Σφράγισε τα χείλη μου
το στερνό φιλί σου
κι ύστερα μου μίσεψες
σ’ άλλον ουρανό.
Σφάλισα στα μάτια μου
το ζεστό σου βλέμμα,
περιστέρι μου λευκό,
στον κατακλυσμό.
Είπες είμαι ο δρόμος σου
μα ολόγυρά σου
αδιεξόδους έχτιζες
και ένοχες σιωπές.
Κι οι μικρές αλήθειες μου,
τα κρυφά μου πάθη,
άφησα και γλίστρησαν
σε νεροσυρμές.
Είπες η αγάπη σου
θάλασσα πως είναι
μα στα βράχια έσβησε
σαν σταλαγματιά.
Κι άλλο δεν μου απόμεινε
κάθε που νυχτώνει
θάλασσα να γίνομαι
σε έρημη στεριά.