Αφουγκράσου, Αθηνά...

Καλότυχες κι οι δυο μας, Αθηνά,

μας εμπιστεύτηκε ο θεός ζωές

να μας φωνάζουν «μάνα».

Η μήτρα μας σφιχτά τις κράτησε,

στην αγκαλιά μας φώλιασαν,

μικρά σπουργίτια.

Το στήθος μας ευτύχησε

να το βυζάξουν, να μερώσουνε,

να ξεδιψάσουν.

Η άνοιξη πέρασε μέσ’ τις χαρές,

το θέρος με γέλιο ή και με δάκρυ,

σαν έρθει το φθινόπωρο,

μ’ άπειρες στάλες νοσταλγίας.

Καλότυχες κι οι δυο μας, Αθηνά,

μας εμπιστεύτηκε ο θεός ζωές

να μας φωνάζουν «μάνα».

Ωστόσο αφουγκράσου, Αθηνά.

Κάπου νότια, ανατολικά,

στων δρόμων τα φανάρια,

εδώ κοντά, σε όλη τη γη

μικρά σπουργίτια μοναχά

κίτρινα, και μαύρα, και λευκά

διψάνε

«μάνα» για να φωνάξουν!..

Αφουγκράσου, Αθηνά...

κι εκείνα που η μήτρα μας

σφιχτά δεν κράτησε δικά μας είναι!..

Για την Αθηνά.