Ό,τι κι αν πω χαράματα κρεμιέσαι απ’ τα μάτια μου,
πού να κρυφτώ που τόσο γρήγορα νυχτώνει.
Ό,τι κι αν πεις το βήμα σ’ οδηγεί στα σκαλοπάτια μου,
πώς να μη δεις τη μοναξιά που μας παγώνει.
Ό,τι κι αν πω χωρίς εσένα όλα ίδια μοιάζουνε,
πώς να κλειστώ σ’ αδίσταχτο μακρύ χειμώνα.
Ό,τι κι αν πεις τα όνειρά σου πλάι μου πλαγιάζουνε,
πού να σταθείς σ’ έναν αμείλικτο κανόνα.
Μαζί σου πάρε με, έλα και βγάλε με
απ’ τα στενά τ’ ανήλιαγα,
αφού το ένιωσες, λόγια κι ας έκρυψες,
το γέλιο και το δάκρυ μου
για σένα μόνο φύλαγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου