Μ’ ένα δισάκι μου παλιό
και τρύπιο παντελόνι
στις άγκυρές μου λέω «γεια»
και σ’ ό,τι με πληγώνει.
Είπα «άντε γεια» στις λύπες μου,
στης μοίρας τα σημάδια,
της φυλακής μου τα κλειδιά
τα ρίχνω σε πηγάδια.
Τη ρότα μου χαράζω
προτού ο ήλιος βγει,
στη μοίρα μου δεν τάζω
φλουριά κι υποταγή.
Όλα της γης τα κρίματα
στα χέρια κι αν κρατήσω
στα πιο ψηλά τα κύματα
χορό εγώ θα στήσω.
Κι άμα απ’ του παράδεισου
τις πόρτες μείνω απ’ έξω
του Πασχαλίδη ένα σκοπό
θα λέω, κι όσο αντέξω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου