Το δάκρυ σου μετάλαβα στης
αστραπής τη λάμψη,
τα μάτια σου μια θάλασσα την ώρα
του χαμού.
Πριν απ’ το σώμα την καρδιά κι αν
η φωτιά μου κάψει,
με τ’ όνομά σου θα ξυπνώ στην άκρη
του γκρεμού…
Χίλιες φορές κι αν γεννηθώ στις
ερημιές του κόσμου,
με μια σου λέξη θα μπορώ στο
γκρίζο να σταθώ.
Και αν θλιμμένα δειλινά θα μου
χαρίσεις, φως μου,
με τα μετάξια της αυγής προικιά θα
σου κεντώ…
Τα λάθη σου ανάλαβα του μισεμού
την ώρα,
πλεούμενα τα χείλη σου στης λήθης τα νερά.
Όσο και αν σκορπίζομαι στη γη μιας
ξένης χώρας,
με τ’ όνομα σου θα πετώ στ’ ανέμου
τα φτερά…
Χίλιες φορές και αν κλειστώ στις
ρίζες του σφενδάμου
μ’ ένα σου χάδι θα μπορώ να
γίνομαι ανθός.
Κι αν μέσ’ τα πέπλα της σιωπής
φεύγεις από κοντά μου,
ρούχο θα ράβω να φοράς με του
ηλιού το φως…
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάλι
Πάλι νυχτώνει και κάτι λείπει
κι ένα σεντόνι εγκαταλείπει
κάτι από σένα που πια δεν έχω
κάτι από μένα που δεν αντέχω.
Τα περαιτέρω εντόμων χνάρια
σ' έρημους δρόμους, τυφλά φανάρια,
σε τροχονόμους θανάτου κλήσεις
λίγο πριν κλείσεις θα αναφέρω.
Παραχαράκτες, σκοτάδια αστράφτουν
στων οριζόντων τα μονοπάτια
για να σκοντάφτουν των επιζώντων
τα γκρίζα μάτια σ’ έναστρες στάχτες.
Πάλι νυχτώνει και στο λυκόφως,
φεύγει σαν τραίνο στη λησμονιά η γκρίζα μέρα,
γλυκός ο ζόφος μας περιμένει, κι εσύ μια ντάμα μενεξεδιά,
σαν καλησπέρα πεθαμένη στου δειλινού τα γιασεμιά
Χρώμα καδμίου στο άδειο βλέμμα,
σαν δολοφόνοι μ' ένα πριόνι κι ένα σταυρό,
ηχούν οι στίχοι σαν τουφεκιές και βρέχει αίμα
ένα μωρό που νανουρίζουν οι κραυγές ενός σφαγείου.
Στο διηνεκές, οι ουρανοί και οι φαντάροι
θα ζητιανεύουν ένα ζεϊμπέκικο απ' το φεγγάρι
ψηλά στης νύχτας τα μαύρα τείχη για να χορεύουν,
να ορμηνεύουν τον έρωτα να με πετύχει.
Αντώνης Πυροβολάκης
Υπέροχο, όπως όλα, Αντώνη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή