Με δόσεις

Χέρια σφιγμένα, πετρωμένη η καρδιά,

τη μέρα ένα ουρλιαχτό βουβαίνει.

Μάτια μισάνοιχτα, αλλόκοτη η βραδιά,

και μέσα σου η ελπίδα αργοπεθαίνει.

Στις αγορές πουλιέται το αύριο της γης,

ξεδιάντροπα οι επιτήδειοι σε γδέρνουν.

Θηλιά σου σφίγγουν ίσαμε να μην πνιγείς,

με δόσεις την ανάσα σου να παίρνουν.

Σαν να 'σαι άλλος το χαμό σου μην κοιτάς,

έτσι κι αλλιώς για πάντα κολασμένος.

Αυτό που έμαθες, μονάχα να πετάς,

μη στέκεις τώρα αητός μαρμαρωμένος.

Ρίξε σε ένα βαθύ γκρεμό  τον πανικό,

μέσα σε σκιές το φως μη χαραμίσεις.

Κατάματα μονάχα κοίταξε το χτικιό,

να βρεις τη δύναμη να το νικήσεις.

Σήμερον

Χριστός γεννάται σήμερον.

Και οι λαοί σταυρώνονται…

Καλή Ανάσταση!

Είσαι...

Είσαι κόρη λουσμένη με αχτίδες φωτός.

Είσαι πόθος κρυφός της καρδιάς.

Είσαι ήλιος ανέσπερος στου χειμώνα την ένδεια.

Είσαι άστρο που σκίρτησε μέσα στον καρποφόρο

                                                της άνοιξης κόρφο.

Είσαι δάκρυ του πεύκου που κύλησε στους βράχους.

Είσαι κρίνο λευκό που ανθίζει στο κύμα.

Είσαι μήνυμα περιστεριού μέσα στη θύελλα.

Είσαι κάμπος σπαρμένος με ολόχρυσα όνειρα

                                    που αργοπλέει στο Αιγαίο.

Είσαι μπόλι βαμμένο με αίμα στο Κούγκι.

Είσαι μάνας κραυγή πριν να φέξει στο Δίστομο.

Είσαι μήτρα ασυμβίβαστη με του ερέβους τις γέννες.

Είσαι μοίρα ακριβή που αρμενίζει στα πέλαγα.

Είσαι λεβεντονιού η αγάπη η θαλασσινή.

Είσαι σμάρι από μέλισσες που τ’ ανόθευτο μέλι

                                    τους ημερεύει τα άγρια.

Είσαι ρίζα ελιάς που αντιστέκεται στις παγίδες

                                                            του χρόνου.

Είσαι κόκκινο υφάδι στο καρτέρεμα της Πηνελόπης.

Είσαι χνάρι ολοκάθαρο στου Οδυσσέα την πορεία.

Είσαι μίτος αρχέγονος που ενώνει τη γη με το σύμπαν.

Είσαι ρίγος γλυκό στ’ αηδονιού το τραγούδι.

Είσαι τσέρκι πολύχρωμο στις αλάνες της πόλης.

Είσαι ελπίδα του κόσμου στων παιδιών το χαμόγελο.

Είσαι ανθός της Ψυχής σαν προβάλλει ο Έρωτας.

Είσαι κάλλος απέριττο που γυμνό αναδύεται.

Είσαι γη νοτισμένη με αιώνια θαύματα.

Είσαι ο ήλιος ο κόκκινος

Κι αν οι μέρες σκαλώνουν

στης συνήθειας τα δίχτυα

είσαι ο ήλιος ο κόκκινος

στη δική μου αλήθεια.

Κι αν ο χρόνος κυλάει

τυλιγμένος στο γκρίζο

είσαι ο ήλιος ο κόκκινος

στις γραμμές που ορίζω.

Να μπορέσω να αντέξω

όταν φεύγω μακριά σου,

μ’ ένα τραύμα στο στήθος,

το κενό της σκιάς σου.

Πώς να σε σβήσω, ουρανέ...

Στου Ολύμπου τις νεροσυρμές

γίνε μου φεγγαράκι,

κι ας μοιάζει οι νύχτες  να κερνούν

φορμόλη και φαρμάκι.

Στης λεωφόρου τις στροφές

παραμονεύουν λύπες,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που όλα μου τα είπες.

Στου Αιγαίου τα δαντελωτά

ντύσε με στα βελούδα

κι ας είναι οι μέρες να φορούν

το ρούχο του Ιούδα.

Στης ξένης γης τις ατραπούς

καραδοκεί ένα τραύμα,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που φέγγεις μου το θαύμα.


Αφιερωμένο στη Θεανώ.

Έλληνες Έρωτες

Της σκοτεινιάς τις πικρορίζες ξελογιάζουμε

Τα όρια του κόσμου δε τα λογαριάζουμε

Αμετανόητοι κι αλλοπαρμένοι.

Την ξενιτιά με ροδοδάφνες την μπολιάζουμε

Μέσ’ του πυράκανθου τα άλικα φωλιάζουμε

Απ’ τ’ ουρανού το φως συνεπαρμένοι.

Μέσα στων βράχων τις σχισμές ξημερωνόμαστε

Μέσ’ στην αρμύρα των καιρών ξαναγεννιόμαστε

Από τα πάθη μας λευτερωμένοι.

Απ’ του κακού τη χαλασιά κι αν πληγωνόμαστε

Κάθε ξημέρωμα στα πέλαγα ανοιγόμαστε

Μέσα στο φως το ελληνικό λουσμένοι.

Του Αιγαίου τα χρώματα

Τ’ άγια μας χώματα

Μοίρες παράξενες μοιραίνουνε.

Έλληνες Έρωτες

Ψυχές Αγέραστες

Θεούς κι ανθρώπους συνεπαίρνουνε.

Σαν θα περνάς

Στης λεμονιάς ανθό τ’ απλά τα ξέγραψα

Στου φεγγαριού το φως μετάξια έραψα

Για μια ματιά, για μια μονάχα λέξη

Σαν θα περνάς σαν αστραπή

Κι αν η καρδιά στα δυο κοπεί

Να προχωράει μοναχή ν’ αντέξει.

