Άγιο πράγμα

Η νύχτα μ’ έβγαλε

σε άγνωστη στεριά,

με βρήκε το ξημέρωμα

σ’ άλλη πατρίδα,

ολόγυρα κι εντός μου

χιλιάδες θεριά

μα άγιο πράγμα

της αγάπης η πυξίδα.

Και δε λησμόνησα τη νιότη μου,

το ντροπαλό της το χαμόγελο,

το δάκρυ της το πρωτοστάλαχτο

κρατάνε μέσα μου τη φλόγα.

Με πήγαν οι καιροί

σε τόπους μακρινούς,

τα κύματα με βγάλανε

σε μέρη ξένα,

ξενύχτησα στο στρώμα

της Φραγκογιαννούς

μα άγιο πράγμα

της αγάπης τα κρυμμένα.

Και δεν αρνήθηκα τον Έρωτα,

τα μυστικά του τα χιλιόχρονα,

τα μάτια του τα αυγουστιάτικα

της σωτηρίας μου πιρόγα.