Τις σειρήνες του κόσμου
σε κατάρτι δεμένη
κάθε αυγή προσπερνάω.
Στων ματιών μου την άκρη
δε μετράω τί μένει
κι αν πονώ κι αν γερνάω.
Τις φωτιές του αϊ-Γιάννη
κι ένα χάδι φυλάω
στης καρδιάς το συρτάρι.
Με το φως της Ελλάδας,
με το μπλε του πελάου
σου κεντώ μαξιλάρι.
Σαν κοιμάσαι, μικρό μου,
μέσ’ στης νύχτας το ψέμα
τις σκιές να φωτίζεις.
Σαν ξυπνάς, δίχως φόβο,
με καθάριο το βλέμμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου