Παράθυρα κλειστά,
τα χείλη σφαλιστά
κι ούτε μια βάρκα με πανάκι,
σβησμένες μουσικές,
γαρδένιες πλαστικές
κι ούτε μια γλάστρα στο σοκάκι.
Μα συ μέχρι το σούρουπο,
με μια πληγή στα στήθια,
ψάχνεις σε άγονες γραμμές
ξεσκέπαστη αλήθεια.
Πουλιά περαστικά,
τα λόγια μυστικά
κι ούτ’ ένα φως μέσ’ στο σκοτάδι,
αγάπες βιαστικές,
χαμένες Κυριακές
κι ούτ’ ένα βράδυ μ’ ένα χάδι.
Μα συ ως το ξημέρωμα,
με μια φωτιά στα στήθια,
ψάχνεις στου κόσμου τις αυλές
κρυμμένα παραμύθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου