Κάνε μου φίλο τον καιρό

Τις μέρες που περάσανε,

μ’ ήλιο και καταιγίδα,

μπαμπέσα ήταν η ζωή,

μας έστησε παγίδα.

Βάψε τα δειλινά μαβιά,

σπάσε μου όλα τα κλουβιά,

την πίκρα να μη νοιώσω.

Τις ξαστεριές που ψάχναμε

τις έσβησε ο πόνος,

τ’ αστέρια που γυρεύαμε

τα έκλεψε ο χρόνος.

Δώσ’ μου μια βάρκα με πανιά

κι ένα κλωνάρι λεμονιά

τ’ αστέρια ν’ ανταμώσω.

Στις στράτες που διαβήκαμε,

με κάλμα και μ’ αγέρι,

το φίλο έκαν’ ο καιρός,

μας έστησε καρτέρι.

Κέρνα της λησμονιάς νερό,

κάνε μου φίλο τον καιρό,

κι ας είναι να τελειώσω.