Μη σταματάς

Σε λόγια διφορούμενα,

σ’ αμφίβολες διαθέσεις,

μέσ’ σε πλαστά θαυμαστικά

ποτέ δε θα μπορέσεις,

ψυχή μου, να χωρέσεις.

Όλα του κόσμου τα άνισα

οι δυο σου συμπληγάδες,

σε πλάνα πειραματικά,

κι εσύ στο γκρι της πάχνης

για άλλη στεριά να ψάχνεις.

Η γη μια πόρνη αιχμάλωτη,

και οι ψευδοσωτήρες

χλευάζουν και περιγελούν,

στο πένθιμο της δύσης

τα μάτια πώς να κλείσεις.

Μα μη λυγίζεις κι αν πονάς,

πάντα, ψυχή μου, να πετάς

κι αν σου τσακίζουν τα φτερά

για ακόμα μια φορά,

να αγωνίζεσαι μη σταματάς,

μην κουραστείς το άδικο

παντού να πολεμάς.