Στου νυχτολούλουδου τη μέθη κλείστηκα

Με της αυγής τα χρώματα στολίστηκα

Για μια στιγμή, για ένα μονάχα χνάρι

Σαν θα περνάς σαν Ήλιου γιος

Και αν η μέρα γίνει εχθρός

Την τελευταία μου χαρά κι αν πάρει.

Φίλα με στο στόμα

Νικητής ο χρόνος

Της καρδιάς ο πόνος

Πού να βρει να μεταλάβει

Στου φθινόπωρου το χρώμα

Τις χαρές που μας ξεγράψαν

Ποιος θα τις προλάβει

Φίλα με στο στόμα

Να μπορώ ακόμα

Και τις εποχές που μας γελάσαν

Να ξεχνώ

Διάφανα τα λάθη

Τα κρυφά μας πάθη

Ποιος μπορεί να τα μετρήσει

Σαν ο Αύγουστος ετούτος

Πικραμύγδαλα στα χείλη

Μόνο θα αφήσει

Φίλα με στο στόμα

Να μπορώ ακόμα

Κάδρο τη μορφή σου και στο χιόνι

Να κρεμώ

Φίλα με στο στόμα

Μια φορά ακόμα

Μέσ’ στης απουσίας σου ν’ αντέξω

Το κενό

Χίλιες φορές...

Το δάκρυ σου μετάλαβα στης αστραπής τη λάμψη,

τα μάτια σου μια θάλασσα την ώρα του χαμού.

Πριν απ’ το σώμα την καρδιά κι αν η φωτιά μου κάψει,

με τ’ όνομά σου θα ξυπνώ στην άκρη του γκρεμού…

Χίλιες φορές κι αν γεννηθώ στις ερημιές του κόσμου,

με μια σου λέξη θα μπορώ στο γκρίζο να σταθώ.

Και αν θλιμμένα δειλινά θα μου χαρίσεις, φως μου,

με τα μετάξια της αυγής προικιά θα σου κεντώ…

Τα λάθη σου ανάλαβα του μισεμού την ώρα,

πλεούμενα τα χείλη σου στης  λήθης τα νερά.

Όσο και αν σκορπίζομαι στη γη μιας ξένης χώρας,

με τ’ όνομα σου θα πετώ στ’ ανέμου τα φτερά…

Χίλιες φορές και αν κλειστώ στις ρίζες του σφενδάμου

μ’ ένα σου χάδι θα μπορώ να γίνομαι ανθός.

Κι αν μέσ’ τα πέπλα της σιωπής φεύγεις από κοντά μου,

ρούχο θα ράβω να φοράς με του ηλιού το φως…

Αναρχικέ μου Έρωτα

Αναρχικέ μου Έρωτα,

θάλασσα κι ουρανέ μου,

ήρθες σαν γιος της αστραπής,

σαν το παιδί του ανέμου.

Για να σ’ αγγίξω προσπερνώ

ηλεκτροφόρα σύρματα

και δεν αφήνω άλλος κανείς

να μου οδηγεί τα βήματα.

Και δεν μετρώ που θα μου βγει,

αρκεί ν’ ακούω τη φωνή σου,

κι αν την επόμενη στιγμή

βρεθώ στο χείλος της αβύσσου.

Κι άφησα πίσω μου τα «πώς»

και των ανθρώπων τα πειράματα

κι είδα για πρώτη μου φορά

της γης τα πιο ωραία θάματα.

Θυμήσου

Ο ποιητής απόκαμε

κι η Περσεφόνη σε μια λέξη τρύπια

κι εσύ μια άνοιξη αιχμάλωτη

στων καιροσκόπων τα τερτίπια.

Μα μέσ’ στης λήθης τις σπηλιές

μη χάνεσαι το λιόγερμα,

θυμήσου τις παλιές αγάπες σου

και ψάξε τα φεγγάρια τα ολόγιομα.

Ο ουρανός ξεχάστηκε

κι οι άγγελοι αλλάξαν συνοικία

κι εσύ μια θάλασσα ευάλωτη

σε διαρκή πολιορκία.

Μα την αυγή μην τριγυρνάς.

σε λύπες αφανέρωτες,

βυθίσου στους κρυφούς σου τους γιαλούς

και μέτρα τους ελληνικούς σου έρωτες.

Μωρή Βασίλω μ'!..

Μωρή, Βασίλω μ', ξεμυαλίστρα!..

Που κάνεις τάχα τη μοδίστρα...

Και όλο ράβεις και γαζώνεις...

Και όλο κάτι μου σκαρώνεις...

Αλάργα απ' τον Μήτσου μ' μείνε!..

Για τα δοντάκια σου δεν είναι!..

Που συνεχώς δίνεις και παίρνεις...

Κι όλο κρυφές γραφές του στέλνεις...

Τη μια με το ταχυδρομείο...

Που θα σε πάνε με φορείο!..

Την άλλη μειλ στο κινητό...

Δεν το γλυτώνεις το εκατό!..

Μωρή Βασίλω μ' ξελογιάστρα!..

Που μου στολίζεσαι σαν γλάστρα...

"Πόσο μ' αρέσει", λες, "η βαρκάδα!.."

"Αχ, Μήτσου, έχει και φεγγαράδα!.."

Βρε παρδαλή, βρε στραβοκάνα!..

Μου θέλεις και λικέρ μπανάνα...

Κι' όλο και κάτι ανακατεύεις...

Και όλο τις αφορμές γυρεύεις...

Πότε σου σβήνει το κομπιούτερ...

Μα θα σε πάνε και με σκούτερ!..

Και πότε τάχα θέλει φορμάτ...

Αχ δε σε σώνουν ούτε τα ΜΑΤ!..

Μωρή Βασίλω μου χαρχάλω!..

Πότε το ένα, πότε τ' άλλο...

Και όλο τάχατες μου φουντώνεις...

Κι όλο την μπλούζα σου ξεκουμπώνεις...

Βρε αλανιάρα και φουντούκω!..

