Ομορφάδα

Όλα του κόσμου τα πλουμιά,

όλα της γης τα πλούτη

μικρά πώς μοιάζουνε μπροστά

στην ομορφάδα ετούτη.

Το μαρτυράνε οι θεοί,

που είπαν να κατοικήσουν

μέσ’ στην ωραία σου ψυχή

και φως να σου χαρίσουν.

Ο ήλιος που χαράματα

για σένα αναγεννιέται,

για των χειλιών σου το κρασί

το δρόμο του απαρνιέται.

Το μαρτυρά ο ουρανός

σαν βάζει τα καλά του

κι ορκίζεται στη μάνα του

πως είσαι η κυρά του.

Τα κύματα σαν ξαγρυπνούν

και σε γλυκοφιλάνε,

βράχο το βράχο ως το πρωί

στους κόρφους σου μεθάνε.

Το μαρτυράει στις πλαγιές

του πεύκου τ’ ακροδάκρυ,

του θυμαριού ο έρωτας

πάν’ στου γκρεμού την άκρη.

Ολημερίς η μέλισσα

τη γύρη σα στοιβάζει,

σαν τα φτερά του χρυσαητός

περήφανα τινάζει.

Το μαρτυράει ο Γιωργής

σα δένει παλαμάρι

κι η λυγερόκορμη Λενιώ

σαν περπατά με χάρη.

Και αν προβάλουνε θεριά

με λόγχη σιδερένια,

η Παναγιά της Αμοργού

σ’ έχει μονάχη έννοια.

Όλα του κόσμου τ’ ακριβά,

όλου του πλούτου η ζάλη

πώς φαίνονται ασήμαντα

μπρος στα δικά σου κάλλη.