Ανεμώνες

Τους κωδικούς ενός κανόνα σπάσαμε,

σε μια στιγμή τα λόγια μας μοιράσαμε

κι απ’ τα μυστήρια του κόσμου μαγευτήκαμε.

Ό,τι πολύ μας πόνεσε ξεχάσαμε,

ως του παράδεισου τις πόρτες φτάσαμε

και στου ανέμου τα φτερά ξημερωθήκαμε.

Ηλεκτροφόρα σύρματα περάσαμε,

μικροί θεοί για λίγο μοιάσαμε

από της νιότης μας την τρέλα μεθυσμένοι.

Για ’να φιλί τα χρόνια μας ξοδιάσαμε,

μπρούσκο κρασί το θάνατο κεράσαμε

στην αγκαλιά του Έρωτα παραδομένοι.

Της φυλακής μας τα κελιά γκρεμίσαμε.

πάνω στο κύμα τ’ όνειρό μας χτίσαμε

και ξεπεράσαμε των οριζόντων τις γραμμές.

Σαν ανεμώνες στο χιονιά ανθίσαμε,

στην καταιγίδα κόντρα περπατήσαμε

και το παρόν που μας πληγώνει στείλαμε στο χθες.