Γελάς κι ανθίζουν χίλια λούλουδα
κι ο Άδης πια δε με τρομάζει.
Γελάς και κοκκινίζει η όλη η γη,
γλυκαίνουν της καρδιάς τα βάσανα,
γλυκαίνει κι η κρυφή μου η πληγή.
Κρύβεις στα στήθη ένα φιλί,
μέσα στο νου σου έναν ήλιο,
δρόμους ανοίγεις μεσοπέλαγα,
χωρίς πυξίδα, δίχως χάρτη,
να φτάνεις στ’ ουρανού την άκρη.
Να τραγουδάνε τα πουλιά,
τα πάθη να μερώνουν τ’ αφανέρωτα,
να μη σε νοιάζει σα βραδιάζει.
Γελάς κι ανθίζουν χίλια λούλουδα
κι ο Άδης πια δε με τρομάζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου