Δε μάθαμε

Ύπουλα οι καιροί μας φύλαγαν

καυτό μολύβι και λεπίδα,

τριγύρω κλείνουν οι ορίζοντες,

πώς να πετάξει η ελπίδα.

Ξεχύθηκαν σε κάμπους και σε θάλασσες,

νιόβγαλτα όνειρα θερίζουν…

και γίναν οι πολύχρωμοι χαρταετοί

μαύρα πανάκια κι ανεμίζουν.

Μα έγινε η περηφάνια  μας οργή

κι όλα μαζί τα χέρια ανεμοφράχτης,

δε μάθαμε να ζούμε με υποταγή,

ο μόνος άεργος ο νεκροθάφτης.

Φως μου είσαι κι ουρανός

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σ’ αποφύγω.

Ματώνω όταν στην καρδιά μου λέω

να μάθει να σε αγαπά

έστω πιο λίγο.

Και όλο κρύβομαι μεσ’ στη σιωπή

βάζω στη φόρα της καρδιάς μου

τροχοπέδη

κι όλο και πιο πολύ στη νύχτα χάνομαι

και γίνομαι του έρωτα

αποπαίδι.

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σε ξεχάσω.

Λιώνω, πονώ σαν το μυαλό μου λέει

πιο λίγο να σ’ αποζητώ

γιατί θα χάσω.

Κι εσύ μονάχα με κοιτάς

και όλο περιμένεις

και για τους δυο κάτι να κάνω

μα φως μου είσαι κι ουρανός,

μακριά σου, μόνη, θ’ αποκάμω.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν

Τα είδωλα αποστεώνονται

Κι ό,τι εντός τους κατοικεί

Ξεκάθαρα προβάλλει

Σκιά κι αν είναι ή φωτιά

Κι αφήνει τα σημάδια του

Στο αίμα και στο δάκρυ

Τότε οι ψεύτικοι θεοί

Αλλόθρησκου προσκυνητή

Γονυπετείς ικέτες

Πάνω σε υπόβαθρα σαθρά

Όταν τα λάφυρα ο θριαμβευτής

Αγέρωχα μετράει

Κι οι στρατιώτες αλαλάζοντες

Χορός ανόσιας τραγωδίας

Τότε  γυμνή κι ελεύθερη

Βγαίνει στο φως η γνώση.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν.