Τι σου ‘μελλε δεν ήξερες
με όλες τις πολύξερες
που γύρναγες τα βράδια,
δε σου ‘πανε πως θα χαθείς
πως άσπρη μέρα δε θα δεις
τρέχοντας στα σκοτάδια;
Τώρα τι κάθεσαι και κλαις
το μαύρο ριζικό σου
να λες ήταν της μοίρας σου,
ήτανε το γραφτό σου.
Ας ρώταγες, ας μάθαινες
προτού πολλά να πάθαινες
μικρό εξυπνοπούλι,
πριν απ’ τη μύτη σου πιαστείς
έπρεπε να καλοσκεφτείς
για της νυχτιάς το τούλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου