Κρεσέντο

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Ψιθύρισες και ούτε σαν ηχώ δε σ’ έφτασε

Ο λυγμός της Πανσέληνου

-Καθώς θρυμματιζότανε μια χρυσαλίδα-

Ούτε το δάκρυ της που νότιζε

Τα ξεραμένα φύλλα της γαζίας…

Για ένα τέλος όμορφο και ατελές

Μιας τέλειο και όμορφο και το μικρό της όνειρο

Το νέκταρ της ψυχής σου να γευτεί

Να φτερουγίσει στης καρδιάς σου τα γαλάζια...

«Όλα τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα…»

Κι η σκόνη που απλώθηκε στη γη του φθινοπώρου

Δεν ήταν ένα βήμα βιαστικό που μάκραινε

Ούτε του φεγγαριού η οδύνη…

Μονάχα της σιωπής το τείχος το απροσπέλαστο….

Το φωτεινό παράθυρο που για μία

-ύστατη φορά- δεν άνοιξε....