Φως μου είσαι κι ουρανός

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σ’ αποφύγω.

Ματώνω όταν στην καρδιά μου λέω

να μάθει να σε αγαπά

έστω πιο λίγο.

Και όλο κρύβομαι μεσ’ στη σιωπή

βάζω στη φόρα της καρδιάς μου

τροχοπέδη

κι όλο και πιο πολύ στη νύχτα χάνομαι

και γίνομαι του έρωτα

αποπαίδι.

Το ξέρω είν’ αδύνατο,

όσο κι αν πρέπει,

να σε ξεχάσω.

Λιώνω, πονώ σαν το μυαλό μου λέει

πιο λίγο να σ’ αποζητώ

γιατί θα χάσω.

Κι εσύ μονάχα με κοιτάς

και όλο περιμένεις

και για τους δυο κάτι να κάνω

μα φως μου είσαι κι ουρανός,

μακριά σου, μόνη, θ’ αποκάμω.