Τί ξεφωνίζεις σαν τον κούκο;

Κόλπα γυρεύεις κι όλο προφάσεις...

Τον άντρα μ' θέλεις να ξελογιάσεις!..

Πότε χαλά ο προβολέας...

Εδώ θα γίνει της Κορέας!..

Πότε το ντουζ στάζει διαρκώς...

Ε τούτο θα 'ναι του Βατερλό σ'!..

Μήτσου μ'. συγκράτησε το μυαλό σ'! Μη γίν' του SOS!..

Ουτοπία;

Δε ζητώ προστάτη,

φροντίζει ο θεός με τους αγγέλους του.

Δε θέλω άλλον πατέρα,

έχω αυτόν που με γέννησε.

Δε χρειάζομαι προστάτες ούτε εθνοπατέρες.

Ηγέτες ψάχνω,

που να κάνουν τον κόσμο καλύτερο.

Πάνω στης πέτρας την αρμύρα

Πάνω στης πέτρας την αρμύρα κάθε αυγή

το αίμα και το δάκρυ χύνουμε

να λένε οι μέλισσες χαλάλι.

Τα παραθύρια της ψυχής

στο φως ορθάνοιχτα αφήνουμε

τ’ αηδόνια να τα πιάνει ζάλη.

Πλάι στο κύμα τις νυχτιές, χρυσή κλωστή,

το παραμύθι δε νετάρουμε

οι έρωτες να μη γερνάνε.

Με της καρδιάς μας το παλιό

κρασί τους φίλους μας τρατάρουμε

τα βάσανα να μη μετράνε.

Και γίνονται ήμερα τα άγρια

κι ανοίγουν λες οι ουρανοί

και μ’ έγνοια στέκεται στο πλάι μας

μια Παναγία γαλανή.

Το πιο γλυκό όνειρο

Ξάπλωσα

στ’ ολοκαίνουριο κρεβάτι

ενός ενήλικα,

κι είδα ένα τρομερό εφιάλτη.

Πλάγιασα

στην κατουρημένη κούνια

ενός μωρού,

κι ονειρεύτηκα το πιο γλυκό όνειρο.

Κυρά καλή

Κυρά καλή, Κυρά ακριβή,

του ουρανού καμάρι,

φέγγει για το χατίρι σου

τ’ ολόγιομο φεγγάρι.

Ο ήλιος σε  γλυκοκοιτά

σαν αγαπητικιά του,

σου ψιθυρίζει κάθε αυγή

όλα τα μυστικά του.

Κι εσύ τα ράβεις, τα κεντάς

στο άσπρο σου μαντήλι,

στάζουν τα σύκα ζάχαρη

και μέλι το σταφύλι.
Τρώει και πίνει ο κότσυφας,

κι η μέλισσα γελάει,

χοροπηδά ο αχινός

κι ο σπάρος τραγουδάει.

Τα πάθη του σ’ ομολογά

τ’ αγέρι, τα κρυμμένα,

στα μολογάνε και του νιού

τα μάτια τα γραμμένα.
Κι εσύ τα βάζεις, τα φοράς

στ’ αυτιά μαργαριτάρια,

βάλσαμο στάζουν οι ανθοί

και μύρα τα κλωνάρια.

Καίει καντήλι αργυρό

της Παναγιάς του Πύργου,

οι άγγελοι να σε φυλάν

το δρόμο σου ν’ ανοίγουν.

Κυρά καλή, Κυρά ακριβή,

και της καρδιάς λουλούδι,

για σένα λέει η θάλασσα

το πιο όμορφο τραγούδι.

Ομορφάδα

Όλα του κόσμου τα πλουμιά,

όλα της γης τα πλούτη

μικρά πώς μοιάζουνε μπροστά

στην ομορφάδα ετούτη.

Το μαρτυράνε οι θεοί,

που είπαν να κατοικήσουν

μέσ’ στην ωραία σου ψυχή

και φως να σου χαρίσουν.

Ο ήλιος που χαράματα

για σένα αναγεννιέται,

για των χειλιών σου το κρασί

το δρόμο του απαρνιέται.

Το μαρτυρά ο ουρανός

σαν βάζει τα καλά του

κι ορκίζεται στη μάνα του

πως είσαι η κυρά του.

Τα κύματα σαν ξαγρυπνούν

και σε γλυκοφιλάνε,

βράχο το βράχο ως το πρωί

στους κόρφους σου μεθάνε.

Το μαρτυράει στις πλαγιές

του πεύκου τ’ ακροδάκρυ,

του θυμαριού ο έρωτας

πάν’ στου γκρεμού την άκρη.

Ολημερίς η μέλισσα

τη γύρη σα στοιβάζει,

σαν τα φτερά του χρυσαητός

περήφανα τινάζει.

Το μαρτυράει ο Γιωργής

σα δένει παλαμάρι

κι η λυγερόκορμη Λενιώ

σαν περπατά με χάρη.

Και αν προβάλουνε θεριά

με λόγχη σιδερένια,

η Παναγιά της Αμοργού

σ’ έχει μονάχη έννοια.

Όλα του κόσμου τ’ ακριβά,

όλου του πλούτου η ζάλη

πώς φαίνονται ασήμαντα

μπρος στα δικά σου κάλλη.

Ικέτις...

Θα ζω…

Μετουσιώνοντας στιγμές…

Ικέτις του ενδεχόμενου...

Καθώς θ’ απομακρύνομαι

Μ’ ένα βαθύ τραύμα μετάνοιας

Στον ώμο

Στα στήθη σου

τα χείλη μου

θα ψάχνουν καταφύγιο...

Καθώς θα πορεύομαι

Με δυο σημάδια ευγνωμοσύνης

Στο μέτωπο

Τα μάτια μου

στα μάτια σου

θα τρέχουν να σκαλώσουν….

Καθώς θα σ’ εγκαταλείπω

Δίχως ποτέ να έχω πει

Το όνομά σου

Το όνειρό μου κτέρισμα

πλάι σε θάλασσα ακίνητη…

Κι εγώ θα ζω…

Μετουσιώνοντας στιγμές…

Ικέτις του ενδεχόμενου...

Ανάσταση

Οι άνθρωποι το δίκιο τους ζητούν

μα ’κείνο όλο χάνεται στα χρόνια

κι αναστενάζουν τα παιδιά

σαν πληγωμένα χελιδόνια.

Όμως θα έρθει ο καιρός,

θα έρθει η ώρα η μεγάλη

στους φαύλους, στους απάνθρωπους

σαν δεν θα σκύβουν το κεφάλι.

Ανάσταση γυρεύουν οι λαοί

μα η ανάσταση ποτέ δε φτάνει

κι όλο πορεύονται οι γενιές

με ένα ακάνθινο στεφάνι.

Όμως μια άνοιξη θα ’ρθει,

θα έρθει η ώρα η δικιά τους,

στους δήμιους, στους σταυρωτές

να υψώσουνε το ανάστημά τους.

Ένα να γίνομαι

Σ’ απόκρημνη πλαγιά ξημέρωσα,

το δάκρυ μου στην πέτρα στέγνωσα,

να βρω τ’ αθάνατο βοτάνι,

να το φυλάω μέσ’ στα στήθια μου,

να είσαι συ η μόνη αλήθεια μου

σαν τ’ όνειρο το δρόμο χάνει.

Στο κύμα τ’ αρμυρό νυχτώθηκα,

απ’ όλους τους καιρούς κυκλώθηκα,

μια γη να βρω και μια πατρίδα,

να τη φυλάς μέσα στα στήθη σου,

να είμαι γω το παραμύθι σου

σαν ψάχνει απάγκιο η ελπίδα.

Τις νύχτες τις αφέγγαρες

ένα να γίνομαι

με τη σκιά σου,

να λιώνω, ν’ ανασταίνομαι

κάθε στιγμή

στους χτύπους της καρδιά σου.

Σε είδε ο ήλιος

Σε είδε ο ήλιος, σε λιμπίστηκε,

στην αγκαλιά σου αποξεχνιέται.

Στο πλάι σου αγρυπνά μια Παναγιά

και ημερεύουνε τα πέλαγα,

και έγινες κι αγάπη και στεριά.

Σαν περπατάς στις γειτονιές

ανθίζουνε οι παπαρούνες,

κι ανοίγουν τα πορτοπαράθυρα,

του Μάη τα ρόδα δεν κρατιούνται

κι από τα χείλη σου κρεμιούνται.

Πίνει τ’ αηδόνι, και μεθά

μ’ ένα γλυκό φιλί σου σκοπελίτικο,

τα βάσανα δε συλλογιέται.

Σε είδε ο ήλιος, σε λιμπίστηκε,

στην αγκαλιά σου αποξεχνιέται.

Σ' άνοιξα τα πορτόφυλλα

Σ’ άνοιξα τα πορτόφυλλα

την πρώτη του Γενάρη

κι ήρθες σαν άστρο τ’ ουρανού

κι ήρθες σα νιο φεγγάρι.

Καταμεσής στο πέλαγος
το όνειρο ανθίζει,
στα βράχια της Αλόννησου

θυμάρι πώς δακρύζει.

Τα νιάτα μου σου χάρισα

στα μέσα του Απρίλη

κι ήρθες σα φως του πρωινού,

σαν του γιαλού κοχύλι.

Ολημερίς στα άλμπουρα
ο Έρωτας χορεύει,
στα ξάνεμα της Σκόπελου

μυρσίνη πώς θεριεύει.

Να θυμάσαι

Την καρδιά μου πλανεύεις

και τα μάτια μου κλέβεις

σαν αρχαίος θεός,

κι έχεις γίνει η γη μου,

εραστή του ονείρου,

και αέρας και φως.

Όμως τ’ άστρα ζηλεύεις,

σαν πουλί αλαργεύεις

και σε παίρνει ο καιρός,

κι εγώ μένω μονάχη

στης συνήθειας την πάχνη

σαν ορφάνιας λυγμός.

Μα δε θέλω να ξέρεις,

μην τυχόν κι υποφέρεις,

πόσο αλήθεια πονώ,

μοναχά να θυμάσαι

σαν στα ξένα κοιμάσαι

πως για σένα αγρυπνώ.

Θάλασσα

Θάλασσα πικροθάλασσα,

βαρκούλα τ’ όνειρό μου,

έλα, αυγή και πάρε το

να ψάξει τον καλό μου.

Ν’ ανοίγεται στα πέλαγα,

σ’ ανατολή και δύση

να του μηνύσει να του πει

σ’ εμένα να γυρίσει.

Θάλασσα πικροθάλασσα,

μεγάλος ο καημός μου,

έλα, και νύχτα πάρε τον

μην τον βρει ο καλός μου.

Και ρίξ’ τον μεσοπέλαγα

στα μαύρα σου τα βάθη,

μη μαρτυρήσει, μην του πει,

πως κλαίω να μη μάθει.

Θάλασσα πικροθάλασσα,

πουλί το «σ’ αγαπώ μου»,

πάρ’ το και κράτα το ψηλά

για να βρει τον καλό μου.

Ν’ ανοίγεται στα πέλαγα,

στο κύμα τ’ αφρισμένο

να του μιλήσει, να του πει

σαν φως τον περιμένω.

Θάλασσα πικροθάλασσα,

βαρύς ο στεναγμός μου,

πάρ’ τον και κρύψε τον καλά

μην τον δει ο καλός μου.

Και ρίξ’ τον μεσοπέλαγα,

να σβήσει, να τελειώσει,

μη μολογήσει, μη του πει,

πόσο πονώ μη νοιώσει.

Σ' άγιες θάλασσες

Σ’ άγιες θάλασσες λούζεις το κορμί σου

από τα χαράματα

και σκορπάς χαρές, τ’ ουρανού του γαλανού

χιλιάδες τάματα.

Σ’ άγιες θάλασσες πλέκεις στα μαλλιά σου

μέντα και φασκόμηλο

και γελάς παντού, πώς μοσχοβολά ο τόπος

αγριόμελο.

