Αγάπη είναι...

Αγάπη είναι σαν καίγεσαι να καίγομαι μαζί σου,

να κόβεται η ανάσα μου να γίνεται πνοή σου…

Αγάπη είναι ως το πρωί κρυφά να σιγολιώνεις…

στάλα να γίνεσαι βροχής για να με ανταμώνεις…

Αγάπη είναι κόκκινο να γίνομαι αστέρι

κι ας είσαι όταν σε ζητώ χιονιάς κι αγριοκαίρι…

Να μη σε μέλλει αν σε ξεχνώ και φεύγω μακριά σου

να ακουμπάς στα χνάρια μου, να γίνονται ο νοτιάς σου….

Αγάπη είναι σαν άνοιξη να βιάζομαι να φτάσω

νεράκι κι αν δε γίνεσαι να πιω να ξεδιψάσω…

Ανθάκι της αμυγδαλιάς να είσαι το Γενάρη

κι ας φέγγω όταν μου κοιτάς σα μακρινό φεγγάρι…

Αγάπη είναι στα σύννεφα να στέλνω τη χαρά μου

διπλή να σου τη φέρνουνε κι ας είσαι συμφορά μου…

Παραμυθάκι να μου λες τις νύχτες του χειμώνα

κι αν απ’ το πλάι σου περνώ σα δίνη του κυκλώνα…

Αγάπη είναι βάλσαμο στα στήθη μου να σ’ έχω

του χρόνου τα γυρίσματα για σένα να αντέχω…

Με τα θεριά να πολεμάς δίχως να τα φοβάσαι

σεντόνι σου να με κρατάς όπου και να κοιμάσαι…

Αγάπη είναι να γίνομαι βαρκάκι ν’ αρμενίζεις

κι ας είναι σ’ άγνωστη στεριά μονάχα να γυρίζεις…

Να γίνονται τα μάτια σου δρόμος να τον περνάω

κι ας μοιάζω μ’ άγονη γραμμή όταν σε συναντάω…

Έτσι κι εγώ σε αγαπώ, έστω κι αν δε στο λέω,

τα πάθη μου τ' ανήμερα στα σταυροδρόμια καίω…

Έτσι κι εσύ να μ’ αγαπάς, έστω κι αν δεν το ξέρω

κι ας γίνω θάλασσα πικρή και κύματα σου φέρω…

Κρεσέντο

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Ψιθύρισες και ούτε σαν ηχώ δε σ’ έφτασε

Ο λυγμός της Πανσέληνου

-Καθώς θρυμματιζότανε μια χρυσαλίδα-

Ούτε το δάκρυ της που νότιζε

Τα ξεραμένα φύλλα της γαζίας…

Για ένα τέλος όμορφο και ατελές

Μιας τέλειο και όμορφο και το μικρό της όνειρο

Το νέκταρ της ψυχής σου να γευτεί

Να φτερουγίσει στης καρδιάς σου τα γαλάζια...

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Κι η σκόνη που απλώθηκε στη γη του φθινοπώρου

Δεν ήταν ένα βήμα βιαστικό που μάκραινε

Ούτε του φεγγαριού η οδύνη…

Μονάχα της σιωπής το τείχος το απροσπέλαστο….

Το φωτεινό παράθυρο που για μία

-ύστατη φορά- δεν άνοιξε....

Στου φεγγαριού το φως

Απ’ το χέρι με κρατούσες

και στα μάτια με κοιτούσες

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

σε  άλλους δρόμους με οδηγούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Κι έλεγες πως δε θ’ αφήσεις

μέσα στα μαβιά της δύσης

η καρδιά να πληγωθεί.

Τις κορφές θα καταχτήσεις,

ένα μόνο να κερδίσεις,

η ελπίδα να σωθεί.

Όμως σ’ έχασα μια μέρα

σε μιας μάχης τη φοβέρα

και απόμεινα μισή.

Όλα τώρα εδώ πέρα

με βροχή και με αγέρα

σε μια εποχή λειψή.

Κι αν το τέλος πλησιάζει

τώρα πια δε με τρομάζει

ούτε ο άγριος καιρός.

Πάντα η μορφή σου μοιάζει

σαν παιδί να μ’ ορμηνιάζει

να τραβάω μόνο μπρος.
Απ’ το χέρι με κρατούσες,

για άλλους κόσμους μου μιλούσες,

μέσ’ στου φεγγαριού το φως.

Το σκοτάδι πολεμούσες,

όλα ξέρω τα μπορούσες,

κι ήσουν πάντα αρχηγός.

Αχ, κυρ-Γιωργή...

Αχ, κυρ-Γιωργή…

Μέσ’ στην καρδιά σου μία πληγή

Χρόνια πονάει,  αιμορραγεί...

Της γης η λαχτάρα φλόγα σβησμένη

Τριγύρω οι θάλασσας δρόμοι κλειστοί

Τα όνειρα έρμαια στους πέντε ανέμους

Ερήμην έχουν καταδικαστεί

Σε δίχτυα αργοσβήνει η αλήθεια

Και στην ανέμη κομμένη η κλωστή

Δέσμιοι οι άγγελοι στην εξορία

Και ψεύτικη η μετάνοια του ληστή

Αχ, κυρ-Γιωργή...Αχ, Ποιητή...

Μάτι δεν κλείνεις ως το πρωί
Η μέρα ραγισμένο γυαλί...

Σφίξε τη γροθιά

Συμμαχίες και κάστες,

της καρδιάς σου δυνάστες,

τις ελπίδες σου γδέρνουν,

την ανάσα σου παίρνουν.

Γραμματείς, φαρισαίοι,

της ψυχής αρουραίοι,

τους ορίζοντες κλείνουν,

τα οράματα σβήνουν.

Στης Βαβέλ τους τις τάφρους,

σε μια γη του κολάφους,

σε πατούν σ' αφανίζουν,

τη ζωή σου να ορίζουν.

Σφίξε στο χέρι τη γροθιά,

κόντρα στου νου τους την αιθάλη,

θα έχεις τότε νικηθεί

όταν θα σκύψεις το κεφάλι.

Κόντρα στην μπόρα

Μαύρα σύννεφα ζυγώνουν

τις ελπίδες σου γυμνώνουν

να μην έχεις να πιαστείς

κι ούτε πέτρα να σταθείς.

Μ’ ένα δίκοπο μαχαίρι

χάραμα στήνουν καρτέρι

να μη σε κρατά η γη

κάθε βήμα και πληγή.

Στο χιονιά και στο χαλάζι

η ψυχή σου να στενάζει

να είναι δύσκολα τα απλά

να πετάς στα χαμηλά.

Της σκιάς τους η κατάρα

της καρδιάς σου την αντάρα

πολεμάει να τη σβήσει

όνειρο να μην ανθίσει.

Μαύρα σύννεφα πυκνώνουν

τη ζωή σου την κυκλώνουν

είναι πλέον ο καιρός

να κοιτάξεις μόνο εμπρός.

Να μη χάσεις την ορμή σου

μέσα σου είναι η δύναμή σου

κόντρα βάδισε στη μπόρα

άλλαξέ τα όλα τώρα.

Μη σταματάς

Σε λόγια διφορούμενα,

σ’ αμφίβολες διαθέσεις,

μέσ’ σε πλαστά θαυμαστικά

ποτέ δε θα μπορέσεις,

ψυχή μου, να χωρέσεις.

Όλα του κόσμου τα άνισα

οι δυο σου συμπληγάδες,

σε πλάνα πειραματικά,

κι εσύ στο γκρι της πάχνης

για άλλη στεριά να ψάχνεις.

Η γη μια πόρνη αιχμάλωτη,

και οι ψευδοσωτήρες

χλευάζουν και περιγελούν,

στο πένθιμο της δύσης

τα μάτια πώς να κλείσεις.

Μα μη λυγίζεις κι αν πονάς,

πάντα, ψυχή μου, να πετάς

κι αν σου τσακίζουν τα φτερά

για ακόμα μια φορά,

να αγωνίζεσαι μη σταματάς,

μην κουραστείς το άδικο

παντού να πολεμάς.

Αδιέξοδο

Άλφα στερητικό

Σε όλες τις όμορφες λέξεις μου

Έβαλες

Και σε τόσες ακόμα…

Αίσθημα

Πίστη

Θεός

Καρδιά

Νους

Τιμή

Άλγος

Διστάζω

Τολμώ

Λύτρωση

Χρώμα

Φωνή

Πάθος

Ξένος

Ύπαρξη

Έρωτας

Ύδωρ

Ήλιος...

Κι άλλο δε μου απόμεινε

Να σε στερήσω

Από μένα...

Ως εδώ

Χρόνια και χρόνια προσπαθούν της γης οι κραταιοί

συρματοπλέγματα να βάλουν στις τροχιές μας,

’κείνο που τρέμουνε να  είναι λεύτεροι οι λαοί

κι εμείς μετράμε συνεχώς τις αντοχές μας.

Κι ως τώρα ο χορός τους ξέφρενος καλά κρατεί

μέσα στο παραλήρημα της εξουσίας,

κι ένα κλαρί δε βρίσκει η καρδιά μας να πιαστεί,

κλειστός για μας ο δρόμος της αθανασίας.

Φεύγει η ζωή κι αυτοί τα κρίματά τους δε μετρούν

και τους βολεύει οι ενοχές τους ενοχές μας,

μέσα στις νύχτας το σκοτάδι σα σκιές γλιστρούν,

μα ως εδώ, τελειώσαν πια οι ανοχές μας.

Δε μάθαμε

Ύπουλα οι καιροί μας φύλαγαν

καυτό μολύβι και λεπίδα,

τριγύρω κλείνουν οι ορίζοντες,

πώς να πετάξει η ελπίδα.

Ξεχύθηκαν σε κάμπους και σε θάλασσες,

νιόβγαλτα όνειρα θερίζουν…

και γίναν οι πολύχρωμοι χαρταετοί

μαύρα πανάκια κι ανεμίζουν.

Μα έγινε η περηφάνια  μας οργή

κι όλα μαζί τα χέρια ανεμοφράχτης,

δε μάθαμε να ζούμε με υποταγή,

ο μόνος άεργος ο νεκροθάφτης.

Φως μου είσαι κι ουρανός

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σ’ αποφύγω.

Ματώνω όταν στην καρδιά μου λέω

να μάθει να σε αγαπά

έστω πιο λίγο.

Και όλο κρύβομαι μεσ’ στη σιωπή

βάζω στη φόρα της καρδιάς μου

τροχοπέδη

κι όλο και πιο πολύ στη νύχτα χάνομαι

και γίνομαι του έρωτα

αποπαίδι.

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σε ξεχάσω.

Λιώνω, πονώ σαν το μυαλό μου λέει

πιο λίγο να σ’ αποζητώ

γιατί θα χάσω.

Κι εσύ μονάχα με κοιτάς

και όλο περιμένεις

και για τους δυο κάτι να κάνω

μα φως μου είσαι κι ουρανός,

μακριά σου, μόνη, θ’ αποκάμω.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν

Τα είδωλα αποστεώνονται

Κι ό,τι εντός τους κατοικεί

Ξεκάθαρα προβάλλει

Σκιά κι αν είναι ή φωτιά

Κι αφήνει τα σημάδια του

Στο αίμα και στο δάκρυ

Τότε οι ψεύτικοι θεοί

Αλλόθρησκου προσκυνητή

Γονυπετείς ικέτες

Πάνω σε υπόβαθρα σαθρά

Όταν τα λάφυρα ο θριαμβευτής

Αγέρωχα μετράει

Κι οι στρατιώτες αλαλάζοντες

Χορός ανόσιας τραγωδίας

Τότε  γυμνή κι ελεύθερη

Βγαίνει στο φως η γνώση.

Όταν η πόλη αλωθεί

Όταν τα τείχη πέσουν.

Αμφίρροπο

Με τα χέρια στην ανάταση,

είναι που παραδίνομαι
ή τ' άστρα θε ν' αγγίξω...

Σαν αγέρας...

