Θάλασσα

Θάλασσα πικροθάλασσα,

βαρκούλα τ’ όνειρό μου,

έλα, αυγή και πάρε το

να ψάξει τον καλό μου.

Ν’ ανοίγεται στα πέλαγα,

σ’ ανατολή και δύση

να του μηνύσει να του πει

σ’ εμένα να γυρίσει.

Θάλασσα πικροθάλασσα,

μεγάλος ο καημός μου,

έλα, και νύχτα πάρε τον

μην τον βρει ο καλός μου.

Και ρίξ’ τον μεσοπέλαγα

στα μαύρα σου τα βάθη,

μη μαρτυρήσει, μην του πει,

πως κλαίω να μη μάθει.

Θάλασσα πικροθάλασσα,

πουλί το «σ’ αγαπώ μου»,

πάρ’ το και κράτα το ψηλά

για να βρει τον καλό μου.

Ν’ ανοίγεται στα πέλαγα,

στο κύμα τ’ αφρισμένο

να του μιλήσει, να του πει

σαν φως τον περιμένω.

Θάλασσα πικροθάλασσα,

βαρύς ο στεναγμός μου,

πάρ’ τον και κρύψε τον καλά

μην τον δει ο καλός μου.

Και ρίξ’ τον μεσοπέλαγα,

να σβήσει, να τελειώσει,

μη μολογήσει, μη του πει,

πόσο πονώ μη νοιώσει.

Σ' άγιες θάλασσες

Σ’ άγιες θάλασσες λούζεις το κορμί σου

από τα χαράματα

και σκορπάς χαρές, τ’ ουρανού του γαλανού

χιλιάδες τάματα.

Σ’ άγιες θάλασσες πλέκεις στα μαλλιά σου

μέντα και φασκόμηλο

και γελάς παντού, πώς μοσχοβολά ο τόπος

αγριόμελο.

Σ’ άγιες θάλασσες ίδιο μ’ άγγελου το βλέμμα σου

το ήμερο

και φυλάς ευχές, του γιαλού κρινάκια

μέσ’ στ’ απομεσήμερο.

Σ’ άγιες θάλασσες το άλφα σου τ’ αστείρευτο

και το ωμέγα σου

και μιλάς του ήλιου, των θεών παιδί

ο Έρωτας ο μέγας σου.

Σ’ άγιες θάλασσες.

Πώς στάζουνε τα μάτια σου Έρωτα

Πώς στάζουνε τα μάτια σου Έρωτα

Πίνω, μεθώ, και δε χορταίνω

Η μέρα ντύθηκε στα θαλασσιά

Και ο ήλιος όλα τα μαλάματα

Χαρίζει στου Αιγαίου τα νησιά

Και σκίρτησε ο ουρανός

Για σένα, αγάπη μου ωραία

Και έκρυβε ο τόπος χίλια θαύματα

Μάρτυρες γίνανε τα αηδόνια

Και η μυρσίνη η αιώνια

Δύο πουλιά και ένα κλωνί

Ξανθοί σου άγγελοι στης γης τα πέρατα

Κι εγώ για σένα να ανασαίνω

Πώς στάζουνε τα μάτια σου Έρωτα

Πίνω, μεθώ, και δε χορταίνω

Βγήκες πρωί

Βγήκες πρωί στις γειτονιές,

τους μαχαλάδες διάβηκες.

Και βάλαν τ’ άσπρα οι κυρές.

Και φώλιασε ο Έρωτας

στην αγκαλιά των κοριτσιών,

στα ρόδα του Απρίλη,

στον κόρφο των χελιδονιών,

στου ποιητή τα χείλη.

Του ήλιου το φως μετάλαβες

κι από κλωνιά κρεμάστηκες.

Κι ανθίσανε οι κερασιές.

Και πέταξε ο Έρωτας

πάνω από κάμπους και βουνά,

σε ξάρτια, σε κατάρτια,

στα πέλαγα τα γαλανά,

στων ναυαγών τα μάτια.

Κυρά θαλασσινή

Τα χελιδόνια πάλι ήρθανε,

μέσα στα χρώματα ο Απρίλης

όμως εσύ, Κυρά θαλασσινή,

νησιά και κάμπους ονειρεύεσαι

φυλακισμένη σε ξερό κλωνί.

Ήρθε κι ο Μάης γελαστός

κρυφές αγάπες να μεθύσει

κι εσένα νε, Κυρά θαλασσινή,

καιροί παράξενου αιώνα

σκίζουν τον άσπρο σου χιτώνα.

Μα της καρδιά σου η φωτιά

ολόρθη σε κρατάει και αγέρωχη,

και όσο πάει και φουντώνει,

ο Έρωτάς σου ο Αμάραντος

στη γη που ανθεί να ξημερώνει.

Άγιο πράγμα

Η νύχτα μ’ έβγαλε

σε άγνωστη στεριά,

με βρήκε το ξημέρωμα

σ’ άλλη πατρίδα,

ολόγυρα κι εντός μου

χιλιάδες θεριά

μα άγιο πράγμα

της αγάπης η πυξίδα.

Και δε λησμόνησα τη νιότη μου,

το ντροπαλό της το χαμόγελο,

το δάκρυ της το πρωτοστάλαχτο

κρατάνε μέσα μου τη φλόγα.

Με πήγαν οι καιροί

σε τόπους μακρινούς,

τα κύματα με βγάλανε

σε μέρη ξένα,

ξενύχτησα στο στρώμα

της Φραγκογιαννούς

μα άγιο πράγμα

της αγάπης τα κρυμμένα.

Και δεν αρνήθηκα τον Έρωτα,

τα μυστικά του τα χιλιόχρονα,

τα μάτια του τα αυγουστιάτικα

της σωτηρίας μου πιρόγα.

Γελάς

Γελάς κι ανθίζουν χίλια λούλουδα

κι ο Άδης πια δε με τρομάζει.

Γελάς και κοκκινίζει η όλη η γη,

γλυκαίνουν της καρδιάς τα βάσανα,

γλυκαίνει κι η κρυφή μου η πληγή.

Κρύβεις στα στήθη ένα φιλί,

μέσα στο νου σου έναν ήλιο,

δρόμους ανοίγεις μεσοπέλαγα,

χωρίς πυξίδα, δίχως χάρτη,

να φτάνεις στ’ ουρανού την άκρη.

Να τραγουδάνε τα πουλιά,

τα πάθη να μερώνουν τ’ αφανέρωτα,

να μη σε νοιάζει σα βραδιάζει.

Γελάς κι ανθίζουν χίλια λούλουδα

κι ο Άδης πια δε με τρομάζει.