Πώς να σε σβήσω, ουρανέ...

Στου Ολύμπου τις νεροσυρμές

γίνε μου φεγγαράκι,

κι ας μοιάζει οι νύχτες  να κερνούν

φορμόλη και φαρμάκι.

Στης λεωφόρου τις στροφές

παραμονεύουν λύπες,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που όλα μου τα είπες.

Στου Αιγαίου τα δαντελωτά

ντύσε με στα βελούδα

κι ας είναι οι μέρες να φορούν

το ρούχο του Ιούδα.

Στης ξένης γης τις ατραπούς

καραδοκεί ένα τραύμα,

πώς να σε σβήσω, ουρανέ,

που φέγγεις μου το θαύμα.


Αφιερωμένο στη Θεανώ.