Σαν αγέρας περνάς…

Μια αλήθεια ξεχνάς

Κι όλο τρέχεις

Δεν κοιτάς, δε μιλάς

Την καρδιά πολεμάς

Πώς αντέχεις…

Σε πηγάδι σκορπάς

Όλα όσα για μας

Θέλει η Μοίρα

Κάπου αλλού ξενυχτάς

Να διαγράψω ζητάς

Τόση αρμύρα…

Στην πορεία πετάς

Μίας άλλης τροχιάς

Μα δεν ξέρεις

Σαν φυσάει βοριάς

Σαν γα μένα ρωτάς

Θα υποφέρεις...

Κι αν τις μέρες μετράς

Σε βυθούς μοναξιάς

Να προσέχεις

Κι αν κοιμάσαι, αν ξυπνάς

Μέσ’ στο γκρι μιας σκιάς

Να αντέχεις…

Σαν αγέρας περνάς…

Μια αλήθεια ξεχνάς

Κι όλο τρέχεις...

Φυλάκισέ με

Φυλάκισέ με στις μικρές

Τις λέξεις σου τις φλογερές

Να μη θυμάμαι συμφορές

Φυλάκισέ με στις στιγμές

Με ξάστερο, με συννεφιές

Να βγω στ' Αι-Γιάννη τις φωτιές

Φυλάκισέ με στου μυαλού

Τους χρόνους τους μελλοντικούς

Να μη φοβάμαι τους κακούς

Φυλάκισέ με εκεί δα

Στου ονείρου σου τα πορφυρά,

Η μέρα κι ας με μαρτυρά.

Φυλάκισέ με…

Εξόριστος ο 'Ερωτας

Εξόριστος ο Έρωτας

σε φιλντισένιο ζύγι,

η προδοσία τον πονά

κι η άρνηση τον πνίγει.

Εξόριστος ο έρωτας

στη χώρα των Κυκλώπων,

τον κυνηγάνε οι καιροί

κι οι νόμοι των ανθρώπων.

Μα εσύ, αηδόνι μου γλυκό,

μη σταματάς τη νύχτα,

για μια αγκαλιά ξημέρωνε,

για ένα φιλί ξενύχτα.

Να σε ακούει ο Έρωτας,

όλους να τους μπερδεύει,

και να μεθάει την καρδιά,

το νου να κυριεύει.

Αφιερωμένο στην Ο.Μ. με αγάπη.

Αν με ψάξεις...

Αν με ψάξεις…

Μέσ’ σε πλαστά επιφωνήματα μη με γυρέψεις

Μέσα σε φράσεις διφορούμενες μη γελαστείς

Μέσ’ σε συνδέσμους ψεύτικους αλήθειες μη ξοδέψεις

Μέσ’ σε δυσνόητα νοήματα μη ξεχαστείς…

Ούτε σε πλάγιες προτάσεις να μ’ αναζητήσεις

Σε λέξεις σύνθετες τον Αύγουστο μη σπαταλάς

Μέσ’ σε προθέσεις ύπουλες το φως μη χαραμίσεις

Για απατηλά επίθετα τη μέρα μη χαλάς…

Θα με βρεις…

Σε ουσιαστικά πάνω πλαγιάζω και ξυπνάω

Μέσα σε ρήματα μόνο αντέχω και χωράω

Ένα συνηρημένο και στεριά και σπιτικό μου

Κι ήρθε μεστός ο Τρυγητής-σε όρισε ουρανό

μου…

Χίλιες φωτιές

Να ξεστρατίσω θα ’θελα
στους δρόμους των κυττάρων σου

σαν της αυγής παιχνίδισμα,

σαν πρωινή λιαχτίδα.

Χίλιες φωτιές ν’ αντάμωνα

στις άκρες των βλεφάρων σου

μέσ’ των ματιών σου το βαθύ

να ήμουνα κουκίδα…

Να ευδοκιμήσω θα ’θελα

στο κέντρο των ονείρων σου

σαν του Μαγιού τριαντάφυλλο,

σαν άσπρο γιασεμάκι.

Χίλιες φωτιές να άναβα

στο γκρι των παραθύρων σου

μέσ’ στων χειλιών σου τ’ άλικο

να ήμουν σημαδάκι…

Η ευκαιρία της Μιμίκας

Χρόνια τώρα στο τιμόνι,

εργαζόμενη και μόνη,

ευκαιρία μου εφάνη

το κουπόνι του κυρ-Φάνη!

«Πάρ’ το» μου ’πε «σου αξίζει,

εγώ πλέον…βράσε ρύζι,

διακοπές να πας, Μιμίκα,

και ας είν’ καλά το ΙΚΑ!»

Μου ’ρθε ως και να δακρύσω,

σαν σε όνειρο να ζήσω

και η τύχη, ποιός το ξέρει,

ό,τι πρόσμενα να φέρει!..

Μια και δυο για την Υπάτη,

φύσ’ αγέρι, φύσα μπάτη,

να ’τανε και να με πάρει

των ονείρων παλικάρι!..

Με το σέξι μου μπικίνι,

αχ, αξέχαστο θα μείνει,

όλο στα νερά βουτούσα

κι όλο στα κλεφτά κοιτούσα.

Για τον πρίγκιπα τον έρμο,

να ’ταν τάχα απ’ το Παλέρμο,

όμως, δόλια ειμαρμένη,

όλοι ήταν σιτεμένοι!..

«Βρε Μιμίκα, δεν πειράζει,

μη σε τρώει το μαράζι,

το κουπόνι του κυρ-Φάνη

κι αν δεν σου ’φερε στεφάνι,

σου ’κανε καλό στις πλάτες!..»

λένε τώρα οι πελάτες…

Σ΄αποζητώ

Σ’ αποζητώ σα μουσική

μέσα στου χρόνου τις σχισμές,

σα μια πορτούλα μυστική

σ’ αιωνιότητας στιγμές.

Σ’ αποζητώ σα φυλαχτό

μέσα σ’ αστείρευτες πηγές,

σα μονοπάτι διαλεχτό

για του ονείρου τις φυγές.

Και σε γυρεύω στο σκοτάδι

σαν πεφταστέρι τ’ ουρανού,

μέσα στη φλόγα της ερήμου

σαν τη δροσιά του ωκεανού.

Στα μονοπάτια της καρδιάς μου

Ποιος  μπορεί την καρδιά να φυλακίσει,

με βασιλιάδες, ξωτικά και μάγους

της Χαλιμάς να την κοιμίσει,

σκλάβα σ’ ένα κελί να την κρατάει,

αφού όλου του κόσμου τις αμπάρες

βρίσκει τον τρόπο να τις σπάει.

Ποιος μπορεί τη φωτιά να εξαγοράσει

και το ανήμερό της το θηρίο

με ιστορίες να γελάσει,

με αλήθειες λειψές να τη μερώνει,

λες και με όλα τα ψέματα του κόσμου

έχει τον τρόπο να φουντώνει.

Μέσα στις φλόγες της φωτιάς μου

θέλω να ζω, να ονειρεύομαι,

στα μονοπάτια της καρδιάς μου

να περπατάω και ας καίγομαι.

Σύνθημα έγινες

Σε ένα αβάσταχτο παρόν,

το άδικο πληγώνει,

η Κυριακή που ονειρεύτηκες

μια σκοτεινή οθόνη.

Με ένα ορίζοντα θολό,

απόκαμε η Ελένη,

και ο φαντάρος που ερωτεύτηκε

μια σκονισμένη χλαίνη.

Μέσα στη γκρίζα πολιτεία

σύνθημα έγινες και στίχος,

μιας μυστικής καμπάνας ήχος,

να πολεμήσεις την αιτία.

Κρύβει ο χρόνος το φιλί

Στου ωκεανού αφέθηκες

το ξέφρενο ταξίδι,

τα φλογερά τα μάτια σου

σκαρί δίχως πανιά.

Στης καταιγίδας την ορμή

σκορπίστηκες τις νύχτες

και ύστερα κρεμάστηκες

στα άσπρα του χιονιά.

Με του αγεριού πλανεύτηκες

τ’ ατέλειωτο τραγούδι

κι η διψασμένη σου ζωή

πουλί χωρίς φτερά.

Στου φθινοπώρου τη σιωπή

δικάστηκες ερήμην

κι ούτε που βρήκες να σταθείς

στης γης τα σκιερά.

Κρύβει ο χρόνος το φιλί

στου ουρανού την άκρη

κι εσύ σταλάζεις βάλσαμο

στου Έρωτα το δάκρυ.

Ουστ!

Μια ζωή για το καλό μου,

μου ’χεις «φάει» το μυαλό μου,

τα χεράκια μου να «νίβω»

 και την κεφαλή να σκύβω…

Α παράτα με, βρε μάγκα,

δε με νοιάζουνε τα φράγκα,

ούτε τι θα πει συμφέρον,

ουστ κι αν δεν τα καταφέρω!

Θες για πρότυπο να σ’ έχω

μα τα «φόντα» δεν κατέχω,

εσύ κινείσαι αναλόγως,

για φιλότιμο ούτε λόγος…

Ουστ κι αν δεν τα καταφέρω,

καμιά φάπα μη σου φέρω,

δε με νοιάζουνε τα φράγκα,

όξω, λέρα, απ’ την παράγκα!

Είναι καιρός... (Ματάκια, που απορείτε)

Από μικρή στον ύπνο μου

γλυκά μου τραγουδούσαν:

«Κελαηδάτε, ωραία μου πουλάκια,

κελαηδάτε τον ωραίο σας σκοπό.

Μη μιλάτε, ματάκια, που απορείτε,

μη ρωτάτε τι σημαίνει σ’ αγαπώ.

Μάθετέ με, ωραία μου πουλάκια,

μάθετέ με σαν και σας να τραγουδώ.

Μα βαριέμαι, ματάκια, να χαρείτε,

και αρνιέμαι, την αλήθεια σας να δω.»

Μα είναι καιρός πια να ξυπνήσω,

αντίστροφα τους δείχτες να γυρίσω,

παιδί να ξαναγίνω, να ρωτήσω,

και τη γροθιά μου στο μαχαίρι να χτυπήσω.

Και είναι νομοτέλεια,

μου λέγανε με στόμφο:

«Στον αρχηγό να υπακούς

χωρίς διαμαρτυρίες.

Μέγιστα λάθη το «δοκούν»

κι οι ειρηνικές πορείες.

Οι λίγοι έχουν τα πολλά

και οι πολλοί τα λίγα.

Για το ψωμάκι μη ρωτάς

του εργάτη, του κολίγα.»

Μα είναι καιρός πια να πετάξω

κατάματα το ψέμα να κοιτάξω,

μεγάλη πια να γίνω, να φωνάξω,

τις αλυσίδες στα σκουπίδια να πετάξω.

Κι άλλα τραγούδια μου ’λεγαν

ο ύπνος να με παίρνει:

«Μπέμπα, πόσο έχεις στρογγυλέψει,

μπέμπα, την καρδιά μου έχεις κλέψει.

Μα, ματάκια μου, κι αν απορείτε

για δικαιοσύνη ούτε λέξη.

Μπέμπα, και τι μπόι έχεις ρίξει

μπέμπα, λες και σ’ έχουνε τραβήξει.

Μα, ματάκια μου, αχ να χαρείτε,

τρέχω το σουφλέ μου μη δεν πήξει,»

Μα είναι καιρός να αντιδράσω,

από τα μαγειριά τους ν’ αποδράσω,

παιδί να ξαναγίνω, να το σκάσω,

και τα τραγούδια τους ανάποδα να γράψω.

Σοφές κουβέντες άκουγα,

ανδρών μεγάλων ρήσεις:

«Να μη σε μέλλει, μη ρωτάς

ποτέ κακό μη πάθεις,

και να μαζεύεις, να κρατάς,

την εξουσία να ’χεις.

Παίρνε ομπρέλα στη βροχή,

πρόσεχε τις παγίδες,

κι όταν φωνάζουν οι λαοί

βάζε ωτοασπίδες,»

Μα είναι καιρός να μεγαλώσω,

στον ουρανό τα χέρια μου ν’ απλώσω

το όνειρο σημαία να υψώσω,

τις σκουριασμένες συνταγές τους να ξηλώσω.

Σε ξένο τόπο

Σε ξένο τόπο ξέχασα

φιλί πως δεν ανθίζει,

ό,τι είπα και δεν πίστεψες

μου καίει τα δειλινά.

Κι απόμεινε στην ξενιτιά,

ξενάκι να διψάει,

ό,τι είχα και αρνήθηκες

σαν τραύμα με πονά.

Μια νύχτα ονειρεύτηκα

μαζί να κοιμηθούμε,

σ’ ένα αστέρι φωτεινό,

στο κύμα του γιαλού.

Μα εσύ αποξεχάστηκες

σε μιας σπηλιάς τα βάθη,

κι όλο τρυπάνε την καρδιά

οι λάμες του μυαλού.

Μια λέξη μου αρνήθηκες

Το φως του ήλιου σύναξες

μα μια φορά δεν κοίταξες

πού πάν’ τα βήματά μου.

Όταν αγέρας γίνεσαι

κάθε που απομακρύνεσαι,

πώς καίν’ τα κρίματά μου.

Το δάκρυ σου με πότισες

μα ούτε στιγμή δε ρώτησες

ο χρόνος πώς περνάει.

Τα πάθη σου δεν έκρυψες

κι όμως ποτέ δεν έσκυψες

σε ό,τι με πονάει.

Στον κεραυνό ορκίστηκες

μα σ’ άλλη γη σκορπίστηκες

κι η μπόρα αγριεύει.

Με την αυγή μετάλαβες

μα πες μου αν κατάλαβες

τη μέρα που ορφανεύει.

Στο δάκρυ μου κι αν πλύθηκες

μια λέξη μου αρνήθηκες

ν’ ανθίσει, να καρπίσει.

Μέσ’ σε σιωπές σαν κλείνεσαι,

ένας χρησμός σα γίνεσαι,

να βρει να επιζήσει.

Σα νόθο να μ' αρνιέσαι

Νυχτώθηκα να δίνομαι

και συ ν’ αναρωτιέσαι,

για ένα λάθος να με καις,

σα νόθο να μ’ αρνιέσαι.

Με βήματα μετέωρα,

παιχνίδια τσακισμένα,

να κρύβομαι σε μια σπηλιά,

να κάνω τον Κανένα.

Να ’μαι το νόθο σου παιδί

μέσα στην άγρια πόλη,

να με ποτίζεις με χολή,

καπνούς και αλκοόλη.

Κουράστηκα να κρίνομαι

και πίσω σου να τρέχω,

στο ένα πόδι να βαστώ,

σε μια γωνιά ν’ αντέχω.

Με κρίματα αμφίβολα,

θλιμμένες πεταλούδες,

να κρέμομαι σε μια θηλιά,

να κάνω τρεις Ιούδες.

Να ’μαι το νόθο σου παιδί

μέσα στην άγρια πόλη,

να με ποτίζεις με χολή,

καπνούς και αλκοόλη.

Στις θάλασσες του νου σου

Αποκλεισμένη σε στενά και ατραπούς,

και της καρδιάς μου τ’ όνειρο εξόριστο,

ψάχνω μι’ απάντηση να βρω μέσ’ σε χρησμούς,

σ’ ένα σημάδι της βροχής αόριστο.

Σε ξεχασμένες αποβάθρες ξενυχτώ,

ρωτώ για δρομολόγιο επόμενο,

μέσα στις θάλασσες του νου σου ν’ ανοιχτώ,

ν’ αντέξω της στιγμής το ενδεχόμενο.

Φυλακισμένη μέσ’ σε δύστροπους καιρούς,

και της καρδιάς  το όνειρο αμέρωτο,

ένα σου «ναι» γυρεύω σ’ άγνωστους βυθούς,

στου ουρανού το νεύμα τ’ αφανέρωτο.

Σαν ήλιος φεύγεις

Σαν ήλιος φεύγεις

Και χάνεσαι στου δρόμου τη στροφή

Μα κάπου θα σε βρω

Να μην πληγώνει ο χρόνος

Να μη νικάει ο πόνος

Να ενώνεις τα κομμάτια μου

Να δίνω φόρα στα φτερά σου

Σαν ήλιος φεύγεις

Στο σούρουπο φωλιάζει μια ευχή

Μα όπου κι αν σταθώ

Θα μπω στο όνειρό σου

Θα σβήσω τον καημό σου

Να ξαγρυπνάς στα μάτια μου

Να ξενυχτώ στα βλέφαρά σου…

Για να μπορώ

Μικραίνουν της χαράς τα όρια,

της προσδοκίας οι γραμμές,

διαβαίνουν σκυθρωπές οι ώρες,

αμίλητες οι Κυριακές.

Ξεμυάλισέ με μ’ έναν ήλιο,

μ’ ένα κομμάτι ουρανό,

για να μπορώ να περπατάω

σ’ αυτόν το δρόμο το στενό.

Πληθαίνουν οι καημοί του κόσμου,

της μάνας γης οι στεναγμοί,

περνάει αμείλικτος ο χρόνος,

κυλά αδίσταχτη η στιγμή.

Ξενύχτησέ με μ’ ένα χάδι,

μ’ ένα φιλί σου φλογερό,

για να μπορώ να πολεμάω

αυτόν το δύσκολο καιρό.

Φυλαχτάρι

Κυλούν οι μέρες βροχερές, αφέγγαρα τα βράδια

μα τον καημό μου έριξα σ’ απόκρημνα λαγκάδια.

Κράτησα μύρο της καρδιάς, ραίνω τα μοιρολόγια σου,

κι εσύ πουλί της λησμονιάς, ξαστόχησες τα λόγια σου.

Περνούν βουβές οι εποχές, αγέλαστοι οι μήνες

μα το λυγμό μου έκλεισα στου ωκεανού τις δίνες.

Φύλαξα ανθό πορτοκαλιάς κι απίθωσα στα χρόνια σου,

κι εσύ δεντρί της ερημιάς, μ’ αρνήθηκες τα κλώνια σου.

                                                                        

Βάλε με να κοιμηθώ

Γύρω ο κόσμος ερημώνει,

πόσο γρήγορα νυχτώνει

κι ούτε «πώς», ούτε «γιατί»

που τσακίσανε τα κλώνια,

που σωπάσανε τα’ αηδόνια,

κι η καρδιά ακροβατεί.

Ο αγέρας αγριεύει,

κι ο Αυγερινός μισεύει

κι ούτε λέξη, ούτε μιλιά

που δε λιώσανε τα χιόνια,

που πετρώσανε τα χρόνια,

και το δάκρυ αργοκυλά.

Βάλε με να κοιμηθώ,

στ’ όνειρό μου να σε δω

να γελάς, να τραγουδάς,

σαν παιδί να μ’ αγαπάς…

Εδώ θα είμαι, αγάπη μου

Εδώ θα είμαι, αγάπη μου,

και θα σε περιμένω.

Ως να φουντώσει όλος ο μπαξές,

ως να μεθύσουν στ’ ανοιχτά οι σκούνες,

ώσπου ν’ ανθίσουνε οι παπαρούνες,

ως να καρπίσουνε οι κερασιές,

στων ρυακιών το παραμιλητό,

στου φλογισμένου Αύγουστου τον ώμο,

στου φεγγαριού τον πορφυρένιο δρόμο,
στ’ απομεσήμερου τον πυρετό.

Εδώ θα είμαι, αγάπη μου,

και θα σε περιμένω.

Ανατολή.Με ξέπλεκα μαλλιά,

με ένα κόκκινο μακρύ φουστάνι,

κανένας άνεμος δε θα μας φτάνει,

μέσα στης δίψας μας την πυρκαγιά,

ώσπου ν’ αστράψει η θολή ματιά,

ώσπου να πλημμυρίσουνε οι δρόμοι,

ως ν’ ανταμώσουμε το ηλιοδρόμι,

ώσπου να γίνει ο κόσμος μια φωτιά.