Σε είδε ο ήλιος, σε λιμπίστηκε,
στην αγκαλιά σου αποξεχνιέται.
Στο πλάι σου αγρυπνά μια Παναγιά
και ημερεύουνε τα πέλαγα,
και έγινες κι αγάπη και στεριά.
Σαν περπατάς στις γειτονιές
ανθίζουνε οι παπαρούνες,
κι ανοίγουν τα πορτοπαράθυρα,
του Μάη τα ρόδα δεν κρατιούνται
κι από τα χείλη σου κρεμιούνται.
Πίνει τ’ αηδόνι, και μεθά
μ’ ένα γλυκό φιλί σου σκοπελίτικο,
τα βάσανα δε συλλογιέται.
Σε είδε ο ήλιος, σε λιμπίστηκε,
στην αγκαλιά σου αποξεχνιέται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου