Δακρύζει η ανατολή
για τις αγάπες σου που χάθηκαν
προτού τον ήλιο αντικρύσουν,
για τις ελπίδες που ανθίσανε
κι ήρθαν χειμώνες να τις σβήσουν.
Δακρύζει και ο ουρανός
για το λουλούδια που δεν πρόλαβαν
το άγιο μύρο τους να στάξουν,
για τα φιλιά σου που δεν μπόρεσαν
σαν χελιδόνια να πετάξουν.
Δακρύζεις, μάτια μου, κι εσύ
για το όνειρό σου που αιμορραγεί
πίσω από συρματοπλέγματα,
για τη ζωή σου που έχει παγιδευτεί
στου κόσμου τις προφάσεις και τα
ψέματα.
