Η εξέγερση της Μαρίκας

Αχ, μαργιόλη μ’ Κωσταντή μου,

αραχνιάζει… η ψυχή μου

σα μου λες πως δεν αντέχεις...

και κουράγιο πια δεν έχεις…

Μετανιώνεις που με πήρες,

λες πως τον μπελά σου ηύρες,

κι όλο λες «φτάνει, Μαρίκα»…

μα ξεχνάς θαρρώ την προίκα…

Στον Καλόγερο αμπέλια…

καλλιέργεια με χέλια...

αμ στον Πύργο τα κοπάδια…

τώρα θα σε φάν’ σκοτάδια;

Και τα χρόνια μας τα πρώτα

ζούσαμε ζωή και κότα

και τα «ντάχτι-ντάχτιρντί μου»

σου αρέσαν, Κωσταντή μου...

Όμως τέλειωσε το γλέντι

σα με ’κείνον τον λεβέντη,

γιο του κυρ-Αγαθοκλέους,

κίνησες για Σοφοκλέους…

Πάνε , ωιμέ, τ’ αμπέλια...

και τα άμοιρα τα χέλια…

κι όλο μετοχές αράδα...

στο βωμό ως…κι η φοράδα...

 Αχ, δε μ’ άκουγες τη δόλια,

τώρα τρώγε μόν’ φασόλια,

αμ, στις εκλογές, βρε όρνιο,

άκουγες το θείο Νιόνιο...

«Όχι», σου ’λεγα, «Κωστάκη»!

«Ναι», σου έλεγε, «Γιωργάκη»!

Σου ’λεγα, «Μόνο Αλέκα»!

«Είναι», σου ’λεγε, «ζεβζέκα»!

Βουλευτάδες, πλουτοκράτες

παίξαν στις δικές μας πλάτες,

πήραν δέκα, δώσαν ένα,

να στον πάτο με καδένα...

Να απ’ τη δουλειά μας ζούνε,

να και όλο μας μαδούνε,

φάγανε τα σωθικά μας,

θέλουν και τα σώβρακά μας…

Τώρα τράβα τα, αντρούλη,

μεροφάι-μεροδούλι,

μα κι εγώ μαζί με σένα

κλαίω σα μωρή…παρθένα…

Κι αν θαρρείς απ’ το μισθό σου

θ’ ανεβεί η λίμπιντός σου,

φέξε μου να μη γλιστρήσω

και κα’να…αγκάθ’ πατήσω…

Α, ρε Κωσταντή μ’, τι μου ’κανες!..