Κι αν οι μέρες σκαλώνουν
στης συνήθειας τα δίχτυα
είσαι ο ήλιος ο κόκκινος
στη δική μου αλήθεια.
Κι αν ο χρόνος κυλάει
τυλιγμένος στο γκρίζο
είσαι ο ήλιος ο κόκκινος
στις γραμμές που ορίζω.
Να μπορέσω να αντέξω
όταν φεύγω μακριά σου,
μ’ ένα τραύμα στο στήθος,
το κενό της σκιάς σου.
Πολύ ωραίο ποίημα, μου άρεσε ιδιαίτερα το τελευταίο τετράστιχο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠερσεφόνη, να σε χαίρεται η ποίηση και να χαίρεσαι με αυτή!!