Να θυμάσαι

Την καρδιά μου πλανεύεις

και τα μάτια μου κλέβεις

σαν αρχαίος θεός,

κι έχεις γίνει η γη μου,

εραστή του ονείρου,

και αέρας και φως.

Όμως τ’ άστρα ζηλεύεις,

σαν πουλί αλαργεύεις

και σε παίρνει ο καιρός,

κι εγώ μένω μονάχη

στης συνήθειας την πάχνη

σαν ορφάνιας λυγμός.

Μα δε θέλω να ξέρεις,

μην τυχόν κι υποφέρεις,

πόσο αλήθεια πονώ,

μοναχά να θυμάσαι

σαν στα ξένα κοιμάσαι

πως για σένα αγρυπνώ.