Ο ποιητής απόκαμε
κι η Περσεφόνη σε μια λέξη τρύπια
κι εσύ μια άνοιξη αιχμάλωτη
στων καιροσκόπων τα τερτίπια.
Μα μέσ’ στης λήθης τις σπηλιές
μη χάνεσαι το λιόγερμα,
θυμήσου τις παλιές αγάπες σου
και ψάξε τα φεγγάρια τα ολόγιομα.
Ο ουρανός ξεχάστηκε
κι οι άγγελοι αλλάξαν συνοικία
κι εσύ μια θάλασσα ευάλωτη
σε διαρκή πολιορκία.
Μα την αυγή μην τριγυρνάς.
σε λύπες αφανέρωτες,
βυθίσου στους κρυφούς σου τους
γιαλούς
και μέτρα τους ελληνικούς σου
έρωτες.
Μ' αρέσει πολύ αυτή η εναλλαγή μεταξύ τρυφερής μελαγχολίας και αισιοδοξίας που
ΑπάντησηΔιαγραφήαποπνέει,καθώς και η διακριτική προτροπή για
χαρά και ολοκλήρωση μέσα από τα μικρά πράγματα τα καθημερινά μα και τόσο πολύτιμα.
Αντώνης Πυροβολάκης
Έτσι είναι, Αντώνη. Τα μικρά, τα καθημερινά, είναι και μοναδικά και πολύτιμα, και όσοι το καταλαβαίνουν αυτό μπορούν και τα εκτιμούν καλύτερα...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι τίποτα δε χάνεται απ' αυτά,όλα λάμπουν για πάντα
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν διαμαντάκια στις άμμους του χρόνου. Μια χαρμόσυνη
είδηση, μια παρήγορη κουβέντα,μια κρυφή προσευχή όλα μονοπάτια αστραφτερά που οδηγούνε στο παράδεισο.
Αντώνης Πυροβολάκης