Μαντινάδες...

Κι αν μίσεψα, πουλάκι μου, κι αν πήγα σ’ άλλα μέρη,

χελιδονάκι θα γινώ για να ’χεις καλοκαίρι.

Μαραίνεσαι, μαραίνομαι, ανθίζεις και ανθίζω

και μέσα στην αγκάλη σου τον ουρανό αγγίζω.

 Της απονιάς το γέλιο σου μαχαίρι και τρυπάει,

πληγή μ’ ανοίγει και πονώ και στο γκρεμό με πάει.

Ολημερίς κι ολονυχτίς εσένα συλλογιέμαι

κι ίντα θα γίν’ ο έρημος  ούτε π’ αναρωτιέμαι.

Κι αν σκοτεινιάσ’ ο ουρανός κι αν σκοτεινιάσ’ η φύση, 

θα φέγγουν τα ματάκια σου σ’ ανατολή και δύση.

Για σένα ίσκιος γίνομαι να ’χεις να ξαποσταίνεις,

για σε κεράκι τσοι νυχτιές, μόνος σου να μη μένεις.