Σαν αγέρας περνάς…
Μια αλήθεια ξεχνάς
Κι όλο τρέχεις
Δεν κοιτάς, δε μιλάς
Την καρδιά πολεμάς
Πώς αντέχεις…
Σε πηγάδι σκορπάς
Όλα όσα για μας
Θέλει η Μοίρα
Κάπου αλλού ξενυχτάς
Να διαγράψω ζητάς
Τόση αρμύρα…
Στην πορεία πετάς
Μίας άλλης τροχιάς
Μα δεν ξέρεις
Σαν φυσάει βοριάς
Σαν γα μένα ρωτάς
Θα υποφέρεις...
Κι αν τις μέρες μετράς
Σε βυθούς μοναξιάς
Να προσέχεις
Κι αν κοιμάσαι, αν ξυπνάς
Μέσ’ στο γκρι μιας σκιάς
Να αντέχεις…
Σαν αγέρας περνάς…
Μια αλήθεια ξεχνάς
Κι όλο τρέχεις...
Δεν ξέρω
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνώ τα φευγαλέα είδωλα ενός κακεντρεχή καθρέφτη
αγκάλιαζαν σαράντα καταχείμωνα,
ψιθύριζαν γλυκά τραγούδια για τις πάχνες των ρυτίδων,
ο θάνατος ο πιο μεγάλος μου πατέρας
τραυλίζοντας μου είπε « κλείδωσε τις πόρτες
γιατί αν μπει μέσα η σιωπή
δεν θα μπορέσω άλλο να αντισταθώ» .
Η νύχτα δάκρυσε τα κροκοδείλια της άστρα
σταμάτησε για λίγο τ’ ασημιά στο μαύρο της ταφτά να στρώσει
έξω απ’ το πυρακτωμένο μου παράθυρο
και βάλθηκε για αλλού, ανάβοντας τσιγάρο απ’ τα περασμένα.
Πίσω κοιτάζω κι ανασαίνω δύναμη.
Πίσω κοιτάζω κι ο γκρεμός μπροστά μου μοιάζει αυλάκι σε παρτέρι
μ' ανθισμένα ρόδα.
Δεν ξέρω αν σε είπανε αγάπη οι φυρονεριές
που του κορμιού σου τα βρεχάμενα ταξίδεψαν
μέχρι τις πολιτείες που ο πόθος ανατέλλει.
Εδώ αυτό το ποίημα θα πεθάνει.
Έχω από καιρό πια συνηθίσει να βαδίζω μοναχός.
Έχω από καιρό πια πάψει να θυμάμαι.
Όταν χαθώ ίσως το τίποτα να με γιατρέψει.
Δεν ξέρω αν ποτέ σε είπα αγάπη…
Αντώνης Πυροβολάκης
Πολύ όμορφο, Αντώνη! Σ' ευχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή