Στου φεγγαριού το φως

Απ’ το χέρι με κρατούσες

και στα μάτια με κοιτούσες

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

σε  άλλους δρόμους με οδηγούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Κι έλεγες πως δε θ’ αφήσεις

μέσα στα μαβιά της δύσης

η καρδιά να πληγωθεί.

Τις κορφές θα καταχτήσεις,

ένα μόνο να κερδίσεις,

η ελπίδα να σωθεί.

Όμως σ’ έχασα μια μέρα

σε μιας μάχης τη φοβέρα

και απόμεινα μισή.

Όλα τώρα εδώ πέρα

με βροχή και με αγέρα

σε μια εποχή λειψή.

Κι αν το τέλος πλησιάζει

τώρα πια δε με τρομάζει

ούτε ο άγριος καιρός.

Πάντα η μορφή σου μοιάζει

σαν παιδί να μ’ ορμηνιάζει

να τραβάω μόνο μπρος.
Απ’ το χέρι με κρατούσες,

για άλλους κόσμους μου μιλούσες,

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

όλα ξέρω τα μπορούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Αχ, κυρ-Γιωργή...

Αχ, κυρ-Γιωργή…

Μέσ’ στην καρδιά σου μία πληγή

Χρόνια πονάει,  αιμορραγεί...

Της γης η λαχτάρα φλόγα σβησμένη

Τριγύρω οι θάλασσας δρόμοι κλειστοί

Τα όνειρα έρμαια στους πέντε ανέμους

Ερήμην έχουν καταδικαστεί

Σε δίχτυα αργοσβήνει η αλήθεια

Και στην ανέμη κομμένη η κλωστή

Δέσμιοι οι άγγελοι στην εξορία

Και ψεύτικη η μετάνοια του ληστή

Αχ, κυρ-Γιωργή...Αχ, Ποιητή...

Μάτι δεν κλείνεις ως το πρωί
Η μέρα ραγισμένο γυαλί...

Σφίξε τη γροθιά

Συμμαχίες και κάστες,

της καρδιάς σου δυνάστες,

τις ελπίδες σου γδέρνουν,

την ανάσα σου παίρνουν.

Γραμματείς, φαρισαίοι,

της ψυχής αρουραίοι,

τους ορίζοντες κλείνουν,

τα οράματα σβήνουν.

Στης Βαβέλ τους τις τάφρους,

σε μια γη του κολάφους,

σε πατούν σ' αφανίζουν,

τη ζωή σου να ορίζουν.

Σφίξε στο χέρι τη γροθιά,

κόντρα στου νου τους την αιθάλη,

θα έχεις τότε νικηθεί

όταν θα σκύψεις το κεφάλι.