Σ’ άγιες θάλασσες ίδιο μ’ άγγελου το βλέμμα σου

το ήμερο

και φυλάς ευχές, του γιαλού κρινάκια

μέσ’ στ’ απομεσήμερο.

Σ’ άγιες θάλασσες το άλφα σου τ’ αστείρευτο

και το ωμέγα σου

και μιλάς του ήλιου, των θεών παιδί

ο Έρωτας ο μέγας σου.

Σ’ άγιες θάλασσες.

Πώς στάζουνε τα μάτια σου Έρωτα

Πώς στάζουνε τα μάτια σου Έρωτα

Πίνω, μεθώ, και δε χορταίνω

Η μέρα ντύθηκε στα θαλασσιά

Και ο ήλιος όλα τα μαλάματα

Χαρίζει στου Αιγαίου τα νησιά

Και σκίρτησε ο ουρανός

Για σένα, αγάπη μου ωραία

Και έκρυβε ο τόπος χίλια θαύματα

Μάρτυρες γίνανε τα αηδόνια

Και η μυρσίνη η αιώνια

Δύο πουλιά και ένα κλωνί

Ξανθοί σου άγγελοι στης γης τα πέρατα

Κι εγώ για σένα να ανασαίνω

Πώς στάζουνε τα μάτια σου Έρωτα

Πίνω, μεθώ, και δε χορταίνω

Βγήκες πρωί

Βγήκες πρωί στις γειτονιές,

τους μαχαλάδες διάβηκες.

Και βάλαν τ’ άσπρα οι κυρές.

Και φώλιασε ο Έρωτας

στην αγκαλιά των κοριτσιών,

στα ρόδα του Απρίλη,

στον κόρφο των χελιδονιών,

στου ποιητή τα χείλη.

Του ήλιου το φως μετάλαβες

κι από κλωνιά κρεμάστηκες.

Κι ανθίσανε οι κερασιές.

Και πέταξε ο Έρωτας

πάνω από κάμπους και βουνά,

σε ξάρτια, σε κατάρτια,

στα πέλαγα τα γαλανά,

στων ναυαγών τα μάτια.

Κυρά θαλασσινή

Τα χελιδόνια πάλι ήρθανε,

μέσα στα χρώματα ο Απρίλης

όμως εσύ, Κυρά θαλασσινή,

νησιά και κάμπους ονειρεύεσαι

φυλακισμένη σε ξερό κλωνί.

Ήρθε κι ο Μάης γελαστός

κρυφές αγάπες να μεθύσει

κι εσένα νε, Κυρά θαλασσινή,

καιροί παράξενου αιώνα

σκίζουν τον άσπρο σου χιτώνα.

Μα της καρδιά σου η φωτιά

ολόρθη σε κρατάει και αγέρωχη,

και όσο πάει και φουντώνει,

ο Έρωτάς σου ο Αμάραντος

στη γη που ανθεί να ξημερώνει.

Άγιο πράγμα

Η νύχτα μ’ έβγαλε

σε άγνωστη στεριά,

με βρήκε το ξημέρωμα

σ’ άλλη πατρίδα,

ολόγυρα κι εντός μου

χιλιάδες θεριά

μα άγιο πράγμα

της αγάπης η πυξίδα.

Και δε λησμόνησα τη νιότη μου,

το ντροπαλό της το χαμόγελο,

το δάκρυ της το πρωτοστάλαχτο

κρατάνε μέσα μου τη φλόγα.

Με πήγαν οι καιροί

σε τόπους μακρινούς,

τα κύματα με βγάλανε

σε μέρη ξένα,

ξενύχτησα στο στρώμα

της Φραγκογιαννούς

μα άγιο πράγμα

της αγάπης τα κρυμμένα.

Και δεν αρνήθηκα τον Έρωτα,

τα μυστικά του τα χιλιόχρονα,

τα μάτια του τα αυγουστιάτικα

της σωτηρίας μου πιρόγα.

Γελάς

Γελάς κι ανθίζουν χίλια λούλουδα

κι ο Άδης πια δε με τρομάζει.

Γελάς και κοκκινίζει η όλη η γη,

γλυκαίνουν της καρδιάς τα βάσανα,

γλυκαίνει κι η κρυφή μου η πληγή.

Κρύβεις στα στήθη ένα φιλί,

μέσα στο νου σου έναν ήλιο,

δρόμους ανοίγεις μεσοπέλαγα,

χωρίς πυξίδα, δίχως χάρτη,

να φτάνεις στ’ ουρανού την άκρη.

Να τραγουδάνε τα πουλιά,

τα πάθη να μερώνουν τ’ αφανέρωτα,

να μη σε νοιάζει σα βραδιάζει.

Γελάς κι ανθίζουν χίλια λούλουδα

κι ο Άδης πια δε με τρομάζει.

Ωσάν εσένα

Τα δίσεχτα τα χρόνια

τα αβάσταχτα

ο Έρωτας μονάχα θα μας σώσει,

λεύτερος κι ανυπόταχτος

σαν Έλληνας,

πηγαίος και αστείρευτος

σαν ήλιος.

Ο Έρωτας ο αρμυρός,

πορφύρα και κοχύλι.

Ο Έρωτας ο άγουρος

στων κοριτσιών τα χείλη.

Ο Έρωτας ο τρυγητής,

μια πυρκαγιά, μια λαύρα.

Ο Έρωτας ο ποιητής

στου δειλινού την αύρα.

Ο Έρωτας ο ποταμός,

λεμονανθός στα κλώνια.

Ο Έρωτας ο άνεμος

σε μάρμαρα αιώνια.

Ο Έρωτας μονάχα θα μας σώσει.

Σαν ήλιος.

Και σαν Έλληνας.

Ωσάν εσένα.

Μόνο για σένα

Ό,τι κι αν πω χαράματα κρεμιέσαι απ’ τα μάτια μου,

πού να κρυφτώ που τόσο γρήγορα νυχτώνει.

Ό,τι κι αν πεις το βήμα σ’ οδηγεί στα σκαλοπάτια μου,

πώς να μη δεις τη μοναξιά που μας παγώνει.

Ό,τι κι αν πω χωρίς εσένα όλα ίδια μοιάζουνε,

πώς να κλειστώ σ’ αδίσταχτο μακρύ χειμώνα.

Ό,τι κι αν πεις τα όνειρά σου πλάι μου πλαγιάζουνε,

πού να σταθείς σ’ έναν αμείλικτο κανόνα.

Μαζί σου πάρε με, έλα και βγάλε με

απ’ τα στενά τ’ ανήλιαγα,

αφού το ένιωσες, λόγια κι ας έκρυψες,

το γέλιο και το δάκρυ μου

για σένα μόνο φύλαγα.

Γειά σου, Μπιρμπίλω!

Γεια σου, Μπιρμπίλω μου, αφράτη

με το αλληθωρό σου μάτι,

που ολημερίς ξεροσταλιάζεις

και προς την πόρτα μου κοιτάζεις.

Κι απ' το πρωί βρακιά απλώνεις

κι ύστερα τάχα τα μπαλώνεις,

τη μια τη λεμονιά ποτίζεις,

την άλλη τάχα τη σκαλίζεις.

Κι όλο κοιτάς ποιός μπαινοβγαίνει,

ποιός τα σκαλιά μου ανεβαίνει,

και ποιός τα βράδια με… γαργαλά,

βρε, τι μεγάλο βρήκα μπελά!

Γεια σου, Μπιρμπίλω μου, παρδάλω

με τον ποπό σου τον μεγάλο,

που με λιοπυρια και με κρυα

όλο ζητάς μια ευκαιρία.

Και ξαφνικά βάφεις κι ασπρίζεις

κι ύστερα τάχα ξεσκονίζεις,

τη μια τον γάτο βγάζεις βόλτα,

την άλλη ξεγεννάς την κότα.

Κι όλο κοιτάς ποιός μπαινοβγαίνει,

ποιός με τα χάδια του με τρελαίνει,

με ποιόν τις νύχτες τρώω… χαλβά,

βρε, θα στον κόψω εγώ τον χαβά!

Γεια σου, Μπιρμπίλω μου, κοντούλα,

που σ' όλα χώνεις τη μυτούλα,

κι ολονυχτίς δεν κλείνεις μάτι

μήπως και σου ξεφύγει κάτι.

Και στο μπαλκόνι όλο ρεμβάζεις

κι ύστερα τάχα τα άστρα διαβάζεις,

τη μια χαμομηλάκι πίνεις,

τα μπράτσα σου την άλλη ξύνεις.

Κι όλο κοιτάς ποιός μπαινοβγαίνει,

ποιός με τα κόλπα του με πεθαίνει,

με ποιόν… τρελίτσες κάνω στο χολ,

βρε, δε γλυτώνεις το... αροξόλ!

Ο καημός του Κωσταντή

Βρε κυρά μου, βρε καλή μου,

μου ’χεις βγάλει την ψυχή μου,

πάψε πια να μου γυρεύεις

κι όλο να με πιλατεύεις.

Θέλεις γιόμα…θέλεις βράδυ...

θα με φάει το σκοτάδι,

τι θα κάνω, τι θα γίνω,

μα τον άγιο Βαλεντίνο.

Έμεινα μισός ο δόλιος,

και μου το ’λεγε ο Λιόλιος,

φιλαράκι ’ξηγημένο

αν και παρεξηγημένο

Το ’λεγε δε θα αντέξω,

πριν το χρόνο θα τα «παίξω»,

είχε δίκιο ο ερίφης,

τούτος κάνει για σερίφης.

Σου ’πα μάζεψ’ τα μυαλά σου,

εσύ τα ’χεις τα κιλά σου,

κι όλο μου σκουντάς το…χέρι,

το γουδί, το γουδοχέρι.

Άσε πια τα «Κωσταντή μου»

και τα «ντάχτι-νταχτιρντί μου»,

αχ, Μαρίκα, Μαρικάκι,

τι το θέλεις το στριγκάκι.

Βάλε το βρακί της θειάς σου

και τη ρόμπα της γιαγιάς σου,

τι μου κάνεις τη μοιραία

κι όλο βρίσκεις κόλπα νέα.

Πόσο θέλεις να φωνάξω,

μα στο τέλος θα βελάξω,

κάλλιο να ’μουνα κριάρι

να ’τρωγα παχύ χορτάρι.

Τώρα όλη μέρα φτυάρι,

α, ρε έρμο παλικάρι,

για δεκάξι ευρουλάκια,

πώς να φας και δυο παϊδάκια.

Ένα σολομό ωραίο,

άντε έστω και γαλέο,

μια μπριζόλα, βρε παιδί μου,

μπας και βρω τη δύναμή μου.

Αχ, αγάπη μου ωραία,

που ’σαι σα θεά αρχαία,

κόψε τα παράπονά σου

και τα παρακαλετά σου.

Σαν ανέβει ο μισθός μου

θ’ ανεβεί κι η λίμπιντός μου

τότε θε να δεις χαρούλες,

θα στενάξουν οι ραχούλες...

Η εξέγερση της Μαρίκας

Αχ, μαργιόλη μ’ Κωσταντή μου,

αραχνιάζει… η ψυχή μου

σα μου λες πως δεν αντέχεις...

και κουράγιο πια δεν έχεις…

Μετανιώνεις που με πήρες,

λες πως τον μπελά σου ηύρες,

κι όλο λες «φτάνει, Μαρίκα»…

μα ξεχνάς θαρρώ την προίκα…

Στον Καλόγερο αμπέλια…

καλλιέργεια με χέλια...

αμ στον Πύργο τα κοπάδια…

τώρα θα σε φάν’ σκοτάδια;

Και τα χρόνια μας τα πρώτα

ζούσαμε ζωή και κότα

και τα «ντάχτι-ντάχτιρντί μου»

σου αρέσαν, Κωσταντή μου...

Όμως τέλειωσε το γλέντι

σα με ’κείνον τον λεβέντη,

γιο του κυρ-Αγαθοκλέους,

κίνησες για Σοφοκλέους…

Πάνε , ωιμέ, τ’ αμπέλια...

και τα άμοιρα τα χέλια…

κι όλο μετοχές αράδα...

στο βωμό ως…κι η φοράδα...

 Αχ, δε μ’ άκουγες τη δόλια,

τώρα τρώγε μόν’ φασόλια,

αμ, στις εκλογές, βρε όρνιο,

άκουγες το θείο Νιόνιο...

«Όχι», σου ’λεγα, «Κωστάκη»!

«Ναι», σου έλεγε, «Γιωργάκη»!

Σου ’λεγα, «Μόνο Αλέκα»!

«Είναι», σου ’λεγε, «ζεβζέκα»!

Βουλευτάδες, πλουτοκράτες

παίξαν στις δικές μας πλάτες,

πήραν δέκα, δώσαν ένα,

να στον πάτο με καδένα...

Να απ’ τη δουλειά μας ζούνε,

να και όλο μας μαδούνε,

φάγανε τα σωθικά μας,

θέλουν και τα σώβρακά μας…

Τώρα τράβα τα, αντρούλη,

μεροφάι-μεροδούλι,

μα κι εγώ μαζί με σένα

κλαίω σα μωρή…παρθένα…

Κι αν θαρρείς απ’ το μισθό σου

θ’ ανεβεί η λίμπιντός σου,

φέξε μου να μη γλιστρήσω

και κα’να…αγκάθ’ πατήσω…

Α, ρε Κωσταντή μ’, τι μου ’κανες!..

Ανεμώνες

Τους κωδικούς ενός κανόνα σπάσαμε,

σε μια στιγμή τα λόγια μας μοιράσαμε

κι απ’ τα μυστήρια του κόσμου μαγευτήκαμε.

Ό,τι πολύ μας πόνεσε ξεχάσαμε,

ως του παράδεισου τις πόρτες φτάσαμε

και στου ανέμου τα φτερά ξημερωθήκαμε.

Ηλεκτροφόρα σύρματα περάσαμε,

μικροί θεοί για λίγο μοιάσαμε

από της νιότης μας την τρέλα μεθυσμένοι.

Για ’να φιλί τα χρόνια μας ξοδιάσαμε,

μπρούσκο κρασί το θάνατο κεράσαμε

στην αγκαλιά του Έρωτα παραδομένοι.

Της φυλακής μας τα κελιά γκρεμίσαμε.

πάνω στο κύμα τ’ όνειρό μας χτίσαμε

και ξεπεράσαμε των οριζόντων τις γραμμές.

Σαν ανεμώνες στο χιονιά ανθίσαμε,

στην καταιγίδα κόντρα περπατήσαμε

και το παρόν που μας πληγώνει στείλαμε στο χθες.

Χρυσαλίδα

Κόσμε δυνάστη,

χτίζε σίδερα,

αμπάρωνε εξόδους,

δουλειά να μη σου λείπει!...

Κι έννοια σου,

κάνω κουκούλι το κελί,

κλώθω παλάτια όνειρα,

υφαίνω ελπίδες κάστρα.

Κι εσύ,

Εφιάλτες ταρίχευε

ζωντάνευε Ιούδες,

δουλειά να μη σου λείπει!...

Κι έννοια σου,

μεθάω με του μπάτη το φιλί,

πάω στον ουρανό σκαλί-σκαλί,

πίνω τον ήλιο στάλα-στάλα.

Δεν ήτανε αερικό

Δεν ήτανε αερικό,

δεν ήτανε νεράιδα

κι ούτε ποτέ ξανάειδα

κορίτσι σαν κι αυτή.

Δεν άφησε τα ξέφωτα,

τ’ αέρινο μαντήλι,

μ’ ένα καημό στα χείλη

στη μέρα να λουστεί.

Ένα κορίτσι ήτανε

που το ’φερε ο μπάτης,

τα χείλη τα δικά της

κοχύλια τροπικά.

Της κράτησες το χέρι της

κι αυτή ένα μαζί σου,

κλειδί του παραδείσου

σε μέρη ξωτικά.

Ούτε γοργόνα ήτανε,

κι ούτε νεραιδοκόρη

μπρος τη δική σου πλώρη

να ’ρθει μια χαραυγή.

Δεν ξέχασε τις λίμνες της,

το μαγικό ραβδί της,

και σαν αποσπερίτης

στο δρόμο σου να βγει.

Ένα κορίτσι ήτανε

μέσ’ τη μεγάλη πόλη,

τα μάτια της δυο πόλοι

για σένα ξαγρυπνούν.

Τα βήματά της γίνανε

ένα με τα δικά σου,

μπήκανε στην τροχιά σου

για να σ’ ακολουθούν.

Στων οριζόντων τις γραμμές

Μέσα στους δρόμους μοναχή

γυρίζεις και γυρεύεις

αγάπες που ’γιναν  πουλιά

και σύννεφα ζηλεύεις.

Λικνίζεσαι μέσ’ στη φωτιά,

άμυαλη πεταλούδα,

σου μένει μόνο το «γιατί»

και το φιλί του Ιούδα.

Στων οριζόντων τις γραμμές

ζητάς αθανασία,

μέσα στου χρόνου τις ρωγμές

κρύβεις μια ικεσία.

Μέσα στου κόσμου τις αυλές

γυρνάς κι αναρωτιέσαι

για όρκους που ’γιναν καημοί,

με μια ευχή κρατιέσαι.

Πλανιέσαι μέσα στη βροχή,

ξέφρενο χελιδόνι,

κιτρινισμένη ζωγραφιά

τις νύχτες σου σε σώνει.

Γίνε μου φίλος

Μου λες πως χάθηκε του κόσμου η αλήθεια,

σαν και να έσβησε ο χρόνος τη φωτιά,

και όλα  γίνανε καθημερνή συνήθεια,

κουράστηκε να περιμένει η ματιά.

Φοβάσαι πως για πάντα κλείσανε οι δρόμοι,

σημείο δεν υπάρχει για επιστροφή,

και λαβωμένοι αετοί οι ταχυδρόμοι

της λήθης θύματα στην πρώτη τη στροφή.

