Άχρονο θάμα,
της νιότης τάμα
σαν η αγάπη
δε σταματάει να πετά.
Στεριές χαμένες,
φωτιές σβησμένες,
πίσω γυρνάνε,
πάλι ο έρωτας γελά.
Χορδές σπασμένες,
κλωστές κομμένες
τώρα αλλάζουν,
γέλιου το δάκρυ που κυλά.
Της γης οι λύπες,
καπνού τολύπες,
χάνονται, πάνε,
χάδι ο χρόνος που περνά.
Άχρονο θάμα,
της νιότης τάμα
και η αγάπη
δε σταματάει να πετά.
Σαν πεταλούδα
μέσ’ στα βελούδα
κάπου τριγύρω,
μέσ’ στην καρδιά σου, ξενυχτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου