Οι αστοί σου φέρνουν ζάλη
κι οι συνήθειες τους ναυτία,
μπαινοβγαίνεις στα σαλόνια
και το «παίζεις» Δυναστεία.
Οι χωριάτες σ’ αγριεύουν
και οι τρόποι τους, τί φρίκη,
χάνεσαι για μια ρεκλάμα
και ψοφάς για σταριλίκι.
Σα σπυρί σε μεταλλάξαν
οι μαούνες της Αλίκης,
τα συνθήματα αλλάξαν,
τώρα στην ελίτ ανήκεις.
Οι φευγάτοι σε νευριάζουν,
τα οράματα ποιός χέζει,
δεν ακούνε οι τραπεζίτες
και η αγορά πιέζει.
Σου τη «δίνουνε» κι εκείνοι
που μιλούν για ελευθερία,
με το αίμα τους, «μεγάλε»,
τώρα γράφεις ιστορία.
Τριγυρνάς σαν αρουραίος
στου διαόλου τα καλντερίμια,
μα από ποιόν θαρρείς πως κρύβεις
της ψυχής σου την ασκήμια;