Στις θάλασσες του νου σου

Αποκλεισμένη σε στενά και ατραπούς,

και της καρδιάς μου τ’ όνειρο εξόριστο,

ψάχνω μι’ απάντηση να βρω μέσ’ σε χρησμούς,

σ’ ένα σημάδι της βροχής αόριστο.

Σε ξεχασμένες αποβάθρες ξενυχτώ,

ρωτώ για δρομολόγιο επόμενο,

μέσα στις θάλασσες του νου σου ν’ ανοιχτώ,

ν’ αντέξω της στιγμής το ενδεχόμενο.

Φυλακισμένη μέσ’ σε δύστροπους καιρούς,

και της καρδιάς  το όνειρο αμέρωτο,

ένα σου «ναι» γυρεύω σ’ άγνωστους βυθούς,

στου ουρανού το νεύμα τ’ αφανέρωτο.