Είναι καιρός... (Ματάκια, που απορείτε)

Από μικρή στον ύπνο μου

γλυκά μου τραγουδούσαν:

«Κελαηδάτε, ωραία μου πουλάκια,

κελαηδάτε τον ωραίο σας σκοπό.

Μη μιλάτε, ματάκια, που απορείτε,

μη ρωτάτε τι σημαίνει σ’ αγαπώ.

Μάθετέ με, ωραία μου πουλάκια,

μάθετέ με σαν και σας να τραγουδώ.

Μα βαριέμαι, ματάκια, να χαρείτε,

και αρνιέμαι, την αλήθεια σας να δω.»

Μα είναι καιρός πια να ξυπνήσω,

αντίστροφα τους δείχτες να γυρίσω,

παιδί να ξαναγίνω, να ρωτήσω,

και τη γροθιά μου στο μαχαίρι να χτυπήσω.

Και είναι νομοτέλεια,

μου λέγανε με στόμφο:

«Στον αρχηγό να υπακούς

χωρίς διαμαρτυρίες.

Μέγιστα λάθη το «δοκούν»

κι οι ειρηνικές πορείες.

Οι λίγοι έχουν τα πολλά

και οι πολλοί τα λίγα.

Για το ψωμάκι μη ρωτάς

του εργάτη, του κολίγα.»

Μα είναι καιρός πια να πετάξω

κατάματα το ψέμα να κοιτάξω,

μεγάλη πια να γίνω, να φωνάξω,

τις αλυσίδες στα σκουπίδια να πετάξω.

Κι άλλα τραγούδια μου ’λεγαν

ο ύπνος να με παίρνει:

«Μπέμπα, πόσο έχεις στρογγυλέψει,

μπέμπα, την καρδιά μου έχεις κλέψει.

Μα, ματάκια μου, κι αν απορείτε

για δικαιοσύνη ούτε λέξη.

Μπέμπα, και τι μπόι έχεις ρίξει

μπέμπα, λες και σ’ έχουνε τραβήξει.

Μα, ματάκια μου, αχ να χαρείτε,

τρέχω το σουφλέ μου μη δεν πήξει,»

Μα είναι καιρός να αντιδράσω,

από τα μαγειριά τους ν’ αποδράσω,

παιδί να ξαναγίνω, να το σκάσω,

και τα τραγούδια τους ανάποδα να γράψω.

Σοφές κουβέντες άκουγα,

ανδρών μεγάλων ρήσεις:

«Να μη σε μέλλει, μη ρωτάς

ποτέ κακό μη πάθεις,

και να μαζεύεις, να κρατάς,

την εξουσία να ’χεις.

Παίρνε ομπρέλα στη βροχή,

πρόσεχε τις παγίδες,

κι όταν φωνάζουν οι λαοί

βάζε ωτοασπίδες,»

Μα είναι καιρός να μεγαλώσω,

στον ουρανό τα χέρια μου ν’ απλώσω

το όνειρο σημαία να υψώσω,

τις σκουριασμένες συνταγές τους να ξηλώσω.