Μου λες πως χάθηκε του κόσμου η αλήθεια,
σαν και να έσβησε ο χρόνος τη φωτιά,
και όλα γίνανε καθημερνή συνήθεια,
κουράστηκε να περιμένει η ματιά.
Φοβάσαι πως για πάντα κλείσανε οι δρόμοι,
σημείο δεν υπάρχει για επιστροφή,
και λαβωμένοι αετοί οι ταχυδρόμοι
της λήθης θύματα στην πρώτη τη στροφή.
Μου λες πως έσβησε η λύπη παραμύθι,
μοιάζει κατεστραμμένο τόπι όλη η γη,
πονά πικρά η μοναξιά σου μέσ’ στα στήθη,
το φως που χάνεται σ’ ανοίγει μια πληγή.
Είναι της μοναξιάς η καταχνιά βαριά,
έλα μαζί να πάμε κόντρα στο βοριά,
απ’ τους Ολύμπιους για μας θα κλέψω φως
έλα και γίνε μου και φίλος κι αδερφός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου