Δεν ήτανε αερικό

Δεν ήτανε αερικό,

δεν ήτανε νεράιδα

κι ούτε ποτέ ξανάειδα

κορίτσι σαν κι αυτή.

Δεν άφησε τα ξέφωτα,

τ’ αέρινο μαντήλι,

μ’ ένα καημό στα χείλη

στη μέρα να λουστεί.

Ένα κορίτσι ήτανε

που το ’φερε ο μπάτης,

τα χείλη τα δικά της

κοχύλια τροπικά.

Της κράτησες το χέρι της

κι αυτή ένα μαζί σου,

κλειδί του παραδείσου

σε μέρη ξωτικά.

Ούτε γοργόνα ήτανε,

κι ούτε νεραιδοκόρη

μπρος τη δική σου πλώρη

να ’ρθει μια χαραυγή.

Δεν ξέχασε τις λίμνες της,

το μαγικό ραβδί της,

και σαν αποσπερίτης

στο δρόμο σου να βγει.

Ένα κορίτσι ήτανε

μέσ’ τη μεγάλη πόλη,

τα μάτια της δυο πόλοι

για σένα ξαγρυπνούν.

Τα βήματά της γίνανε

ένα με τα δικά σου,

μπήκανε στην τροχιά σου

για να σ’ ακολουθούν.