Στου ωκεανού αφέθηκες
το ξέφρενο ταξίδι,
τα φλογερά τα μάτια σου
σκαρί δίχως πανιά.
Στης καταιγίδας την ορμή
σκορπίστηκες τις νύχτες
και ύστερα κρεμάστηκες
στα άσπρα του χιονιά.
Με του αγεριού πλανεύτηκες
τ’ ατέλειωτο τραγούδι
κι η διψασμένη σου ζωή
πουλί χωρίς φτερά.
Στου φθινοπώρου τη σιωπή
δικάστηκες ερήμην
κι ούτε που βρήκες να σταθείς
στης γης τα σκιερά.
Κρύβει ο χρόνος το φιλί
στου ουρανού την άκρη
κι εσύ σταλάζεις βάλσαμο
στου Έρωτα το δάκρυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου