Πάνω στης πέτρας την αρμύρα κάθε αυγή
το αίμα και το δάκρυ χύνουμε
να λένε οι μέλισσες χαλάλι.
Τα παραθύρια της ψυχής
στο φως ορθάνοιχτα αφήνουμε
τ’ αηδόνια να τα πιάνει ζάλη.
Πλάι στο κύμα τις νυχτιές, χρυσή
κλωστή,
το παραμύθι δε νετάρουμε
οι έρωτες να μη γερνάνε.
Με της καρδιάς μας το παλιό
κρασί τους φίλους μας τρατάρουμε
τα βάσανα να μη μετράνε.
Και γίνονται ήμερα τα άγρια
κι ανοίγουν λες οι ουρανοί
και μ’ έγνοια στέκεται στο πλάι μας
μια Παναγία γαλανή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου