Ουστ!

Μια ζωή για το καλό μου,

μου ’χεις «φάει» το μυαλό μου,

τα χεράκια μου να «νίβω»

 και την κεφαλή να σκύβω…

Α παράτα με, βρε μάγκα,

δε με νοιάζουνε τα φράγκα,

ούτε τι θα πει συμφέρον,

ουστ κι αν δεν τα καταφέρω!

Θες για πρότυπο να σ’ έχω

μα τα «φόντα» δεν κατέχω,

εσύ κινείσαι αναλόγως,

για φιλότιμο ούτε λόγος…

Ουστ κι αν δεν τα καταφέρω,

καμιά φάπα μη σου φέρω,

δε με νοιάζουνε τα φράγκα,

όξω, λέρα, απ’ την παράγκα!