’ ανθίζει γιασεμί στο δρόμο σου,

αγιόκλημα στη γειτονιά σου,

τις νύχτες έν’ αστέρι μακρινό

να ξαγρυπνάει στα σκαλιά σου.

Για σένα να μη χάνει η αυγή

το ρόδινο χαμόγελό της

κι εγώ μονάχα για τα μάτια σου

τ’ αμάραντο φιλί της νιότης.

Καράβια χάρτινα

Στα χείλη σου κρεμάστηκα

και σαν παιδί ξεχάστηκα

καράβια χάρτινα να ρίχνω στο νερό.

Στα μάτια μου ορκίστηκες

μα τις κορφές λιμπίστηκες,

τ’ αστέρια έμεινα μονάχη να μετρώ.

Βασιλικό μου έταξες

μα σ’ άλλη γη πια πέταξες

κι όνειρο έγινες μιας νύχτας μακρινό.

Στα αδειανά συρτάρια σου

αναζητώ τα χνάρια σου,

της κάθε ώρας μου ν’ αντέξω το κενό.

Δε μετανιώνω

Δε λογαριάζω τι μένει τώρα,

η τελευταία κι αν είναι ώρα,

σε ουτοπίες και αν πλαγιάζω.

Για τις βραδιές που αντιστάθηκα,

για τα φεγγάρια που δε χάθηκα

μονάχα λογαριάζω.

Δε σιγοκλαίω κρυφά τις νύχτες,

σαν  κλείνω πόρτες και βάζω σύρτες

στη μοναξιά μου σαν αργοπλέω.

Για τα σκοτάδια που απλώθηκα,

για την καρδιά σου που δε δόθηκα

μονάχα σιγοκλαίω.

Δε λογαριάζω τι μένει τώρα,

και δε με νοιάζει αν φτάνει μπόρα,

και την καρδιά μου αν κομματιάζω.

Για το ταξίδι που αρνήθηκα,

για τα πελάγη που δε χύθηκα

μονάχα λογαριάζω.

Δε μετανιώνω κι αν είμαι μόνη,

ξωκλήσι άδειο που ερημώνει,

και στάλα-στάλα μετρώ τον πόνο.

Για τους βυθούς που ονειρεύτηκα,

για το φιλί σου που δε γεύτηκα

μονάχα μετανιώνω.

Στο φως του δειλινού

Μπήκες μέσα στο φως του δειλινού

σαν την αρμύρα του ωκεανού,

σαν των χαμένων θησαυρών του

το μυστήριο...

Ήρθες στην άκρη του καλοκαιριού

σαν την ανασαιμιά του αγεριού,

σαν των κρυμμένων μυστικών του

το μαρτύριο...

Μέσα στη νύχτα την κατάπληκτη
αποκλεισμένη η καρδιά,

με άγιο μύρο έπλυνα

ό,τι αρνήθηκα…

Και στην αρμύρα την απρόσμενη,

στην ξαφνική ανασαιμιά,

χίλια κομμάτια να γινώ

μόνο ευχήθηκα...

Στις θάλασσες της αγάπης σου

Μαζί σου πάρε με

στου ονείρου το ταξίδι.

Μία συνήθεια φτηνή

βάρυνε την ανάσα μου,

έμβλημα μιας ανίερης ευπρέπειας

το ρόδινο της εφηβείας μου δεν το μπορώ.

Κράτα με

στων ματιών σου τα οράματα.

Σε δίκτυα αγοραπωλησίας

οι αντοχές μου χάνονται,

και στις στροφές μιας γκρίζας προοπτικής

συνέχεια γλιστρώ...

Μη μ’ αφήσεις, μη χαθείς.

Στους βάλτους της σιωπής,

στα σκοτεινά η ύλη θα φλέγεται,

στο νοτισμένο χώμα η ελπίδα θα φυλλορροεί...

Τι κι αν  με τ’ όνομά σου

δε σε φώναξα;

Στεριά...Πατρίδα…Εραστή…

Έτσι κι αλλιώς Έρωτας...Αμάραντος…

Μαζί σου πάρε με

στις θάλασσες της αγάπης σου,

στο χρώμα της τις ομορφιές

μονάχα να μετρώ...