Ποτάμι η αγάπη μου

Δεμένος στο πλωριό κατάρτι ξελογιάστηκες,

μετάλαβες μιας μάγισσας κρασί της λησμονιάς,

ποτάμι που δε βρίσκει δρόμο η αγάπη μου

ψάχνει διέξοδο στην ερημιά της μοναξιάς.

Της πικροδάφνης φύτρωσε μέσ’ στην καρδιά μου φύλλο,

μόνο εσένα έχω πια για να κρατιέμαι,

σκόνη μονάχα γύρω μου απ’ του καιρού το μύλο,

στρίβω τη λύπη μου κλωστή ν’ αποξεχνιέμαι.

Ανοίχτηκες σε πέλαγα, σε πλάνες θάλασσες,

και να ’ξερες η απουσία σου πόσο πονά,

ποτάμι που γυρεύει δρόμο η αγάπη μου

το μονοπάτι ψάχνει που θα σ’ έφερνε ξανά.

Στου φεγγαριού το φως σ’ αναζητώ έστω σα φίλο,

μόνο εσένα έχω πια για να ελπίζω,

κλέβει η νύχτα όλα όσα θέλω να σου στείλω,

φαίνω αστέρια το κακό για να ξορκίζω.

Της πικροδάφνης φύτρωσε μέσ’ στην καρδιά μου φύλλο,

μόνο εσένα έχω να παρηγοριέμαι,

κλέβει του κήπου μου ο χρόνος το χρυσό το μήλο,

κάνω το δάκρυ μου σπονδή να μη σ΄αρνιέμαι.