Μου λες πως έσβησε η λύπη παραμύθι,

μοιάζει κατεστραμμένο τόπι όλη η γη,

πονά πικρά η μοναξιά σου μέσ’ στα στήθη,

το φως που χάνεται σ’ ανοίγει μια πληγή.

Είναι της μοναξιάς η καταχνιά βαριά,

έλα μαζί να πάμε κόντρα στο βοριά,

απ’ τους Ολύμπιους για μας θα κλέψω φως

έλα και γίνε μου και φίλος κι αδερφός.

Είναι που...

Δεν είναι που με σκορπίζουν τ’ άγρια ξεροβόρια,

δεν είναι που με σερενάτες ξέρω να ξεχνώ,

δεν είναι που για την άνοιξη έχω στεναχώρια

μα είναι που δίχως αηδόνια δεν μπορώ να ζω.

Δεν είναι που δεν αντέχω των σύννεφων το γκρίζο,

δεν είναι που με καλοκαίρια θέλω να μεθώ,

δεν είναι που ουρανούς μ’ αρέσει να ζωγραφίζω

μα είναι που δίχως αστέρια δεν μπορώ να ζω.

Δεν είναι που μονάχη μου φοβάμαι στα σκοτάδια,

δεν είναι που σε δειλινά ζητώ να βυθιστώ,

δεν είναι που πεθαίνω τ’ αξημέρωτα τα βράδια

μα είναι που δίχως εσένα δεν μπορώ να ζω.

Κάποιοι "την είδανε"...

Κάποιοι "την είδανε" θεοί κι αδέκαστοι

και στο παιχνίδι της ζωής

οι μόνοι κερδισμένοι παίχτες,

για όλα τα μεγάλα λάθη τους

εμάς κατονομάζουν φταίχτες.

Κάποιοι "την είδαν" δυνατοί και άτρωτοι

και μονομάχοι νικητές

στο φαύλο τους σικέ αγώνα,

στα πιο μεγάλα τους εγκλήματα

μας κρίνουν θύτες του αιώνα.

Νεκρές τις θέλουν τις ελπίδες μας,

με όνειρα ζητούν να ζούμε δανεικά

όμως εμείς δε θα τους επιτρέψουμε

χέρι να βάλουν στης καρδιάς μας τα ιδανικά.

Ακόμα

Αναπάντεχη ήτανε

η χθεσινή σου επιστροφή…

κι ως τώρα ίσως

ένας αιώνας πέρασε,

μπορεί και μια στιγμή μονάχα…

κι οι μέρες, τα χρόνια

που μας αρνήθηκαν

λάβα μας γίναν

και φωτιά λυτρωτική…

κι έτρεξε ξανά δίψα στις φλέβες…

αύριο…

αύριο δεν ξέρω αν θα σε δω,

αν ποτέ πια ακούσω τη φωνή σου…

μα εκείνη η λάβα,

εκείνη η φωτιά

όλο ψιθύριζαν,

ακόμα ζωή κυλάει…

Αν χάραξες άλλες πορείες

Αν χάραξες άλλες πορείες

ψάχνεις καινούριες εμπειρίες

ευθύνες δε θα σου ζητήσω

φύγε και μη γυρίζεις πίσω.

Αν άφησες μονάχα χιόνια,

βάρος αν σου ‘γιναν τα χρόνια,

κι’ αν έμεινε μονάχα στάχτη

δε θα σε κρίνω λιποτάχτη.

Αν ξέχασες φιλιά και όρκους

δε θέλω, δε ζητώ ενόρκους

κι’ αν έμειναν αποκαΐδια

μέσ’ την καρδιά θα ’ναι στολίδια.

Με το φως της Ελλάδας

Τις σειρήνες του κόσμου

σε κατάρτι δεμένη

κάθε αυγή προσπερνάω.

Στων ματιών μου την άκρη

δε μετράω τί μένει

κι αν πονώ κι αν γερνάω.

Τις φωτιές του αϊ-Γιάννη

κι ένα χάδι φυλάω

στης καρδιάς το συρτάρι.

Με το φως της Ελλάδας,

με το μπλε του πελάου

σου κεντώ μαξιλάρι.

Σαν κοιμάσαι, μικρό μου,

μέσ’ στης νύχτας το ψέμα

τις σκιές να φωτίζεις.

Σαν ξυπνάς, δίχως φόβο,

με καθάριο το βλέμμα

στα ανοιχτά ν’ αρμενίζεις.

Για να σε βρω

Για να σε βρω περπάτησα

σε χώρα ειδωλολάτρισσα

μα σε προφάσεις κλείστηκες

και σε σιωπές βυθίστηκες.

Την πυξίδα μου σπάω,

μη σε νοιάζει πού πάω,

ποιο κορμί με βουλιάζει

ή ποια γη μ’ αγκαλιάζει.

Το γέλιο μου το δώρισα

σε μέλισσα μαστόρισσα

μα γρήγορα κουράστηκες

κι απ’ άλλη αγάπη πιάστηκες.

Την καρδιά μου την καίω,

μη ρωτήσεις αν κλαίω

κι αν θα λιώνω τα βράδια

στα δικά σου σημάδια.

Χαδούλα

Ασάλευτο το βλέμμα της,

πέτρωσε το κορμί της,

μα της καρδιάς της ο καημός,

ατέλειωτο τραγούδι,

το ταξιδεύει η θάλασσα

στα πέρατα του κόσμου,

το σεργιανάει ο άνεμος

για να βρει τον καλό της.

Ανάμεσα

Ανάμεσα σε τόσες θάλασσες

βράχια φυτρώσανε,

Πατρίδα μου μικρή,

αιώνια ν’ Αγαπιέσαι

Του παραδείσου τις αυλές,

Αγάπη μου όμορφη,

Θεός τις φύλαξε

απ’ τους καιρούς όταν χτυπιέσαι

Ανάμεσα σε δύο Παναγιές

θυμάρια ανθίζουνε,

μεγάλε μου Έρωτα,

για να Ξαναγεννιέσαι…