Σ’ απόκρημνη πλαγιά ξημέρωσα,
το δάκρυ μου στην πέτρα στέγνωσα,
να βρω τ’ αθάνατο βοτάνι,
να το φυλάω μέσ’ στα στήθια μου,
να είσαι συ η μόνη αλήθεια μου
σαν τ’ όνειρο το δρόμο χάνει.
Στο κύμα τ’ αρμυρό νυχτώθηκα,
απ’ όλους τους καιρούς κυκλώθηκα,
μια γη να βρω και μια πατρίδα,
να τη φυλάς μέσα στα στήθη σου,
να είμαι γω το παραμύθι σου
σαν ψάχνει απάγκιο η ελπίδα.
Τις νύχτες τις αφέγγαρες
ένα να γίνομαι
με τη σκιά σου,
να λιώνω, ν’ ανασταίνομαι
κάθε στιγμή
στους χτύπους της καρδιά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου