Γύρω ο κόσμος ερημώνει,
πόσο γρήγορα νυχτώνει
κι ούτε «πώς», ούτε «γιατί»
που τσακίσανε τα κλώνια,
που σωπάσανε τα’ αηδόνια,
κι η καρδιά ακροβατεί.
Ο αγέρας αγριεύει,
κι ο Αυγερινός μισεύει
κι ούτε λέξη, ούτε μιλιά
που δε λιώσανε τα χιόνια,
που πετρώσανε τα χρόνια,
και το δάκρυ αργοκυλά.
Βάλε με να κοιμηθώ,
στ’ όνειρό μου να σε δω
να γελάς, να τραγουδάς,
σαν παιδί να μ’ αγαπάς…
Πολύ ωραίο το ποίημά σου Περσεφόνη!! Για την σκληρή εποχή μας κι έναν κόσμο της σιωπής που δεν στοχάζεται ουσιωδώς για το πώς φτάσαμε εδώ. Είναι γεμάτο εικόνες που βρίσκουν τον στόχο τους, ενώ το φινάλε σου, φανερώνει τη δίψα για έναν περασμένο καιρό που ο κόσμος ήταν πιο γεμάτος και αληθινός από σήμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτόν που έχω ζήσει και εγώ, τότε που μικρά παιδιά τριγυρίζαμε μες στις αλάνες της γειτονιάς, με αγάπη στις καρδιές και οι γειτόνοι βγαίνανε έξω, κάνανε παρέες και μπορούσαν να σου μιλήσουν για το πρόβλημά τους,δείχνοντας κάποια εμπιστοσύνη. Όσο περνάει ο καιρός, αυτά δυστυχώς φεύγουν ...