Ως εδώ

Παγιδευμένη στις ρωγμές

ενός θαμπού καθρέφτη,

κάτι φθαρμένες λογικές

μου τρων’ τα  σωθικά.

Όλος ο κόσμος μια κραυγή

στης μέρας την ορφάνια

κι οι προσδοκίες στη σιωπή

κουρνιάζουν στωικά.

Γίνανε δύσκολα τ’ απλά,

δύσβατα μονοπάτια,

όλη μου τώρα η ζωή

μέσ’ σε υγρά κελιά.

Σ’ ένα ανόσιο βωμό

ιδανικά και πόθοι,

και η ψυχή μου αιμορραγεί,

μου κόβεται η μιλιά.

Άραγε κάπου θα βρεθεί

τόπος για να πατήσω,

με το κεφάλι χαμηλά

να ζήσω πώς μπορώ.

Μέρα τη μέρα χάνεται

ο ήλιος ο αντάρτης

όμως θα βγάλω δυο φτερά

πριν φύγει να τον βρω.