Στο νερό έκανες μια τρύπα...

Βρε η ζωή πώς τα ’φερε

εσένα να γνωρίσω,

μια άσπρη μέρα να μη δω

και να μην ευτυχήσω.

Είχα παράδες, είχα βιός

και ήμουν νοικοκύρης,

όλα μου τα ροκάνισες

κι απόμεινα μπατίρης.

Ήθελες τα μεταξωτά,

σαλόνια Λουδοβίκου,

κι απόμεινα σε ξένη αυλή

να κάνω κικιρίκου.

Θα πάρω ο δόλιος τα βουνά

και τα τραχιά λαγκάδια

αφού δραχμή δεν άφησες

στην τσέπη μου την άδεια.

Να μη με βλέπει άνθρωπος,

για μένα να λυπάται,

αχ μάτια μου, τι είδατε

και δεν τ’ ομολογάτε…

Μια σου είπα, δυο σου είπα,

στο νερό έκανες μια τρύπα…